Od jesieni do wiosny

Gdy zeszłorocznej jesieni orzechy, kasztany, żołędzie i dzika róża
pojawiły się w wielkiej obfitości

podejrzewaliśmy, że może nastać chłodniejszy niż zwykle czas.
A i myszy uwijały się jak szalone.

I faktycznie - więcej padało, więcej w górach okolicznych śnieżyło,

nawet pod same okna śnieg przybył,

co zdarza się tu rzadko.

Gdy w styczniu odwiedziłam Polskę, 

też akurat biały puch malował niezwykłe krajobrazy.

W długie zimowe wieczory, w domowym zaciszu

zapragnęłam zrobić coś nowego, czego jeszcze nigdy nie robiłam.

Hasło DIY - Do It Yourself przemówiło i do mnie.

Co by tu zrobić?

Już wiem!

Mydła!

Na zdjęciu poniżej te pierwsze, eksperymentalne.

Robienie mydeł okazało się zajęciem niezwykle przyjemnym, 

wciągającym i alchemicznym.

Praca z wodorotlenkiem sodu wymaga skupienia i uwagi,

a wszystkie składniki muszą być dokładnie odmierzone,

za to przy ich wyborze możemy poszaleć.

Moje następne mydła, robione już pewniejszą ręką,

to cudownie pachnące mieszanki na bazie masła kokosowego,

shea i kakaowego, oliwy, olejków z awokado, słodkich migdałów,

różanego, rycynowego i innych.

No i dodatki:  sól morska, płatki owsiane, przecier marchewkowy,

suszone skórki pomarańczy, czerwona glinka.

W planie jeszcze inne wariacje na temat :)

Mydło do zębów kompletnie czarne, bo z węglem aktywnym.

Na bazie masła kokosowego i rycyny,

z dodatkiem ziemi okrzemkowej, cukru z brzozy,

olejku miętowego i węgla właśnie.

Wszystkie mydła na razie leżakują i dojrzewają -

przechodzą konieczny proces saponifikacji (zmydlenia),

aby stwardnieć i złagodnieć.

Na trzy miesiące trzeba o nich po prostu zapomnieć.

Czekolada nie mydło,  leżakować na szczęście nie musi :)

Z kwiatostanem sosny - niesamowity smak, jak zgodnie orzekli wszyscy,

którzy degustowali.

Można ją zrobić tylko w porze kwitnienia sosen,

zatem do powtórzenia dopiero za rok.

Czekoladki bombonierkowe.

Cukier zastąpiłam syropem klonowym.

Do tego masło kakaowe, masło orzechowe, kakao. Gotowe.

I jeszcze łapacz snów...bo sny są takie ważne!

Zatem parę nowych rzeczy nauczyłam się tej zimy, co cieszy :)

A na zakończenie jeszcze krem, który nie był co prawda nowością,

bo kremy do ciała robię już od jakiegoś czasu,

ale ten pierwszy raz powstał na bazie maceratu sosnowego,

dzięki czemu cała kuchnia pachniała jak sosnowa polana.

A potem hiacynty rozwinęły się jeszcze bardziej

miechunka wystroiła się w koronki

i pojawiły się pierwsze mlecze.

Wnuczek zapytał: zrobimy serce?

Pewnie, że zrobimy!

Ale tylko na chwilę, bo przecież nie pozwolimy,

aby serce zwiędło!

Czym prędzej przemieniamy go w bukiet.

Gdy pogoda sprzyjała, chodziliśmy na spacery.

Fela z nami, oczywiście :)

Spacery niedaleko domu

i nad morzem, które zimą maluje czasami

nieco groźne krajobrazy, jakże piękne!

Cała naprzód!

A pod koniec minionej zimy - wisienka na torcie!
Po długim procesie wewnętrznej i zewnętrznej krystalizacji

książka Klaudii ujrzała światło dzienne :)

Wbrew pozorom nie jest to książka dla małych dzieci.
Tak naprawdę jest to przekaz skierowany 
do wewnętrznego dziecka w każdym z nas - 
dlatego płynie głównie poprzez obrazy.
Książka wibruje, rezonuje z nami na poziomie Ducha -
a po drodze wiele pytań, wiele niewiadomych,
drogi w górę i w dół, i tak naprawdę
samotna droga ku temu kim jesteśmy,
gdy odpadną krępujące nas więzy,
gdy odetniemy sznurki, za które pozwalamy pociągać innym.
Kim jestem, co tu robię, którędy iść?
Zapytaj zająca, zapytaj kuropatwę, zapytaj gwiazd.
Kogokolwiek zapytasz, odpowiedź i tak już znasz.
Zrozumiesz ją, jak tylko się obudzisz...


Książka jest dostępna w sprzedaży na Amazon czyli tutaj klik
jak również w księgarni w Santander, gdzie odbyła się prezentacja.

Przed wejściem do księgarni

A teraz - przestrojenie. 
Przestrzeń wypełnia się nowymi liśćmi, zapachami, gniazdami, marzeniami...
Dojrzewają cytryny, dojrzewają wiosenne zmiany w nas :)

Czasami podróż

"Czasami podróż zwraca się do wewnątrz

i odnajduje tam wszystkie podróże

które zarysowała przeszłość

także te do których nigdy nie doszło.

