Kroki

kroki

brzmią tak różnie

na śniegu

skrzypią zimowo

na liściach

szeleszczą jesiennie

by w piasku plaży

zapaść się po kostki

i wydobyć się

biegiem

ku rosie wiosennej

w lesie

   odpocząć

zaułkiem nocy

skradają się

bezszelestnie

zawsze ubrane

w stopy

niezbędne

Dokąd poprowadzą nas w tym roku?

Przed nami setki nowych dni i nocy,

które czekają na wypełnienie

treścią

naszych zdarzeń, snów, spotkań,

uczuć i pragnień.

I marzeń, 

wiecznych jak powrót kwiatów na wiosnę. 

W jakie drogi wejdziemy,

jakie decyzje podejmiemy,

co damy, co weźmiemy,

kogo poznamy, kogo stracimy,

co zaplanujemy

i nigdy nie zrobimy?

Ale w Miejscu Spotkań Wymyślonych

nie ma dat.

Tutaj czasu nie odmierzają godziny,

tylko bicie serca.

W Nowym Roku i zawsze

niech serce właśnie wyznacza nam wszystkim

szczęśliwe drogi.

Na te właśnie drogi

pewnie skierujmy nasze kroki.

Zaproszenie do Salonu

Niezwykłym prezentem świątecznym
okazał się dla mnie styczniowy numer
„Nieznanego Świata”,
który właśnie kilka dni temu ukazał się w sprzedaży.

W dziale „Salon poezji ezoterycznej”
opublikowano moje wiersze.

To dla mnie wielka radość, satysfakcja i wyróżnienie.
I dobry znak na nowy rok.

Sympatyków moich wierszy
zapraszam zatem do Salonu w Nieznanym Świecie...

... do Salonu, i nie tylko,

bowiem każdy numer "Nieznanego Świata"

to pasjonująca lektura.

Odświętne odejście

Gdzie teraz biegasz?

Z kim spacerujesz?

Mój Psie.

Przyjacielu.

Ja bez ciebie

przestałam.

Przyszedłeś ty do mnie

na tej Ziemi.

Teraz moja kolej

spotkać się z tobą,

gdziekolwiek jesteś.

Obiecuję odszukać

twoje przestrzenie.

Jeszcze nie raz

powędrujemy.

Niech no cię tylko znajdę!

5 lat temu, w noc wigilijną

rozstaliśmy się.

Negro odszedł na wieczne łąki.

Moja tęsknota za nim

jest nieskończona...

Życie z duchami

           Pytasz,

co u mnie nad Morzem Śródziemnym?

Od dwóch dni silny wiatr wieje z północy
w kierunku Afryki,
mewy mają problemy z utrzymaniem równowagi,
a trzepot moich sukienek jest równie donośny jak szum fal
i liści palmowych.
Duchy natomiast nie mają żadnych szans -
zostały rozwiane
na wszystkie strony tej późnej już jesieni.

Poza tym kwiaty ciągle kwitną,

a turyści niezmiennie oblegają tawerny
i uliczne kawiarnie,

wieczorami, wsłuchani w gitary,
wystukują rytmy flamenco

i chłoną zmysłami śródziemnomorskie
smaki i zapachy,

podczas gdy ogniste falbany sukienek tancerek

zataczają kręgi aż do rana.

 

 

"Co najwyżej wspomnienia odżywają.
Kaleczy się czas co nie spełnia
męskiego głodu.
Życie choć ucieka
potrafi zatrzymać czas nad grobem".
(Zygmunt Jan Prusiński)



każdy ostatni oddech
powraca do ciszy
wieczność pochyla czoło
nad siostrą nieskończonością
obie niepojęte
jak westchnienie muszli
jak jęk skaleczonej mewy

puste krzesło na plaży
nieważne nad jakim morzem
wszystkie fale są takie same
chociaż zupełnie inne
też niepojęte
jak szkielety myśli
na cmentarzu umarłych wierszy

żaden czas nie może nasycić
męskiego głodu z braku miłości
wspomnienia odżywają
wspomnienia zabijają
tylko wiatr jest wiecznie młody
i szarpie wszystkich jednakowo –
kobiety żywe, kobiety duchy

i duchy ich sukienek

Cisza herbaty

"Żyj z chwili na chwilę,
ciesząc się niezwykłymi zwyczajnościami życia,
drobiazgami,
porannym sączeniem gorącej herbaty;
możesz sączyć ją w oświecony sposób
albo w sposób nieoświecony.

Jeśli sącząc gorącą herbatę  wczesnym rankiem
nie jesteś w tej chwili, 
ale myślisz o czymś innym,
że musisz gdzieś iść... coś zrobić...
przegapiłeś oświeconą filiżankę herbaty".

