Cykle Życia i nowy wschód

Clarissa Pinkola Estés w "Biegnącej z wilkami"
opisuje siedmioletnie fazy naszego życia, tzw. septeños.
Wydobywa je na światło dzienne,
abyśmy mogły się w nich odnaleźć.
Opis jest skrótowy, do przemedytowania,
samodzielnego odkrycia tego, co głębiej.
Ramy czasowe tych cykli często pokrywają się z naszym wiekiem ziemskim,
ale może być też tak, że zostałyśmy w tyle,
albo zrobiłyśmy skok i szybciej przebyłyśmy poszczególne etapy.


0 - 7 
wiek ciała i marzeń;
socjalizacja bez utraty wyobraźni;

7 - 14
wiek rozdzielenia i splatania się
rozumu i wyobraźni;

14 - 21
wiek nowego ciała;
wiek dziewczęcy, pączkująca, 
jeszcze skrywana zmysłowość;

21 - 28
wiek nowego świata, nowe życie,
poznawanie różnych światów;

28 - 35
wiek macierzyństwa,
nauka matkowania sobie i innym;

35 - 42
wiek poszukiwań;
matkowanie własnej tożsamości,
poszukiwanie tożsamości;

42 - 49
początek starczej mądrości;
odnalezienie swej dalekiej siedziby,
dodawanie otuchy innym;

49 - 56
wiek podziemnego świata;
poznawanie znaczenia słów i obrzędów;

56 - 63
wiek wyboru,
wybór swojego świata i pracy,
jaka została jeszcze do zrobienia;

63 - 70
wiek strażniczki, przewodniczki;
przetworzenie całej zdobytej wiedzy;

70 - 77
wiek odmłodzenia;
pogłębianie wiedzy staruchy;

77 - 84
wiek istoty mgielnej;
znajdowanie wielkich rzeczy w małych;

84 -91
wiek snucia szkarłatnej nici,
zrozumienia splotów życia;

91 - 98
wiek eteryczności;
mniej słów, więcej istnienia;

98 - 105
wiek pneumy - oddechu,
ducha, tchnienia życia, powiewu;

105 +
wiek nieskończoności...

(Obraz: Bonnie Marris)


O poranku jestem wschodem.
Wstaję i rysuję w powietrzu drzwi.
Przechodzę przez nie w nowy dzień.
Toczy się, dzieje, wydarza.
Jestem południem.
Zauważam, wypełniam, nadaję kształt.
Poruszam się, modeluję, doskonalę.
Są chwile, gdy zastygam w działaniu, by poczuć obrót Ziemi.
I własne poruszanie się w bezruchu.
Gdy za plecami wieczór 
rozkłada lekki mrok, niczym koc - 
tempo zwalnia - refleksja, odpoczynek, podziękowanie.
Jestem zachodem.
Integruję, akceptuję, celebruję.
A wieczór, granatowy, ciemniejący coraz bardziej
lekko wchodzi w kieszeń nocy, i znika.
Jestem północą.
Senność, Księżyc, gwiazdy, konstelacje. We mnie.
Zasypiam. Śnię. Odnawiam się.
Wszystkie kierunki spotykają się w jednym punkcie.
Pełnia.


Wkrótce najdłuższa noc zamknie cykl wdechu, 
domknie się czas gasnącego Słońca
i w naturze zacznie się nowy rok.
Dziękuję za to, co było i zapisało się na zawsze
w nieśmiertelnej tkance Wszechświata. 
Czekam na nowy wschód.

Decembrrrr...

Zima jest piękna do pewnego stopnia... Celsjusza.

(Tadeusz Gicgier)

nastrój swój dom na zimę

otul go w światło świec

w zapach goździków i cynamonu

i rozcieplony o zmroku piec

stół ubierz w długi, lniany obrus

imbryk z herbatą i szklanki dwie

zaproś marzenia, małe tęsknoty

skrzata z kredensu, co wszystko wie

oknom daj fałdy grubych zasłon

za nimi czas zwolni bieg

czy masz swój ulubiony sweter?

bo jeśli nie masz, dlaczego nie?

Spokojne przechodzenie jesieni w zimę wcale nie jest przykrym okresem. Zabezpiecza się wtedy różne rzeczy, gromadzi się i chowa jak największą ilość zapasów. Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiuśkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne i cenne, i swoje własne. A potem niech sobie sztormy, ziąb i ciemności przychodzą, kiedy chcą. Niech się tłuką o ściany szukając po omacku wejścia, i tak go nie znajdą, bo wszystko jest zamknięte, a w środku siedzi ten, kto był przezorny, siedzi i śmieje się, zadowolony z ciepła i samotności.

                                                              (Tove Jansson, Muminki)

*

A wewnątrz siedzi ten, kto rozkoszuje się długimi wieczorami

z aromatyczną herbatą i małym, cynamonowym ciasteczkiem,

które krzepi duszę i rozsładza wewnętrzny uśmiech.

Teraz, gdy grudniowy nów, tak wyraźnie słychać zadowolenie -

gdy ciepły koc, gdy blask świec, gdy ogień w kominku.

Całkowite zadowolenie odczuwalne gdzieś w głębokich,

wewnętrznych strumieniach samego siebie.

Stan podskórnego szczęścia.

W samiuśkim środku. 

Koty skryte w swoim zimowo - kontemplacyjnym murmurrrandum. 

Od czasu do czasu można wyjrzeć z budki,

żeby sprawdzić, że nic się nie dzieje i dalej iść spać.

Piecze się chleb.

Duchy domu wzdychają, syte ciepłem domowego ogniska.

Spokój spokojnieje jeszcze bardziej przed nocą.

A te noce najdłuższe teraz, najgłębsze,

a Wenus, jaśnie pani, mocna, świetlista, zagląda przez okno.

- Oh la la! Ale wam dobrze! 

Szykujemy się do zimowego przesilenia. 

(ilustracja: Jessica Boehman) 

*

"W zamierzchłych czasach, 

kiedy dni stawały się coraz krótsze i coraz ciemniejsze, 

ludzie stawali się niespokojni i przygnębieni, 

bojąc się, że to słońce umiera.

Wiedzieli, że bez słońca zginą.

W środku zimy stworzono rytuał przywołujący z powrotem źródło ciepła,

światła i obfitości, świętując przesilenie zimowe

podczas najdłuższej nocy w roku.

Kobiety dekorowały domostwa zielenią i przygotowywały

wspólne biesiady. Mężczyźni rozpalali ogromne ogniska -

jasne światło płomieni symbolizowało energię słońca;

przy nim wyprawiano uczty z tańcami i muzyką.

Obchodzenie święta przesilenia zimowego łączy nas

ze światem naturalnym, gdzie znajdujemy zaspokojenie

głęboko zakorzenionych podstawowych potrzeb kontaktu

z Siłą wyższą niż ludzka, i nieważne, jak tę Siłę nazwiemy.

Pięknym sposobem uczczenia przesilenia zimowego jest uważanie go

za święty czas refleksji, wyzwolenia, otuchy i odnowy.

Świat grudniowych nocy jest ciemny, zimny i ponury,

a ognisko płonie tak jasno.

Dziel się miłością i ciepłem z innymi.

Oczekuj powrotu Światła".

(Sarah Ban Breathnach)