W spokoju

"Uciszonymi zmysłami odczuwał jakby nikły aromat młodej zieleni,

a tykanie zegara odbierał niby nieustanne powtarzanie jakiejś frazy.

I to nieustanne powtarzanie 

rodziło z wolna w umyśle przysłuchującego się stan, 

za którym było mu tęskno.

Na parę chwil uświadomił sobie niezwykłą prostotę życia, bytu,

i w tej świadomości zawarło się w ciągu tych chwil wszystko,

co go otaczało: chód zegara, życie kiełkującej trawy,

słodka rzewność tego dnia - i on sam.

Było mu tak, jak gdyby jego najskrytsze "ja" rzekło do siebie:

"Oto teraz zasiadam w spokoju", 

wyjaśniając przez to i rozwiązując całą zagadkę bytu".

                            (Z powieści "Słońce życia" (1916), Frans Eemil Sillanpää)

"Każde znaczące miejsce

ma swojego ducha opiekuńczego (daimoniona),

który objawia się w sposób doskonały.

Duch wyjątkowych miejsc pełen jest kwiatów, ptaków i innych zwierząt,

przejawia się w nieskazitelności czynów ludzi tam mieszkających.

Góry swą niewymowną doskonałość ukazują

w lśnieniu niebieskich kwiatów gencjany

i w łagodnym blasku szarotek,

podobnych do kryształków śniegu.

Następujące po sobie warstwy ziemi mienią się

nieopisanym pięknem szafirów i szmaragdów.

Tak jest we wszystkich miejscach na świecie.

To niezmienna zasada".

                                  (D.H.Lawrence)

"Każda ścieżka i dróżka ma swoją wrażliwość i życie psychiczne,

ukształtowana została pod wpływem świadomości tych,

którzy ją wydeptali i którzy nią uczęszczają.

Właśnie dlatego niektóre stare drogi

mają silnie energetyzującą osobowość i mogą pozwolić nam

wznieść się na wyższy poziom istnienia,

czyniąc człowieka otwartym na inspirację

płynącą z ducha tego miejsca".

                                                     (Natalie i Michel Vougt)


***

W spokoju, między kartkami lata, rozmyślam
o drogach cichych lub pełnych kroków, i kurzu przydrożnym, 
tęsknotach i bajkach, kwiatach jednej nocy
i zawiązujących się właśnie żołędziach.
Oto sierpień. Sierpy idą w ruch.
Siano upojnie pachnące.
Pierwsze grzyby, pierwsze odloty ptaków...
Dojrzewanie owoców i warzyw. Zbiory.
Noce chłodniejsze, atłas nieba rozgwieżdżony.
Ja tutaj, a tam, w oddali - góry. Za nimi ocean.
Wokół miejsca ulubione, często odwiedzane.

Płatki lata opadają. Powoli, powoli, prawie niezauważalnie,
ale jednak. 
Zmiany obracają mnie w kole czasu. 
Łagodnie.
Jest ładnie, jest tak ładnie :)

Kto wie, czy te obłoki,
co bezkształtnie o świcie
po niebie suną szerokim,
rozpłyną się w końcu w błękicie?
A przestrzeń wokół, o czym szumi?
Czym wieje?
Może się z nas ona niczym człowiek śmieje.
Tak, trzeba stąd ruszyć.
Pójść w stronę szczytu
i ręce puste podnieść
do błękitu.

                                      (Stevan Raičković)