(Osho)

rano chłonę senny bezruch domu
szmer wiatru
i odległe szczekanie psów
ciszę dojrzewającej pomarańczy
i oświeconej filiżanki herbaty

zanim podniesie się 
hałas życia
bezszelestnym oddechem
dotykam budzenia się ptaków
bicia serca w skroniach

miękkie futro moich kotów
przygląda się wilgotnej trawie
mrówki szykują swój dom
na chłodne dni
zna ciszę listopadowy nów

gdy skończysz czytać
moje słowa, nic nie mów
o niczym nie myśl
pozostań w bezruchu
cisza sama
legnie ci u stóp

*

"Napij się herbaty.
Częstuję cię nią w każdej chwili.
Sącz ją, poczuj ciepło tej chwili, jej muzykę, jej ciszę
i przelewającą się miłość.
Bądź tym ogarnięty.
Zniknij na chwilę ze swoim umysłem -
obserwującym, oceniającym, krytykującym,
wierzącym, niewierzącym, będącym za albo przeciw.
Przez chwilę bądź po prostu otwartością,
a poznasz, czym jest herbata.
Czym jest niewinność.
Poznasz, czym jest piękno".

(Osho)

Patrzę w niebo

zamiatam liście

listopadowe

podpalam małe kopce

delikatnie płoną

bez skargi

jakby w ogóle już

nie pamiętały

że były kiedyś pełne

soczystej zieleni

tylko człowiek pamięta

tyle zbędnych

kolorów przeszłości

które jakże często

też lepiej

byłoby spalić

bez żalu

oparta o miotłę

patrzę w niebo

uśmiecham się 

do swoich myśli

bo wiem

każdy dzień

przybliża mnie do wiosny

(foto:net)

Pisanie

"Pisanie
 po nowych chmurach w niebie
  po nowych drzewach w sadach
  po nowych kwiatach w ogrodach
  po nowych rzekach na ziemi..."
(Zygmunt Jan Prusiński)

kto dziś pamięta
słowo kleks
czy gdzieś jeszcze
można kupić kałamarze?

wciąż jeszcze piszę piórem
by kartka ugięła się
pod ciężarem wiersza
zbieram liście jesienne
i listy prawdziwe
z dna marzeń

poeto co wskrzeszasz w wierszach
białe noce i białe różańce
wiem, że częściej
dotykasz paciorków liter
czarnych jak kleks
przewlekanych przez palce czasu
na obrzeżach serca
niesionych wybrance

Smutek późnego lata

wciąż jest ciepło

to jest miejsce, gdzie lato

zostaje na trochę dłużej

idę wąskimi uliczkami

nadmorskiego miasta

domy nasycone kolorami

października

z tawerny dobiegają

dźwięki gitary

    zostawiam wszystko gdzieś za sobą

smutek późnego lata

tak, wciąż jest ciepło

idąc myślę o jesieni

płonących kopcach liści

pieczonych o zmroku jabłkach

winie grzanym z goździkami

tęsknię....

mewa przecina niebo na pół

powietrze jest słono - morskie

chmury znikły w oddali

za grzbietami gór

zachłanność życia pcha mnie naprzód

Gdzie głóg rośnie... i czarny bez

"Ale - jeśli ma się słowiańską duszę,

to tęskno Ci gdzieś do dziwnych miejsc,

gdzie głóg rośnie i czarny bez,

a kasztany opadają

uśmiechając się do swoich skorupek..."

(Arek Irek)

znam takie miejsca

nie muszę nawet

wychodzić z domu

odsłaniam tylko firankę

zwykłego spojrzenia

i zaraz pojawiają się

uroczyska

znane i nieznane

narysuję ci mapę

po której trafisz

na wschodni brzeg marzeń

rzucisz kamień w jezioro

by zbudzić kręgi na wodzie

szczęście obudzi się samo

rozpoznasz tę chwilę

    przypomnisz ją sobie

poruszą się wtedy liście

dziwnych drzew

w dziwnych miejscach

poruszą się wtedy huśtawki

leśnych rusałek

lekko zadrży głóg

i czarny bez -

poruszą się wtedy historie

które nigdy nie miały się zdarzyć

To zbieram tej jesieni

cienie i mgły

są tajemnicą

jeszcze echo

razem z nimi

kiedy zgodnie

chodzą dreszczem

po plecach

wyobraźni

razem zamieszkują doliny

nie tylko te

między wzgórzami

również doliny

ludzkiej duszy

która sama w sobie

jest mgłą

nieprzeniknioną

cienie i mgły

snują się echem

Twoich słów

pachnących ziołami

Arek Irek:

Mówisz -

jakie piękne

cienie i mgły

a ja cały dzień

zbierałem słońce

taki dziurawy

ten mój worek

ze słów

takie smutne

moje promienie

w dłoniach

to prawda -

czuję pustkę

tak dobrze

że Twój uśmiech

wykorzysta

każdą nitkę

babiego lata

aby być przy mnie

niewiele stracę

- może powiem

ale nie przyznam się -

dokładnie to zbieram

tej jesieni

...

Dziękuję Arku :)

Pierwszy jesienny wieczór

Kantabria, północ Hiszpanii, Klaudia pisze:

"A gdy przysiądzie się trochę dłużej i posłucha,

to cicha nuta szemrze juz rzeką wiadomość o tym,

że pierwsze pożółkłe liście kasztanowca

pognały w dół, ku morzu..."

