Wygodnie

"Mimbla szła przez las i myślała:
"Przyjemnie jest być Mimblą, 
czuję się znakomicie, od góry do dołu".
Mimbla przemierzała moczary, wspinała się na pagórki,
schodziła do głębokich jarów, 
którym deszcz nadał wygląd podwodnych krajobrazów,
szła szybko, a co jakiś czas biegła nawet kawałek,
żeby poczuć, jaka jest lekka i szczupła.
Nie ma nic przyjemniejszego i nic prostszego,
jak czuć się wygodnie.

Można leżeć na moście i patrzeć
jak przepływa pod nim woda.
Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach.
Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się,
jak deszcz pada na dach.
Bardzo jest łatwo miło spędzać czas".

(Tove Jansson, Muminki)

***

Uwielbiam włóczęgostwo.

Wchodzenie w drogi, które stwarzam idąc.

Mam wrażenie, że niektóre rozwijają się przede mną tylko po to,

abym mogła przejść, a potem zwijają się i znów ich nie ma.

Docieranie do miejsc, gdzie prawdziwe życie

toczy się pod powierzchnią.

To, co widoczne na zewnątrz, ma jedynie odwracać uwagę.

Wystarczy kucnąć, zmrużyć oczy, szeptem zagadać,

a ujawni się.

Potem odejść jak duch, nie zabierając niczego ze sobą
z tej eterycznej przestrzeni,

ani najmniejszego cienia źdźbła trawy.

Wracam na powierzchnię.
Wspinam się na pagórki i schodzę w doliny.
Jak Mimbla. I jak ona - czuję się znakomicie, od góry do dołu :)
Leszczyny sypią orzechami, zbieram pełne garście,
po drodze jem jeżyny i zabieram do plecaka
puchate kapelusze wielkich kani. 
Unoszę dłonie do rozłożystych, dzikich jabłoni -
renety usmacznią placki orkiszowe.
Mijam drzewa figowe z tysiącami dojrzewających fig.
Już wkrótce i do nich ręce sięgać będą.
Pachnące, gorące od słońca figi są wielkim darem tej ziemi.

Włóczęgostwo letnie jest zupełnie inne niż jesienne,

wiosenne czy zimowe, to jasne.

Teraz, w ostatniej fazie lata, czuć i widać

obfitość, dojrzałość, dorodność, pełnię.

To taki dobry czas, aby się tym wszystkim nasycić

i przetransformować, włączyć to w swoje życie,
w swoje ciało, w mgiełkę duszy.

To poczucie, że wszystkiego jest pod dostatkiem,

że wszystko dzieje się w swoim czasie,

że jest dobrze tak, jak jest.
Że ptaki wędrowne szykują skrzydła do odlotu.

Że to, co przyszło, zmierza do odejścia,

aby zwolnić miejsce czemuś innemu.

I że tak zawsze było, jest i będzie.

A potem, znużenie wędrówką pokołysać
na kawałku materiału, pod drzewem.
Wtedy i niebo się buja, i wszechświat cały.
A ja... spadam w czas jeszcze wolniejszy...
W sen nocy letniej. 
Jak dobrze czuć się w sobie wygodnie.

"Czy wiesz, że jedna chwila może być wiecznością?
Ale tylko wtedy, gdy wejdziesz w tę chwilę
i użyjesz jej do przeniesienia pełni siebie w dowolnym kierunku,
na zawsze..."

(Carlos Castaneda)

W spokoju

"Uciszonymi zmysłami odczuwał jakby nikły aromat młodej zieleni,

a tykanie zegara odbierał niby nieustanne powtarzanie jakiejś frazy.

I to nieustanne powtarzanie 

rodziło z wolna w umyśle przysłuchującego się stan, 

za którym było mu tęskno.

Na parę chwil uświadomił sobie niezwykłą prostotę życia, bytu,

i w tej świadomości zawarło się w ciągu tych chwil wszystko,

co go otaczało: chód zegara, życie kiełkującej trawy,

słodka rzewność tego dnia - i on sam.

Było mu tak, jak gdyby jego najskrytsze "ja" rzekło do siebie:

"Oto teraz zasiadam w spokoju", 

wyjaśniając przez to i rozwiązując całą zagadkę bytu".

                            (Z powieści "Słońce życia" (1916), Frans Eemil Sillanpää)

"Każde znaczące miejsce

ma swojego ducha opiekuńczego (daimoniona),

który objawia się w sposób doskonały.

Duch wyjątkowych miejsc pełen jest kwiatów, ptaków i innych zwierząt,

przejawia się w nieskazitelności czynów ludzi tam mieszkających.

