Trudno widzieć tylko to

"Przejechał drogą dyliżans

i zniknął w dali;

i droga nie stała się piękniejsza

ani brzydsza.

Taka oto jest działalność człowieka na świecie.

Nic nie zabieramy 

i nic nie zostawiamy;

przemijamy i zapominamy.

A słońce jest zawsze punktualne, codziennie".

(Fernando Pessoa)

*

czasami widzę chmury

na bezchmurnym niebie

widzę duchy w liściach

na bezlistnym drzewie

widzę siebie jak zbieram

truskawki,

choć wcale ich nie zbieram

trudno jest mi widzieć tylko to

co widzialne

bo stale wyłania się coś

spoza, spomiędzy

ta cisza między dźwiękami

puste miejsca między literami

przestrzeń między rzeczami

ten moment 

między oddechami

w oddali

widzę liście

na bezlistnym drzewie

widzę przemijanie

zamiast samej siebie

"Przelatuj, ptaku, przelatuj

i naucz mnie przemijać!"

(Fernando Pessoa)

Życia sen

 teraźniejszości nie ma

jest zbyt krótka, by zaistnieć

przyszłość jest potencjałem

przeszłość wspomnieniem

tutaj niczego nie ma

sen 

który nieustannie

rozpływa się 

sen sen

śpiący śnią, że śpią

obudzeni śnią, że się obudzili

to nie jest kwestia obudzenia

tu chodzi o życie

ożyj

ożyj

ożyj

lalki pamiętają czasy

gdy dzieci lubiły się bawić

kwiaty potrzebują spokoju

błękit nad głową potrzebuje ciszy

kamienie są zmęczone 

naszą historią

my też

te słowa płyną znikąd

w niczym

od nikogo

do nikogo

życie

tajemnica

sen

"Tajemnica rzeczy?

Skąd mam wiedzieć,

co to jest tajemnica?!

Jedyną tajemnicą

jest istnienie kogoś,

kto może myśleć o tajemnicy".

(Fernando Pessoa)

Między zerem a jedynką

 Czy zostaliśmy napisani

i żyjemy w kodzie matematycznym?

Poniższe informacje usłyszałam

na jednej z bardzo ciekawych pogadanek

Jacka Sokala:

Między zerem a jedynką

jest nieograniczona ilość liczb.

Matematyczne potęgowanie:

2 do potęgi drugiej to cztery,

4 do potęgi drugiej to szesnaście

i ten ciąg liczb będzie dążył do nieskończoności.

Nasza rzeczywistość,

w której potęgę potraktujemy

jako rodzaj rozwoju przestrzeni:

jeśli ułamki będziemy podnosić

do potęgi takiej samej jak mianownik -

1/2 do potęgi drugiej,

1/4 do potęgi czwartej,

to gdy dojdziemy do 1/16 do potęgi szesnastej,

to wykres zacznie się załamywać.

(Jeśli ktoś jest biegły w matematyce,

sam może to sprawdzić).

Co to oznacza?

To mianowicie,

że w momencie kiedy osiągamy

pewien pułap ułamkowy podniesiony

do tej samej potęgi ułamkowej

ujawnia się ograniczenie matematyczne 

naszego projektu.

Istnieje oddolne ograniczenie matematyczne,

co wskazuje nam na to,

że nasza rzeczywistość została napisana

i ograniczona nie czasem i nie przestrzenią,

tylko kodem matematycznym.

Możemy wyróżnić ułamki,

które mają w mianowniku liczby parzyste i nieparzyste.

Wyróżnienie tych dwóch ciągów powoduje,

że dostaniemy dwie nieskończoności.

Ich suma powinna dać dwa,

ale daje tylko jedną nieskończoność.

I to jest absurd matematyczny.

Ale dochodzimy do wniosku,

że nieskończoność nie jest podzielna.

Czyli żyjemy w nieskończoności,

ale projekt przyrodniczy ma ograniczenie,

ponieważ żeby nastąpił postęp geometryczny

musimy podnieść te cyfry do potęgi.

Ale w pewnym momencie następuje załamanie.

A co będzie się działo,

jak podniesiemy je do potęgi trzeciej?👀

Pierwotny Potencjał 

zawiera Wszystko jako potencjał, 

ale zawiera też Nic jako potencjał,

który nie jest uruchomiony.

Nic zamienia się w Coś

gdy damy temu naszą uwagę.

Musimy mieć wrażenie rozdzielności,

aby mogła nastąpić komunikacja.

Doświadczenie komunikacji służy temu,

aby wyprodukować energię.

Ale jest to jedynie WRAŻENIE rozdzielności.

Nigdy nie nastąpił żaden podział,

nastąpiło tylko wydzielenie doświadczenia.

Gra sama w sobie nie może się rozwijać

bez ingerencji tego, który tę grę napisał.