Ale tu u mnie, na południu

andaluzyjska aura wciąż nie sprzyja 

jesiennym nastrojom -

jest upalnie, sucho i bezwietrznie,

kwiaty kwitną,

a pomarańcze wiszą już na drzewach,

na razie jeszcze zielone,

by w najbliższych tygodniach zamienić się w małe,

pomarańczowe słoneczka.

Patrzę przez moje okno

z domu na wzgórzach:

w dole miasto wciąż pełne turystów,

w oddali brzeg Afryki,

a pomiędzy - szafirowe morze.

Tylko wieczory pachną już nieco inaczej,
ostrzej,

z pewną nutą imbiru i goździków,

a noc zaczyna wcześniej odbijać gwiazdy
w tafli morza...

Przypomina mi się nagle jesienny obraz Eleny Dudiny

"Fin de verano"

Koniec lata

To jest właśnie to nic

"Całujesz niebieski kolor
dlaczego akurat ten?

Odbieram cię powrotami..."

(Zygmunt Jan Prusiński)

całuję niebieski kolor

bo właśnie ten

podpłynął do ust

wprost z bezchmurnego

nieba

spokój kołysze się

razem ze mną

zaplątany w sznurkach

hamaka

i w moich włosach

cicho szemrze krew

sączy się czas

słodkiego nieistnienia

to jest właśnie to nic

którego mi potrzeba

lubię dni księżycowe

pośród słonecznych nocy

lubię powitania

lubię powroty

właśnie dlatego stale

muszę odchodzić

bezszelestnie

odciskając ślady

na ruchomych  piaskach

Późne lato

późne lato dojrzewa

jak winogrona

jak kobieta

preludium słodkiego wina

odwieczna mandala zmysłów

tao istnienia

przeżyj to

niosąc ciało w duszy

a duszę w przeczuciu

niedalekiej jesieni

schodząc ze szczytów lata

zachowaj ciepło w sercu

a blask letniego nieba

w błękitnym spojrzeniu

8 miesiąc - agosto

agosto czyli sierpień w Andaluzji

głęboko gorący piach

sukienki jak wiatr

jest tak jak lubię

pod koniec wakacji turyści

z żalem odjeżdżają

w swoje zimne strony

a ja właśnie tutaj

zewsząd wracam do domu

to właśnie jest szczęście

szklą się łuski horyzontu

oddycham wrzącą przestrzenią

jest tak jak lubię

9:10

niektóre chwile
wyróżniają się
na tarczy mojego zegara

na przykład 9:10
ulubiona godzina
na filiżankę zielonej
herbaty
i powitanie słońca

albo 20:15
gdy milkną odgłosy obowiązków
trzeba - muszę - należy
uspakaja się powoli
adrenalina dnia
czas na
miętowe after eight

lub 4:20 nad ranem
przerwa w marzeniach
przełom w snach 

oniryczne ciepło 

w rozleniwionym snem ciele

i jest tak miękko i dobrze
że zaczynam żałować
że wkrótce
skończy się noc

Niezapomniana wizyta

u Los Alpaqueros, czyli u Zosi i Janusza.

Nie wiem, co takiego kręci się u nich "w domu i zagrodzie",

że jak się wejdzie, to w ogóle nie ma się ochoty wyjść.

Może Dobry Duch?

Albo po prostu ich niezwykła gościnność,
życzliwość i dobre serce?

Można by bez końca słuchać opowieści

o ich życiowych przygodach i wędrówkach,

z których ostatnia zaprowadziła ich właśnie tutaj -

do samotnego domu na skraju lasu,
gdzie "tworzą, aby żyć i żyją, aby tworzyć".

Oprócz długich rozmów o tym, co było i o tym, co będzie,

i co dobrze by było, aby było -

były też pierogi z jagodami i pyszne ciasto jagodowe,

i absolutne najlepszy ser, jaki kiedykolwiek jadłam...

...zaduma nad tym, ile to czynności,

czasu i umiejętności potrzeba, aby pozyskać wełnę

(i aby zamieniła się potem w piękny, na przykład, sweter)

... przytulanki Klaudii z maleńką Albą,

która urodziła się o świcie w dniu naszej wizyty,

i której Klaudia wymyśliła imię

(alba po hiszpańsku znaczy świt)

warsztat pracy Janusza, czyli małe wtajemniczenie

 

... i one, alpaki - andyjskie cuda, magiczne i hipnotyczne...

zapatrzenie się na nie powoduje zatrzymanie w czasie -

nagle nigdzie się człowiek nie spieszy,

nic nie musi i właściwie znika,

przestaje istnieć, sam siebie zapomina...

na rękach u Zosi mała Alba

                                                 Alba w obiektywie Klaudii

 

.

.

.

a my to co? gorsze??  😉

 

Więcej o Los Alpaqueros, ich życiu i twórczości

znajdziecie tutaj:

http://duoart.blogspot.com/