Góry swą niewymowną doskonałość ukazują

w lśnieniu niebieskich kwiatów gencjany

i w łagodnym blasku szarotek,

podobnych do kryształków śniegu.

Następujące po sobie warstwy ziemi mienią się

nieopisanym pięknem szafirów i szmaragdów.

Tak jest we wszystkich miejscach na świecie.

To niezmienna zasada".

                                  (D.H.Lawrence)

"Każda ścieżka i dróżka ma swoją wrażliwość i życie psychiczne,

ukształtowana została pod wpływem świadomości tych,

którzy ją wydeptali i którzy nią uczęszczają.

Właśnie dlatego niektóre stare drogi

mają silnie energetyzującą osobowość i mogą pozwolić nam

wznieść się na wyższy poziom istnienia,

czyniąc człowieka otwartym na inspirację

płynącą z ducha tego miejsca".

                                                     (Natalie i Michel Vougt)


***

W spokoju, między kartkami lata, rozmyślam
o drogach cichych lub pełnych kroków, i kurzu przydrożnym, 
tęsknotach i bajkach, kwiatach jednej nocy
i zawiązujących się właśnie żołędziach.
Oto sierpień. Sierpy idą w ruch.
Siano upojnie pachnące.
Pierwsze grzyby, pierwsze odloty ptaków...
Dojrzewanie owoców i warzyw. Zbiory.
Noce chłodniejsze, atłas nieba rozgwieżdżony.
Ja tutaj, a tam, w oddali - góry. Za nimi ocean.
Wokół miejsca ulubione, często odwiedzane.

Płatki lata opadają. Powoli, powoli, prawie niezauważalnie,
ale jednak. 
Zmiany obracają mnie w kole czasu. 
Łagodnie.
Jest ładnie, jest tak ładnie :)

Kto wie, czy te obłoki,
co bezkształtnie o świcie
po niebie suną szerokim,
rozpłyną się w końcu w błękicie?
A przestrzeń wokół, o czym szumi?
Czym wieje?
Może się z nas ona niczym człowiek śmieje.
Tak, trzeba stąd ruszyć.
Pójść w stronę szczytu
i ręce puste podnieść
do błękitu.

                                      (Stevan Raičković)

Nietutejsi

Doświadczanie.
Nie ma życia bez doświadczania.
Życie, od początku do końca, jest doświadczaniem.

Tak skrajnie różne doświadczenia istnieją na Ziemi,
że powstaje odczucie niesprawiedliwości.
Bo porównujemy. 
I z ludzkiego punktu widzenia, porównanie, na przykład, 
umierania z głodu  czy życia w nędzy 
z przepychem i bogactwem
prowadzi do wartościowania i odczucia,
że coś jest lepsze, a coś gorsze.
I że nie ma równowagi, a na dodatek większość doświadcza tego,
co gorsze, trudniejsze.
Między skrajnościami mieści się spektrum doświadczeń ludzi
żyjących na całej rozciągłości tej skali "niesprawiedliwości",
w różnych punktach przestrzeni kwantowej.
To umysł porównuje, poddaje ocenie, wartościuje.
Nie może bez tego żyć. Taka jego natura.
Dopiero wyjście poza umysł pozwala nam zjednoczyć bieguny.
Punkt zero, przekroczenie dualności. 
Jedność. Całość. 
Stanie się Całością to osiągnięcie samego siebie.

Dusza nie wartościuje. 
Dusza doświadcza. Poprzez ciało.
To dusza ma ciało, nie odwrotnie.
To, co jawi się jako niesprawiedliwość czy brak równowagi -
dla dusz, które weszły w przeżywanie takich doświadczeń,
jest ich wyborem. Tego potrzebują, albo wydaje im się,
że potrzebują - to już temat na inne rozważania.


Holograficzny świat.
Iluzja ego, iluzja oddzielenia i utraty mocy, iluzja światła i ciemności,
złudzenie wszystkiego, co jest.
Jeśli rozumiem, że "niesprawiedliwość" jest iluzoryczna,
że to nic innego, jak wybór konkretnych doświadczeń
przez konkretne dusze, wtedy istnieje jakieś wytłumaczenie
dla świata takiego, jaki jest.
Poprzez pryzmat wyborów i doświadczeń dusz.


Może jesteśmy iluzoryczną rasą eksperymentalną, której wszystko wolno, 
działającą w określonych warunkach,
w niezliczonej ilości akcji i interakcji
zarówno na poziomie widzialnym, jak i niewidzialnym?
Jak będą przebiegać doświadczenia takiej rasy
w skali od minimum do maksimum fizycznych i psychicznych możliwości?
Pewien obraz już się jasno zarysował.