To on pisze kolejne kody,

to on rozwija tę grę,

a nie ten, który uczestniczy w grze...

Mamy niezliczoną ilość perspektyw

i naszą świadomością możemy badać

i doświadczać pewnych fragmentów -

wycinka całości Życia,

którego nasze umysły nie są w stanie ogarnąć.

Ktoś napisał i zostawił te słowa

wysoko pośród nadmorskich skał:

"Nikt nie może powstrzymać przypływu".

Nicość jest Wszystkim

w ukrytej fazie możliwości.

Ostatecznie nie może być nic więcej

ponad Wszystko.

Szczęściara

 Kiedy wydeptuję kolejne kilometry

po kamieniach starych jak świat, 

po trawach, piaskach, po ubitej ziemi,

ścieżkach wąskich jak przecinek,

gdy przeciskam się pod wiszącymi skałami,

ignorując ostrzeżenie na tabliczce:

"Uwaga! Niebezpieczeństwo spadających kamieni" -

myślę sobie: ale jestem szczęściarą!

Gdy wspinam się po kamiennych schodkach,

a w dole huczą wzburzone fale,

mewy zataczają kręgi,

wszystko wokół błękitnieje i wiośnieje,

a oprócz mnie nie ma żadnych innych

istot dwunożnych,

może tylko jakieś niewidzialne...

myślę sobie: 

tak, z całą pewnością jestem szczęściarą!

Gdy widzę w oddali ośnieżone szczyty

Picos de Europa

i wspominam czas, gdy wędrowałam tam właśnie,

a teraz macham do nich z oddali...

Gdy wyglądam przez okienka,

które nie są jakimiś tam zwykłymi okienkami,

tylko dumnymi okienkami z widokiem na ocean...

 

  

Gdy myślę sobie, że to wszystko

jest tak blisko domu,

że mogę tu być kiedy tylko zechcę

bez żadnych zbędnych ceregieli,

że mogę tu stać, biegać, 

albo nic nie robić, 

tańczyć z trawami, śpiewać z falami,

śmiać się i płakać, 

wznosić ręce do nieba, 

wyć z wiatrem z całych sił,

tupać, skakać i wirować,

albo milczeć jak głaz -

to jest szczęście.

Szczęście, które trzeba zapisać

na wieczność

w tkance ciała i w tkance świata,

i otulić wdzięcznością,

i celebrować.

Kwitnąca zima

 Mała wioska na północnym krańcu Hiszpanii.

Pueblito.

Gdy zasypiam i jest pogodna noc,

przez okno widzę, jak niebo tasuje gwiazdy.

Księżyc.

Luna.

Rano budzi mnie pianie kogutów.

Gallos.

Poprzez spokój poranka przesączają się powoli

barwy nadchodzącego dnia.

Despacito.

Dzień toczy się swoim rytmem

toczy się

toczy się

toczy się,

a zima kwitnie lazurowym niebem,

leszczynami, jaskrami...

A gdy dzień załatwi już wszystkie swoje

dzienne sprawy,

zmierzch otwiera mu szczelinę do przeszłości. 

Atardecer.

Każdy dzień przechodzi przez tę szczelinę zmroku,

by zniknąć bezpowrotnie raz na zawsze.

 Lubię spacery o zmroku.

Tymi wiejskimi drogami,

które wzdłuż łąk i pól potrafią

zaprowadzić donikąd.

Wtedy zawracam znikąd i idę dalej.

Caminando.

Rześkie powietrze przyjemnie pachnie drewnem

palonym w kominkach okolicznych domów.

Wąskie strużki dymu z kominów

mieszają się z woalem wieczornych mgieł

porozciąganych nieco poniżej

szczytów gór w oddali.

Niebla.

Wracam i delikatnie wsuwam się w ciszę domu.

Pachnie kadzidło - wanilia i cynamon.

Canela.

Przez chwilę bęben, by przestrzeń domu

zaplotła się w dźwięki.

Tambor.

Ogień w kominku.

Gorąca czekolada.

Błyszcząca, słodka i sycąca.

Dulce.

Jest dobrze. Przyjemnie. Wygodnie.

Aż motyle w brzuchu.

Mariposas.

Minął już półmetek zimy..

W gawrach są już małe niedźwiedzie.

Zima kwitnie też prymulkami i kameliami,

teraz czas na hiacynty.

Tiempo.

Zapach hiacyntów ma magiczną moc.

Budzi we mnie wiosnę.

Primavera.

*

pueblito - wioska

luna - księżyc

gallos - koguty

despacito - powolutku

atardecer - zmierzch

caminando - idąc

niebla - mgła

canela - cynamon

tambor - bęben

dulce - słodki

mariposas - motyle

tiempo - czas

primavera - wiosna