Decembrrrr...

Zima jest piękna do pewnego stopnia... Celsjusza.

(Tadeusz Gicgier)

nastrój swój dom na zimę

otul go w światło świec

w zapach goździków i cynamonu

i rozcieplony o zmroku piec

stół ubierz w długi, lniany obrus

imbryk z herbatą i szklanki dwie

zaproś marzenia, małe tęsknoty

skrzata z kredensu, co wszystko wie

oknom daj fałdy grubych zasłon

za nimi czas zwolni bieg

czy masz swój ulubiony sweter?

bo jeśli nie masz, dlaczego nie?

Spokojne przechodzenie jesieni w zimę wcale nie jest przykrym okresem. Zabezpiecza się wtedy różne rzeczy, gromadzi się i chowa jak największą ilość zapasów. Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiuśkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne i cenne, i swoje własne. A potem niech sobie sztormy, ziąb i ciemności przychodzą, kiedy chcą. Niech się tłuką o ściany szukając po omacku wejścia, i tak go nie znajdą, bo wszystko jest zamknięte, a w środku siedzi ten, kto był przezorny, siedzi i śmieje się, zadowolony z ciepła i samotności.

                                                              (Tove Jansson, Muminki)

*

A wewnątrz siedzi ten, kto rozkoszuje się długimi wieczorami

z aromatyczną herbatą i małym, cynamonowym ciasteczkiem,

które krzepi duszę i rozsładza wewnętrzny uśmiech.

Teraz, gdy grudniowy nów, tak wyraźnie słychać zadowolenie -

gdy ciepły koc, gdy blask świec, gdy ogień w kominku.

Całkowite zadowolenie odczuwalne gdzieś w głębokich,

wewnętrznych strumieniach samego siebie.

Stan podskórnego szczęścia.

W samiuśkim środku. 

Koty skryte w swoim zimowo - kontemplacyjnym murmurrrandum. 

Od czasu do czasu można wyjrzeć z budki,

żeby sprawdzić, że nic się nie dzieje i dalej iść spać.

Piecze się chleb.

Duchy domu wzdychają, syte ciepłem domowego ogniska.

Spokój spokojnieje jeszcze bardziej przed nocą.

A te noce najdłuższe teraz, najgłębsze,

a Wenus, jaśnie pani, mocna, świetlista, zagląda przez okno.

- Oh la la! Ale wam dobrze! 

Szykujemy się do zimowego przesilenia. 

(ilustracja: Jessica Boehman) 

*

"W zamierzchłych czasach, 

kiedy dni stawały się coraz krótsze i coraz ciemniejsze, 

ludzie stawali się niespokojni i przygnębieni, 

bojąc się, że to słońce umiera.

Wiedzieli, że bez słońca zginą.

W środku zimy stworzono rytuał przywołujący z powrotem źródło ciepła,

światła i obfitości, świętując przesilenie zimowe

podczas najdłuższej nocy w roku.

Kobiety dekorowały domostwa zielenią i przygotowywały

wspólne biesiady. Mężczyźni rozpalali ogromne ogniska -

jasne światło płomieni symbolizowało energię słońca;

przy nim wyprawiano uczty z tańcami i muzyką.

Obchodzenie święta przesilenia zimowego łączy nas

ze światem naturalnym, gdzie znajdujemy zaspokojenie

głęboko zakorzenionych podstawowych potrzeb kontaktu

z Siłą wyższą niż ludzka, i nieważne, jak tę Siłę nazwiemy.

Pięknym sposobem uczczenia przesilenia zimowego jest uważanie go

za święty czas refleksji, wyzwolenia, otuchy i odnowy.

Świat grudniowych nocy jest ciemny, zimny i ponury,

a ognisko płonie tak jasno.

Dziel się miłością i ciepłem z innymi.

Oczekuj powrotu Światła".

(Sarah Ban Breathnach)