Hedera helix

zawsze sadziła bluszcz

w swoich życiowych ogrodach
każde wolne miejsce
dawała mu sobą wypełnić
kochała jego żywotność
kształt liści, upór
i wierność -
razem przeczekiwali zimę
schodząc esencją życia w korzenie
odradzali się w zmiennych pogodach
niezrównoważonej wiosny
pławili w letnich upałach
jesienią nasłuchiwali stukotu okiennic

lubił rosnąć w półcieniu jej spojrzenia

ściany nowego domu
i obietnice słońca, wilgoci i deszczu
oplatał jednako czule

jak martwe drzewa przeszłości

i zgasłe, wypalone marzenia 
jakby wiedział, że przecież
wszystko jest po coś
i przyda się na pewno
w ostatecznym rachunku sumienia

widział jak co roku
do swoich przepastnych kieszeni
jesień pakowała setki suchych liści -
on swoich nie dawał

i niczego się nie bał

przemijania czy zimy

która porwistym wiatrem szarpała go mocno
i rozwiewała ostatnie kolory
coraz bledszych zachodów słońca
nad ich wspólnym skrawkiem ziemi

zawsze sadziła bluszcz
w swoich życiowych ogrodach
uczyła się od niego
trzymać się mocno

i wspinać ku niebu
w każdą pogodę

przyjmując wsparcie dębów
czerpiąc siłę i radość

z jego wiecznej zieleni

Baletnice światła

"Lasy były dla łowców marzeń

strumienie dla rybaków pieśni

strumienie i lasy należały

do myśliwych, którzy nie oddali

ani jednego strzału..."
(Sam Walter Foss)

łowcy marzeń

rybacy pieśni

malarze spokoju

tak bardzo potrzebuje was świat

boginki roślin

baletnice światła
matrony żyznej ziemi

uczę się być wśród was

dźwięki kosmosu

kolory czasu

oddech wszystkiego

jak luźny splot chmur

wszystko dokładnie na swoim miejscu
w melodii Tao 
w tańcu istnienia
dusza i kości

om mani padme hum

.
.
.

życie to taniec -
gdy słyszysz swoją unikalną melodię
lotos serca rozwija się
i jest moc -
wszechświat porywa cię do tańca

"A ci, którzy tańczyli,
zostali uznani za szalonych przez tych,
którzy nie słyszeli muzyki".
(Fryderyk Nietzsche)

Słyszysz?
Tańczysz?

.
.
.


taniec
baletnice światła, rybacy pieśni
życie własną melodią
na kruchej pięciolinii, gdzie łany zbóż 
i oceany falujące
i piasek w klepsydrze przesypujący czas
wieczne drzewa, potężne i czujące
rozkołysane na wietrze drobne kwietne dzwonki
i odległe dźwięki pianina 
przenoszące w Ducha
w nieskończoność pomnożoną przez wieczność
w nas

"Nigdy nie jest za późno,

żeby klęknąć i ucałować ziemię".

(Rumi)

Tęczą i słotą

każda Kobieta powinna mieć

swój własny księżyc

własnego kota

własną miotłę

i odwagę by wzlecieć

(przynajmniej w swój wewnętrzny świat)

ponadto - wielki wiklinowy kosz

z ulubioną książką

zeszytem pełnym inspiracji

kolorowymi kredkami

wstążkami do prezentów

zdjęciami z "dawnych dobrych czasów"

i lalką

każda Kobieta powinna umieć

rozmawiać z wiatrem

szeptać, nucić, wirować

słuchać swojej intuicji

rozpalać ognisko domowe

malować swoje życie

tak tęczą, jak i słotą 

obudzić się i odkryć
prawdziwy dar tego życia
 w wielkiej orkiestrze istnień
zagrać w końcu pierwsze skrzypce

 być sobą sobą sobą