Hedera helix

zawsze sadziła bluszcz

w swoich życiowych ogrodach
każde wolne miejsce
dawała mu sobą wypełnić
kochała jego żywotność
kształt liści, upór
i wierność -
razem przeczekiwali zimę
schodząc esencją życia w korzenie
odradzali się w zmiennych pogodach
niezrównoważonej wiosny
pławili w letnich upałach
jesienią nasłuchiwali stukotu okiennic

lubił rosnąć w półcieniu jej spojrzenia

ściany nowego domu
i obietnice słońca, wilgoci i deszczu
oplatał jednako czule

jak martwe drzewa przeszłości

i zgasłe, wypalone marzenia 
jakby wiedział, że przecież
wszystko jest po coś
i przyda się na pewno
w ostatecznym rachunku sumienia

widział jak co roku
do swoich przepastnych kieszeni
jesień pakowała setki suchych liści -
on swoich nie dawał

i niczego się nie bał

przemijania czy zimy

która porwistym wiatrem szarpała go mocno
i rozwiewała ostatnie kolory
coraz bledszych zachodów słońca
nad ich wspólnym skrawkiem ziemi

zawsze sadziła bluszcz
w swoich życiowych ogrodach
uczyła się od niego
trzymać się mocno

i wspinać ku niebu
w każdą pogodę

przyjmując wsparcie dębów
czerpiąc siłę i radość

z jego wiecznej zieleni