Sjesta

"Pomyśl, o ileż świat byłby lepszy
gdyby wszyscy mieszkańcy Ziemi
codziennie około trzeciej po południu
mieli maślane bułeczki,
a potem
okryli się ciepłym kocem
i ucięli krótką drzemkę".
(Robert Fulghum)

Maślane bułeczki to tylko pewien symbol.
Można je zastąpić dobrą książką,
kojącą muzyką, albo
ulubionym sokiem owocowym.
Ważne, aby było to coś sprawiającego przyjemność,
coś, co zatrzyma dzianie się powinności
i bieg przez płotki rozpędzonego dnia,
a w zamian poruszy nutę leniwego spokoju.

*   *   *


polne kwiaty

spijają wodę ze słoja

zasłonka faluje

w podmuchu lekkiego wiatru

na parapecie

przysnęło szczęście

zmęczone upałem

tuż nieopodal

pościel pachnąca słońcem

zaprasza wytchnieniem

prosimy o ciszę -

sjesta

czyli odpoczynek...

letni, popołudniowy od - poczynek od poczynań wszelakich

leniwe brzęczenie świerszczy
trzepotanie schnącej na wietrze pościeli

zapach skoszonych traw

sjesta, relaks, ukołysanie

czasami przeleci owad, czasami myśl, czasami ptak

czasem westchnie wiatr 

ta chwila rozpływa się w cieple jak czekolada

drzemie w senności sjesty

znika jak w piasku ślad

mruczy kot

szeleści puchowa poduszka

jest tak dobrze, że achhh

zasypiamy

niech ta chwila sobie trwa

Każdy raz

W jakich kolorach wydarzam ostatnio życie?
W jakich odcieniach ono reaguje na mnie?
Dokładnie w takich samych.
Odbicie w lustrze pierwsze się do mnie nie uśmiechnie.
Wszystko zaczyna się we mnie, tu
gdzie właśnie stoję -
lipiec w słońcu, pustkowia, drogi zapomniane,
pagórki traw, wiatru ciepłego warkocze.

Co sadzę w żyznych dolinach mojej wyobraźni,
co powoli dojrzewa do wyjścia w świat?
Jeszcze zamglone, niewyraźne, odległe,
ale ode mnie zależy, ile życia mu dam,
ile energii, ile kształtu i mocy.

Tylko na ścieżkach nieuczęszczanych
zbieram płatki dni i pióra nocy.
Nie chcą moje stopy wchodzić w ślady inne
niż wydrążone odciski spływającej z gór wody,
między kamienie i grudki ziemi.
Przysłuchuję się historiom niczyim,
które echo po zboczach toczy.

Spojrzeniem serca dotykam

tych pejzaży wokół mnie,
sacrum ciszy, puchy chmur muskające wierzchołki gór,
esy - floresy rozwijające przejścia tajemne
norami w głąb ziemi i z powrotem
na powierzchnię pośród zieloności.
I wiem, mogę tu przychodzić setki razy
i każdy raz będzie inny,
nowy, nietknięty, nieskazitelny
i każdy na nowo mnie zauroczy.

"Prawdziwa miłość i zrozumienie obejmuje wszystko,
z tego powodu Kapłanka w równym stopniu
troszczy się o człowieka, jak i o zwierzę,
nie niszczy bez potrzeby roślin i drzew,
a wszystko, czego dotknie i co ogarnie swoją miłością,
staje się silniejsze, lepsze i szczęśliwsze".
(Alicja Chrzanowska)