Dziady idą, Dziady!

"Oto obchodzimy Dziady!

Podajcie mi, przyjaciele,

ten wianek na koniec laski.

Zapalam święcone ziele,

w górę dymy! W górę blaski!

(...) Wezwali powietrznych duchów,

widzisz tych świateł tysiące

jakby gwiazdy spadające?

Ten ognistych ciąg łańcuchów?

To powietrznych roje duchów (...)

Tędy będą ciągnąć duchy (...)

Ukryj się ze mną w dąb suchy,

w ten dąb suchy i wygniły,

tu się kiedyś wróżki kryły".

(Adam Mickiewicz, Dziady)

*     *     *

Dziś wspominam bliskich

żywych 

już bez ciał.

Wspominam ich nie tylko dzisiaj,

dziś po prostu też.

Ciemno wszędzie.

Pamiętam zimy srogie,

jęki i chrzęst kości,

pamiętam księżyc

wyjący do wilków,

sanie i błędnych rycerzy,

stado jeleni gnające na oślep.

Szeptałam własne zaklęcia.

Ślady kruków wzdłuż i w poprzek,

życie kołem się toczy,

oddech przodków,

kręgi przodkiń,

podziemne ruczaje,

i moje niebieskie oczy.

Głucho wszędzie.

Rozsuwa się Tajemnica,

szeleszczą chochoły,

płoną kraboszki.

Dziady, idą Dziady!

Wracają do świata!

Tętent kopyt na drodze,

tumany kurzu,

wszystko znika

tylko nie moje zaklęcia.

Ciemno wszędzie, 

głucho wszędzie,

otwiera się listopad,

Dziady idą, Dziady,

dajcie wina, chleba,

dajcie mleka i miodu

dla proszalnych Gości.

Szeleszczą chochoły,

zaduszne modlitwy

otwierają zaświaty -

łapię za nić zza zasłony,

którą Duch Tajemnicy przędzie.

Zaklęcia, ciemno wszędzie,

duchy, głucho wszędzie,

błąkają się dusze,

jęczą chochoły,

płoną kraboszki,

co to będzie,

co to będzie?

*     *     *

Samhain zaczyna się od pełni

w październiku

i kończy podczas

pierwszego tygodnia listopada.

Teraz jest Ten Czas.

*

 Kiedy jest się głęboko

wewnątrz tchnień ducha
w samotności czystej 

jak dźwięk dzwonu,
wtedy się czuje, że Tamten Świat

wydobywa się z miejsc

niedostępnych nikomu.

Coś się dzieje w pustce,

w ciszy, po kryjomu,

możesz wtedy tylko stać

w dziwnym uczuciem

od karku do stóp,

nieruchomo.

Czuję siebie

żywą, ciepłą,

żywi dla żywych...

Wracam do domu.

Tamten Świat jest

na wyciągnięcie ręki,

której podać 

nie ma komu...

Kiedyś nawet wiersze

wrócą tam, skąd przyszły -

spieszmy się kochać 

póki żyjemy,

póki krew w żyłach cicho szemrze,

póki wiatr, póki szmer rzeki,

póki świt i zmierzch,

póki powstajemy ze snu

po nocy każdej

jak feniks ognisty.

*     *     *

Między Samhain a Yule

Dziady. Halloween. Samhain.

Participation mystique

"Paricipation mystique -

zdolność umysłu do odsunięcia się

na jakiś czas od ego

i utożsamienia z inną rzeczywistością,

innym sposobem pojmowania świata,

innym rozumowaniem.

Jest to doświadczanie idei

i zdobywanie wiedzy poprzez

pogrążenie się 

w odmiennych stanach umysłu

i zdolność przenoszenia wiedzy

zdobytej w ten sposób

do rzeczywistego świata".

- Clarissa Pinkola Estés

*

 Zawsze oczekuję na listopad

z pewnym rodzajem ekscytacji.

Listopad jest dla mnie nagrodą 

za koniec lata, które jest mojej naturze

najbliższe, a tu, na północy Hiszpanii

w sposób naturalny kończy się

w październiku.

Ale listopad już podgląda zza drzew.

Mgielny, cichy, tajemniczy.

Na pograniczu snu i jawy,

na skraju śmierci,

która przemieni się w życie.