A wtedy odkrywamy że jakaś inna podróż

na którą złożyły się kroki wszystkich innych

dojrzewała w nas potajemnie

a teraz nas wciąga i zabiera

tam gdzie nigdy się nie wybieraliśmy.

Podróże spełnione i podróże niespełnione

są tylko pretekstem i matrycą

dla podróży co nie zna zmęczenia i chwili przybycia

i wymyśla wciąż dla siebie

wędrowca a także trasę i metę.

(Roberto Juarroz)

~~~~~~~~~~

jeszcze się kołyszę

jeszcze nie wróciłam z podróży

obserwuję ją

raz z góry, raz z dna

chłonę ciepło ziemi

na pustej

słońcem ubitej drodze

obracam w palcach czas

widzę siebie

miliony gwiazd temu

choć wiem, że to złudzenie

bo to wcale nie ja

ktoś jednak we mnie

zadaje pytanie:

gdzie będziesz za świetlne eony lat?

wróżę z układu kamieni

mówią niezmiennie to samo:

wplatasz się w warkocz wieczności

zawsze po raz ostatni

i zawsze pierwszy raz

Jakby na coś czekały

A każde drzewo, to okruch wieczności.
(Wiesław Myśliwski)


usłyszeć drzewo w sobie

usłyszeć siebie w drzewie

znaleźć drzwi w głąb, w podziemne korytarze

powrócić do korzeni

korzeniami do ziemi

ziemią do wody

wodą do nieba

aż i tylko tyle

nic więcej nie trzeba

Przeważająca liczba drzew nigdy nie doczeka się

dotknięcia ręką człowieka.

Mimo że rosną w miejscach, gdzie codziennie przechodzą obok ludzie.

Dużo ludzi.

Wzdłuż chodników, w parkach, wokół osiedlowych domów, 

na placach, przy przystankach, w ogrodach, na wsi czy w mieście -
zdajemy sobie sprawę z ich obecności, ale na tym koniec.
Idziemy dalej.
A przecież one do nas nie podejdą.

Często mam wrażenie jakby wodziły za nami wzrokiem.
Jakby na coś czekały. Jakby miały na coś nadzieję.
Jakby za czymś tęskniły.
Jakby.
Jednak. 
Jednak ludzie najczęściej mijają je jakby ślepi, głusi, zamknięci.

Dotykajmy mijane drzewa. One tego potrzebują. 
I my też.

Wystarczy 30 sekund. Zatrzymać się i przyłożyć dłoń do kory.

Pogłaskać, poklepać.

Z czułością. Z wdzięcznością. Świadomie.

Nie tylko wtedy, gdy potrzebujemy ich energii, 

gdy szukamy wsparcia czy wzmocnienia.

Gdy idziemy w zaciszne miejsce, by nikt nas nie widział,

wyszukujemy zdrowe, dorodne drzewo 

i przytulamy się do niego w konkretnym celu.

Chodzi mi o dotykanie przydrożnych drzew, 

do których nikt się nie uśmiecha, 
choć cierpliwie  stoją tam od zawsze;

drzew miejskich, które dzień po dniu

tkwią w zgiełku i szumie, w pośpiechu mijających je ludzi;

drzew, które rosną tuż przy domach, 

z których stale mieszkańcy wychodzą, albo wchodzą.

Czasem, na wiosnę, ktoś przelotem zauważy:

O! Zobacz, są już młode liście!  Jakie piękne! I bazie!

Traaach gałązki do wazonu...

Dotykajmy tylko po to, by podarować ten dotyk.

Krótka chwila wystarczy.

Wiązów jest coraz mniej, bo czują się niepotrzebne,

niedostrzegane. Wspierajmy je, gdy tylko napotkamy.

Zauważajmy drzewa. Zwracajmy na nie uwagę.

Podarujmy uśmiech, dobrą myśl, spojrzenie,

współodczuwanie.

Dotykajmy. 
Każde jedno dotknięte drzewo przekaże wiadomość innym:

że ludzie są dobrzy, że kochają,

że niosą w dłoniach czułość, a nie piłę motorową,

że można im zaufać, że jest dla kogo istnieć,

zielenić się, rosnąć, kwitnąć, szumieć, szeleścić.

Wiele z nich było tu przed nami.

Inne zostaną po nas. 

Uczcijmy tę krótką chwilę w wieczności, w której mogliśmy zaistnieć razem.

Pogoda

dzień

miniatura życia

sploty okoliczności

poematy złudzeń

mroki i zderzenia

zwykłe powtarzalności

w ludzkich istnieniach

jest to i owo

tu i tam jakiś dramat

o którym świat opowiada

w wirtualnych doniesieniach

czasami tam i tu 

komedia

mróz ścina marzenia

otwierasz drzwi

za nimi następne

zamknięte...

na domiar złego

pada deszcz albo

marznąca mżawka

i jakieś lęki nocą

niezrozumiałe

zapewne

z poprzedniego wcielenia

w ciemnościach stycznia

wzdychasz

słońca wypatrujesz 

na próżno

skarżysz się ludziom i Bogu

(czy On w ogóle cię słucha?)

tak... nawet odpowiada:

to jest czas na pogodę

ducha

(foto: net)