Niektórzy, w trakcie, dochodzą do takiego miejsca w sobie,
w którym przypomina im się, że to iluzja, którą można porzucić.
Że kiedyś zgodzili się w tym uczestniczyć, ale można powiedzieć "dość".

Poprzedzone jest to pewnymi zmianami - 
zmianami życiowych przekonań i zasad, 
wylogowaniem się z tych wzorców systemu, 
które już z nami nie rezonują,
poznaniem własnego oprogramowania (system Human Design i Plan Duszy) -
aby lepiej zrozumieć siebie i innych,
schodzeniem z utartego szlaku, odkrywaniem nowego -
wcześniej czegoś nie uświadamialiśmy sobie, aż "nagle" tak.
Klik!
Przekroczenie programów odbywa się poprzez 
odnalezienie siebie w sobie i "przejście za plecami Orła" (C.Castaneda).
Wówczas dopiero, oswobodzeni, przedostajemy się
ku nieskończoności Uniwersalnych Wymiarów. 
(Każdy Wymiar ma inne Energie,
nieprzygotowani nie możemy poruszać się między Wymiarami).
To proces, który dzieje się w każdym z nas we właściwym czasie.
Nowe myśli generowane są poprzez sygnały
z częstotliwości, w które wchodzimy, gdy zmieniamy wibracje.
Najczęściej potrzebny jest potem pewien okres
wewnętrznego przepracowania tego, co się pojawiło,
trans-formacja.
Przyzwyczajenie się do nowego poziomu istnienia we własnym życiu.
Tym, albo już następnym...

Naukowcom wciąż objawia się coś mniejszego od tego,
co już uznali za najmniejsze. 
I coś jeszcze większego od największego.
Granice stale przesuwają się, ale czujemy, że dla człowieka istnieje
pewien skraj poznawalności, poza który nie da się wyjść.
Jak zatem ma się Bóg naszego Wszechświata
do Źródła Wszystkiego Co Jest?
Skoro potrafimy uznać, że takie Źródło istnieje,
to pewnie istnieje Coś, co w ogóle jest poza zasięgiem naszego umysłu.
Poza wszelkim zasięgiem.
Nie da się nawet o tym w żaden sposób pomyśleć,
ani tego odczuć. 
Niepoznawalne.
Może właśnie TO powoduje, że idziemy wciąż dalej,
poprzez nowe odkrycia - ku zdumieniu, ku zachwytowi,
ku nieskończoności pomnożonej przez wieczność.

"Bądz jak drzewo i pozwól martwym liściom opadać" (Rumi)

Bo tutaj zawsze będzie jakiś początek i jakiś koniec,
jakieś bliżej i jakieś dalej, jakieś wyżej i niżej.
Jakiś rozwój ponad rozwojem.
Narodziny i umieranie.
Sceneria dla naszych doświadczeń, iluzje ziemskiego programu.
A my przecież nietutejsi...

*


"Troski i radości świata wyskakują z tego samego
czarodziejskiego kapelusza iluzji.

Przeciwieństwa uzupełniają się wzajemnie,
a na wyższym poziomie świadomości zostają przekroczone.

Przez całe dni i noce "ja" kreuje rzeczywistość
nazwaną przez nas jawą i snem.
W tej rzeczywistości sen o kimś, kim myślimy, że jesteśmy,
przesłania nam to, czym jesteśmy naprawdę".

(Marcel Messing)

Idąc wolno

"Stawanie się wymaga czasu:
na przemyślenia, na zastanowienie się,
na dokonanie twórczego wyboru,
na wydostanie się z krępującego nas kokonu,
na oczyszczenie naszej szafy,
na zmycie psychicznej pajęczyny -
na dotarcie do sedna naszej indywidualności".

(Sarah Ban Breathnach)


*

idąc wolno, wolniej niż zwykle
gdzieś pogubiłam wszystkich kapłanów

sama już teraz wypełniam życie
istotą tego co nie jest i jest

niebo już jakby zdjęte z ołtarza

znikły zasłony przekonań i wierzeń

swobodnie pada mój deszcz

sucha koszula, gdy ziemia wilgotna
zwykłe czynności i oddech jak zwykle

i bicie serca wierne jak pies
wewnątrz wszystkiego tego, co zwykłe

wiele się we mnie niezwykle zmienia

podczas gdy tylko na zwykłym stole

przekrajam w ciszy zwykły chleb

"Ludzie zmieniają się
i zapominają sobie o tym powiedzieć".

(Lillian Hellman)