Pełen zjaw, widm cienkich jak muślin,

pełen dziadów i chochołów.

Dziecko we mnie lubi się trochę pobać,

zrobić wielkie oczy, zadrżeć,

dostać gęsiej skórki.

Wyobrazić sobie jak idą wilcy,

jak o zmroku przesuwają się

ich cienie. Usłyszeć kruki.

Popuchaczyć z puchaczami,

które nawołują się 

na pobliskich dębach i jesionach.

Skrzypienie sań jadących 

po śniegu z przeszłości.

Jęczące mary, dziadowe pieśni,

wędrowne chobołdy

stukające do drzwi w deszczowe noce.

A przy palenisku Grzenia,

która utula zmarzniętych, smutnych,

zmęczonych i samotnych.

Dzikie Barstuki

nadeptujące sobie na brody.

Grudki ziemi osypujące się z kurhanów.

Szelesty liści i w liściach.

Szszszsz....

Participation mystique.

Jeśli czujesz, 

że potrzebujesz się schronić,

ukoić, otulić - zrób sobie taki właśnie

szeleszczący bukiet Samhain.

Robi się go tylko z tego,

co już opadło, co już zetknęło się 

z ziemią:

z gałązek strąconych przez wiatr,

patyczków, z zaschniętych kwiatów,

badyli różnych i liści.

Pozbieraj i uśmiechnij się do życia,

które już w nich zamarło.

Obwiąż szarym sznurkiem i gotowe.

Bukiet Samhain przypomina nam 

o zmienności,

przemijaniu, transformacji.

Zatem, oczekuję na listopad...

*

"Nie bać się rzeczy wielkich,

cyklicznych, nieprzewidzianych,

rzeczy tak rozległych 

i wszechpotężnych

jak sama natura,

rzeczy dziwacznych, niepojętych, niezwykłych".

- Clarissa Pinkola Estés

Szeptem

"Tyle jest światów, tak dużo do zrobienia,

a tak mało zrobiono;

tak to właśnie jest".

- A.L.Tennyson

Tyle jest światów.

Tak dużo do zrobienia...

Możemy doświadczać tego,

że nie należymy do tego świata,

mimo że w nim zaistnieliśmy.

Niektórzy czują bardzo wyraźnie,

że w ogóle tu nie pasują.

Wewnątrz mojego października,

w jednym z wieloświatów

wszystko teraz dzieje się szeptem.

Ptaki śpiewają ciszej,

przymglone słońce wschodzi w milczeniu.

Chodzę na palcach

by nie budzić

cichości chłodnej, jesiennej ziemi.

Rzeźbię totemy miłości.

Tasuję karty losu.

Dym zasmuża marzenia.

Śmierć życiem się toczy.

Szeptem.

Gdy widzisz - świat odsłania 

swoje piękno.

Gdy celebrujesz, życie nabiera smaku.

Gdy świętujesz "zwykły dzień", 

duch spływa.

Chodzi o to, aby naszym

przytępionym codziennością zmysłom

przywrócić świeżość spojrzenia

i takiego postrzegania świata wokół

jakby z każdym porankiem

wydarzał się on pierwszy raz.

Bo przecież tak właśnie się wydarza.

Szeptem.

Sarah Ban Breathnach 

w swojej książce

"Twoje wewnętrzne bogactwo

czyli jak czerpać radość z każdego dnia"

pisze tak:

"Najlepszym sposobem na odświeżenie zdolności

odbierania przez nasze zmysły wrażeń

jest wprowadzenie własnych obrządków.

Moim skarbem jest mała książeczka:

Ceremonial of Common Days

napisana w 1923 roku przez 

Abbie Graham.

Znalazłam ją ukrytą w ciemnych czeluściach 

zakurzonej półki antykwariatu i kupiłam

za dolara. 

Teraz ta ręcznie drukowana,

w czarnej oprawie z żółtymi i zielonymi

rytymi w drewnie kwiatami wyrocznia

leży na moim biurku. 

Złote litery na jej grzbiecie 

przypominają mi,

że nasza zdolność postrzegania pojawia się wtedy,

gdy nadajemy rytm naszemu życiu.

