Uśmiechała się radość...

 No jak to? To już?

To już tyle lat minęło?

Dopiero było dziecko, a już nastolatek?

Wow!

Za parę dni minie jedenaście lat,

gdy nagle otworzył się nowy rozdział życia.

I już nic nie było takie samo.

Mówi do mnie babi😊.

To było nasze pierwsze wspólne zdjęcie.

A parę miesięcy później przygnałam tysiąc kilometrów,

poprzez całą Hiszpanię,

z Andaluzji, gdzie mieszkałam,

 do Kantabrii.

I zostałam.

Żeby być blisko, razem, na wyciągnięcie ręki.

Żeby nic nie uronić

z tego życia malutkiego, nowego,

co to dopiero spadło z gwiazd.

Mama z synkiem...

i babi z wnuczkiem...

Tyle razem przeżyliśmy przez te 11 lat!

Tyle pól i łąk, lasów i gór,

mórz, księżyców i słońc.

Tyle ziół zebranych i grzybów,

ścieżek przedreptanych

i przebieganych w pełnym pędzie.

Tyle chmur na wysokościach...

zamyśleń i kręgów na wodzie

traw latających,

słońc zachodzących

tyle muszel wyłowionych z zamglonych wód

na drogach ze światła utkanych,

 w ukołysaniu fal

i kolorów tyle wspólnie dotknęliśmy

i do serc zapakowaliśmy na zaś

wśród drzewnych olbrzymów bywaliśmy

i pośród gałązek i patyków

w przestrzeniach niezmierzonych

do utraty tchu

w lekkości, jak bańki na wietrze

i w miejscach magicznych,

gdzie grzyby czerwone, zaczarowane...

w koronkowym misterium życia

w przyjaźni z tymi,

co głosem innym mówią niż ludzki

na wrzosowych wzgórzach

za szczęściem ganiając

 i wiatrem niedoścignionym

i wewnątrz spokoju, w zapatrzeniu

Wtedy, 11 lat temu, napisałam:

nowinę ogłosiły dźwięki

fletu trzcinowego echem po stawie

perły z dna

spokojnie płynących rzek

iskry czułości w naszych duszach

rozświetliły się

uśmiechała się radość

niech wstaną słońca

w Twoim sercu

niech rozbłysną księżyce

pierwsze poruszenie w bezruchu Cisz

poczucie lotu w duszy

by ruszyć w świat

by stać się sobą -

pierwsze światło

pierwszy dotyk

pierwszy dźwięk

pierwszy oddech

a my czekaliśmy

u stóp Nieskończoności

ze łzami wzruszenia

i przyjęliśmy Cię

mocą wielkiego oddechu Miłości

Toczy się dalej nasza szklana kula...

Jestem z Tobą na chwilę,

aż całkiem rozpostarte Twoje skrzydła

przeniosą Cię przez drzwi dzieciństwa

ku młodości i dorosłości. 

Sam wtedy sprawdzisz

czym jest Twoje istnienie,

rozgarniesz na boki odbicie nieba

i drżące światłocienie, 

tajemnice złociste każdego oddechu

poczujesz

i staniesz w pełnej mocy

by przeżyć jak najlepiej

swojego życia tchnienie.

Nucę każdy dzień

 Chodzę szeptem.

Piasek pod stopami jest ciepły, żywy, ruchomy.

Delikatnie dotykam przestrzeni wokół.

Nucę moją pieśń biodrami,

a w lnianym woreczku noszę dzwonek, pióra,

zaklęcia

i malutkie kosteczki znalezione w snach.

Słucham starych baśni wydobytych z dna morza.

I morza też słucham,

gdy szemrze koronkami fal.

Czuję się bezpiecznie w mądrości mojego ciała -

ufam nurtowi wody w sobie,

eterycznej melodii drgającej w snach.

O zmroku przylatują mewy

i budzi się we mnie Ptak.

Ptak wędrowny, który zewsząd zawsze

wraca do gniazda w sobie.

To magnetyczne miejsce, głębokie i aksamitne.

Eliksir życia jest właśnie tam.

Stoję na brzegu

w moim naparstku wieczności,

w szczelinie między ciałem, a duchem.

Sacrum zwykłego dnia.