Wygodnie

"Mimbla szła przez las i myślała:
"Przyjemnie jest być Mimblą, 
czuję się znakomicie, od góry do dołu".
Mimbla przemierzała moczary, wspinała się na pagórki,
schodziła do głębokich jarów, 
którym deszcz nadał wygląd podwodnych krajobrazów,
szła szybko, a co jakiś czas biegła nawet kawałek,
żeby poczuć, jaka jest lekka i szczupła.
Nie ma nic przyjemniejszego i nic prostszego,
jak czuć się wygodnie.

Można leżeć na moście i patrzeć
jak przepływa pod nim woda.
Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach.
Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się,
jak deszcz pada na dach.
Bardzo jest łatwo miło spędzać czas".

(Tove Jansson, Muminki)

***

Uwielbiam włóczęgostwo.

Wchodzenie w drogi, które stwarzam idąc.

Mam wrażenie, że niektóre rozwijają się przede mną tylko po to,

abym mogła przejść, a potem zwijają się i znów ich nie ma.

Docieranie do miejsc, gdzie prawdziwe życie

toczy się pod powierzchnią.

To, co widoczne na zewnątrz, ma jedynie odwracać uwagę.

Wystarczy kucnąć, zmrużyć oczy, szeptem zagadać,

a ujawni się.

Potem odejść jak duch, nie zabierając niczego ze sobą
z tej eterycznej przestrzeni,

ani najmniejszego cienia źdźbła trawy.

Wracam na powierzchnię.
Wspinam się na pagórki i schodzę w doliny.
Jak Mimbla. I jak ona - czuję się znakomicie, od góry do dołu :)
Leszczyny sypią orzechami, zbieram pełne garście,
po drodze jem jeżyny i zabieram do plecaka
puchate kapelusze wielkich kani. 
Unoszę dłonie do rozłożystych, dzikich jabłoni -
renety usmacznią placki orkiszowe.
Mijam drzewa figowe z tysiącami dojrzewających fig.
Już wkrótce i do nich ręce sięgać będą.
Pachnące, gorące od słońca figi są wielkim darem tej ziemi.

Włóczęgostwo letnie jest zupełnie inne niż jesienne,

wiosenne czy zimowe, to jasne.

Teraz, w ostatniej fazie lata, czuć i widać

obfitość, dojrzałość, dorodność, pełnię.

To taki dobry czas, aby się tym wszystkim nasycić

i przetransformować, włączyć to w swoje życie,
w swoje ciało, w mgiełkę duszy.

To poczucie, że wszystkiego jest pod dostatkiem,

że wszystko dzieje się w swoim czasie,

że jest dobrze tak, jak jest.
Że ptaki wędrowne szykują skrzydła do odlotu.

Że to, co przyszło, zmierza do odejścia,

aby zwolnić miejsce czemuś innemu.

I że tak zawsze było, jest i będzie.

A potem, znużenie wędrówką pokołysać
na kawałku materiału, pod drzewem.
Wtedy i niebo się buja, i wszechświat cały.
A ja... spadam w czas jeszcze wolniejszy...
W sen nocy letniej. 
Jak dobrze czuć się w sobie wygodnie.

"Czy wiesz, że jedna chwila może być wiecznością?
Ale tylko wtedy, gdy wejdziesz w tę chwilę
i użyjesz jej do przeniesienia pełni siebie w dowolnym kierunku,
na zawsze..."

(Carlos Castaneda)

W spokoju

"Uciszonymi zmysłami odczuwał jakby nikły aromat młodej zieleni,

a tykanie zegara odbierał niby nieustanne powtarzanie jakiejś frazy.

I to nieustanne powtarzanie 

rodziło z wolna w umyśle przysłuchującego się stan, 

za którym było mu tęskno.

Na parę chwil uświadomił sobie niezwykłą prostotę życia, bytu,

i w tej świadomości zawarło się w ciągu tych chwil wszystko,

co go otaczało: chód zegara, życie kiełkującej trawy,

słodka rzewność tego dnia - i on sam.

Było mu tak, jak gdyby jego najskrytsze "ja" rzekło do siebie:

"Oto teraz zasiadam w spokoju", 

wyjaśniając przez to i rozwiązując całą zagadkę bytu".

                            (Z powieści "Słońce życia" (1916), Frans Eemil Sillanpää)

"Każde znaczące miejsce

ma swojego ducha opiekuńczego (daimoniona),

który objawia się w sposób doskonały.

Duch wyjątkowych miejsc pełen jest kwiatów, ptaków i innych zwierząt,

przejawia się w nieskazitelności czynów ludzi tam mieszkających.

Góry swą niewymowną doskonałość ukazują

w lśnieniu niebieskich kwiatów gencjany

i w łagodnym blasku szarotek,

podobnych do kryształków śniegu.

Następujące po sobie warstwy ziemi mienią się

nieopisanym pięknem szafirów i szmaragdów.

Tak jest we wszystkich miejscach na świecie.

To niezmienna zasada".

                                  (D.H.Lawrence)

"Każda ścieżka i dróżka ma swoją wrażliwość i życie psychiczne,

ukształtowana została pod wpływem świadomości tych,

którzy ją wydeptali i którzy nią uczęszczają.

Właśnie dlatego niektóre stare drogi

mają silnie energetyzującą osobowość i mogą pozwolić nam

wznieść się na wyższy poziom istnienia,

czyniąc człowieka otwartym na inspirację

płynącą z ducha tego miejsca".

                                                     (Natalie i Michel Vougt)


***

W spokoju, między kartkami lata, rozmyślam
o drogach cichych lub pełnych kroków, i kurzu przydrożnym, 
tęsknotach i bajkach, kwiatach jednej nocy
i zawiązujących się właśnie żołędziach.
Oto sierpień. Sierpy idą w ruch.
Siano upojnie pachnące.
Pierwsze grzyby, pierwsze odloty ptaków...
Dojrzewanie owoców i warzyw. Zbiory.
Noce chłodniejsze, atłas nieba rozgwieżdżony.
Ja tutaj, a tam, w oddali - góry. Za nimi ocean.
Wokół miejsca ulubione, często odwiedzane.

Płatki lata opadają. Powoli, powoli, prawie niezauważalnie,
ale jednak. 
Zmiany obracają mnie w kole czasu. 
Łagodnie.
Jest ładnie, jest tak ładnie :)

Kto wie, czy te obłoki,
co bezkształtnie o świcie
po niebie suną szerokim,
rozpłyną się w końcu w błękicie?
A przestrzeń wokół, o czym szumi?
Czym wieje?
Może się z nas ona niczym człowiek śmieje.
Tak, trzeba stąd ruszyć.
Pójść w stronę szczytu
i ręce puste podnieść
do błękitu.

                                      (Stevan Raičković)