Nic nie jest bez znaczenia 

dla naszego prawdziwego ja. 

Nic nie pozostanie niezauważone".

No właśnie.

Wprowadzenie własnych obrządków.

Abbie Graham w 1923 roku pisała, 

że ceremonia to duchowy hołd złożony

pięknu tego świata.

Rytuały to tętniąca życiem,

cudowna i organiczna więź

z naszym doświadczaniem natury

i pór roku.

"Zatrzymajmy się w zachwycie

nad prostymi przyjemnościami

i ulotnymi chwilami, które składają się

na naszą codzienność:

pisanie listów, spacery, poranna kawa,

deszcz, który przerywa nasze 

szaleńcze życie, abyśmy mogli zwolnić 

ku takim podtrzymującym duszę zajęciom

jak czytanie książki, picie herbaty z przyjacielem,

rozmyślanie o cudzie wiosennych rzodkiewek

czy szeleszczący, nowy papier do pisania".

Jakże mi bliskie to wszystko,

o czym pisała Abbie 100 lat temu.

Już wtedy życie było szaleńcze...

Zatem obrządki, rytuały i ceremonie.

One powodują, że zwalniam, 

łapię dystans

i wchodzę w świadome, 

skupione przeżywanie.

Magiczna strona życia jest niesamowita

bo wydobywa na światło dzienne

wewnętrzne pulsowanie bytu.

Widzimy wtedy wyraźnie

jak oto dziś zamienia się we wczoraj,

na które za chwilę spojrzymy z jutra,

które zamieni się w dziś.

Całkiem niezauważalnie.

Szeptem.

"Jestem pewna, że Magia jest 

we wszystkim,

tylko my nie potrafimy jej zatrzymać

i wykorzystać, by pracowała dla nas".

- Frances Hodgson Burnett

"W naszej duszy tkwi potrzeba

by świętować, zaznaczać i chwalić

wszystko to, co sprawia,

że odczuwamy, że żyjemy".

- Temperance Alden

Ostatni raz

"Nieistnienie

jest twoim

prawdziwym istnieniem.

Niebycie jest byciem

po raz pierwszy ".

- Osho

*

 Byłam samotnością

skrytą w trzewiach Ziemi,

byłam iskrą,

która przetrwała w popiele,

liściem targanym przez wiatr,

lśnieniem wody o zachodzie słońca,

duchem drgającym w eterze.

Tyle razy już znikłam,

spłonęłam, zamilkłam,

tyle razy porzucałam już kości,

krew doświadczeń zbierałam

jak cenne diamenty,

napinałam łuk życia

w radości i w złości.

Tyle razy wśród duchów

grzechotałam kołatką,

by otwarto, by wpuścić

wciąż nowych gości -

tych otrutych cykutą,

tych nabitych na pal,

tych, co przejść nie zdążyli

po zwodzonym moście.

Patrzcie, wkoło Cyganki,

patrzcie, mnisi i chłopi,

kruki i wrony,

i śmiech karuzeli,

koło Życia i Śmierci

duszami potrząsa,

dobre rady chcą dawać

święci anieli.

Tyle razy, ale kiedyś

raz będzie ostatni,

nie wezmę już duszy

co rada się wcielić,

nie wezmę już ciała,

gdy dzwony zadzwonią,

by nie dać się więcej

od Pełni oddzielić.

"Jeśli jesteś,

śmierć może być możliwa.

Ale jeśli stwierdzisz

wewnątrz siebie

czystą pustkę,

że nie ma nikogo,

gdzie jest śmierć?

Kto może umrzeć?"

- Osho

Biały pies i łapki zajęcze

 Niosę w dłoniach 

cały mój świat,

dziś go niosę do lasu, do lasu,

nasączy go wilgoć mchów,

osuszy szelest paproci,

gałęzie schronią 

leśnego szałasu.

Wchodzę w królestwo 

czarów jesieni,

wieczorów długich 

jak nitki pajęcze,

czas mgieł porannych, 

skaczących paździerzy,

zup dyniowych 

i przypraw korzennych.

Zbieram chrust i drżenie liści,

a biały pies zagania kozy,

krasnale malują białe kropki,

widzę ślady łapek zajęczych,

tam, gdzie kołyszą się brzozy.

Układam jesienne pole życia,

dekoruję, zmieniam 

wystrój wnętrza,

niosę w dłoniach mój mały świat,

karmię ciszę makiem,

poję wodą deszcz,

oddechem nasycam wiatr.

Wieczór niesie ciemne chmury,

otulam się w wełnę 

i dobry humor,

dym z komina i mgły 

znów się kłócą,

zakładam kalosze, 

zakładam uśmiech,

zakładam, 

że jaskółki szybko wrócą.

Niby idę dalej

 Czasami ludzie pytają mnie

czym się zajmuję.

Bywa, że niczym.

Po prostu leniuchuję.

W końcu jednak trzeba

wziąć się do roboty.

Przynajmniej tak mówią moje koty:

To są różne zajęcia:

sianie wiatru i zbieranie burzy,

łatanie dziur w kociołkach -

tych małych i dużych,

czyszczenie mioteł,

szeptanie, czasem wycie,

smużenie ziołowych kadzideł,

zamiatanie w głowie,

odkurzanie w duszy.

Nic wielkiego.

Nic ponadto, co zrobić się musi.

Gdy kociołki gotowe, 

mikstury się warzą.

Liście figi, rozmaryn, tymianek,

kwiaty tamaryszku.

Czasami po prostu zupa

z korzeni mniszka.

Oczyszczam okolicę.

Licho nie śpi, złe duchy 

też przecież istnieją,

choć boją się mnie jak diabeł

święconej wody.

Boją się dymu, który

wdmuchuje im kłody pod nogi.

Rozwijam potencjały.

Harmonizuję bieg wydarzeń.

Odkrywam zakryte, przykrywam odkryte.

Tańczę, piszę, 

smakuję każdy krok, każdy oddech,

każdy kawałek czekolady.

Często patrzę w gwiazdy,

wtedy moja wewnętrzna kobieta

rozświetla się.

Przemieszczam się przez świat 

form, kształtów i bezkształtów,

podróżuję tu i tam,

choć przecież nie ma podróżującego.

Zapalam świece, stale i stale.

Nie zliczę, ile ich już w życiu zapaliłam.

Zapalam je, gdy listek nie drgnie

i gdy wicher duje.

Wypalają się i gasną,

ale gdy spojrzę w ciemną noc,

widzę płomienie ich wszystkich.

Będą żyły, póki Ogień żyje.

Bujam w obłokach.

Są takie piękne.

Ale trzeba uważać, aby nie zaplątać się

pomiędzy, bo można spaść

na łeb, na szyję.

Jestem swoją najlepszą przyjaciółką,

więc gadam do siebie,

po cichu, ale bywa, że i na głos.

Wciąż mam sobie wiele do powiedzenia.

Śmieję się.

Wokół własnej osi się kręcę.

Rozmawiam też z innymi istnieniami,

które nie są dwunożne.

Chyba nawet z nimi częściej.

A wieczorami rozwijam czas

ze szpuli wieczności,

aby następny dzień

mógł się wydarzyć.

Abym nadal horyzont mogła gonić,

zapatrzać się w nieznane,

skakać na skakance,

grać w klasy,

marzyć...

I idę dalej.

To znaczy - niby idę niby dalej,

bo niby gdzie?

Przynajmniej niby tak mi się wydaje.

Jak widzicie,

mam pełne ręce roboty.

Tym właśnie się zajmuję.

To jest mój świat.

Ten, który wyłania się ze mnie

i otacza mnie kręgiem mocy

utkanej z nieziemskich prawd.

On zmienia się razem ze mną.

Coraz więcej w nim obfitości niczego,

dźwięków ledwie słyszalnych,

puchu ptaków nienarodzonych,

które czekają na mnie tam,

gdzie kończy się czas.

Wtedy, razem, urodzimy się jeszcze raz.

"Aby uczyć się prawdy,

musimy otworzyć się na bezimienne światy

zawierające się w światach,

które stanowią całość stworzenia

wykreowanego przez Wielką Tajemnicę".

"Światy wewnątrz światów,

które obejmują Świętą Przestrzeń

twojej własnej istoty czekają

byś je odkryła".

(Jamie Sams, 13 Pierwotnych Matek Klanowych)