Najsmutniejszy dzień

 Wielkie połacie światłocienia

otwierają się o zmroku.

Od zachodu.

Południowy wiatr sieje suszę,

północny idzie z deszczem.

Mam wrażenie, że mocują się

dokładnie nad dachem mojego domu.

Na przegubie lewej ręki mam czas

zamiast zegarka.

Na prawej - bezczas.

Równoważą się.

Czas

równoważy teraz te światłocienie.

Równonoc. Równodzień. Równoczas.

Spadające żołędzie stukają 

o dach domku w ogrodzie.

Lubię ten dźwięk.

Szumią liście dębowe i palmowe

i odległe wspomnienia w mojej głowie -

o innych dębach, palmach, innych jesieniach.

O innej mnie.

Tak innej, że aż zastanawiam się,

jak można tak bardzo zmienić się

w ciągu jednego życia...

Poranki mgliste już i chłodne.

Wyświetlają się ostatnie godziny lata.

Jeszcze zakwitły późne róże,

jeszcze dużo słodkich fig -

raj dla podniebienia,

jeszcze zbieram płatki słoneczników,

które teraz dopiero dojrzewają.

Ale to już ostatnie tchnienie ciepła.

Moje ulubione, wysokie, rozkołysane topinambury,

w przeciwieństwie do słoneczników,

które rosną obok,

wcale nie chcą jeszcze 

pogubić swoich świetlistych płatków.

Ale futrzaki coraz bardziej

tulą się do siebie.

Święto Mabon dzieje się teraz.

Zaraz zacznie się kolejna jesień,

ale przez głowę przemknęła mi myśl,

że każdy dzień przybliża mnie do wiosny.

Patrzę na palmy w ogrodzie i myślę,

że one rzadko rosną obok lip czy dębów.

Tutaj tak.

Lipa i dęby zaraz pozbędą się liści,

ale palmy będą zawsze pełne

swoich kołysanek i szelestów.

Zakładam dziś brązową sukienkę.

Będzie pasować do kasztanów,

żołędzi, orzechów, do jesieni.

Rozpalam ognisko.

Kamienie w kręgu będą się powoli nagrzewać.

Dużo ostatnio u mnie soku z jabłek i gruszek,

które obrodziły wyjątkowo obficie.

Ale teraz

mam ochotę na gorącą czekoladę

z pieprzem cayenne.

I jabłka pieczone z miodem, 

cynamonem i goździkami.

Mam ochotę na smaczny,

rozgrzewający początek jesieni.

Taki, który wolniutko przesącza się

przez ucho jesiennej filiżanki.

Spójrz, wszystko już zwalnia bieg,

uspakaja się, 

a duch jesieni podgląda zza drzew.

Czas na zapiski w brązowym notesie.

Kartki rozdmucha północny wiatr,

zapachną dymem z ogniska,

zapamiętają szelest liści

i moje westchnienia.

"Kiedy indziej słucham, jak wieje wiatr.

I myślę, że warto urodzić się

choćby po to, by słyszeć, 

jak wieje wiatr" -

tak napisał kiedyś portugalski poeta, 

Fernando Pessoa.

Tak, Fernando, jak bardzo miałeś rację.

Warto się urodzić choćby tylko po to.

Ciebie od dawna już nie ma

na tym tu świecie,

ale słucham teraz tego wiatru

za Ciebie i dla Ciebie.

Lubię imię Fernando.

I napisałeś też, że 

"cokolwiek, kiedykolwiek,

i tak będzie to, co jest".

Zatem jest koniec lata.

Dla mnie, najsmutniejszy dzień w roku,

ale nie zwykłam smucić się długo, więc

zaraz otrzepię pióra i pójdę dalej.

W tę nową jesień. 

Już czas.

Nawet wtedy

 Głęboko pośród głazów

kryją się pasma odległych czasów -

tyle istnień odeszło już

w siną dal...

W tajemniczych szczelinach

zawsze coś słychać -

szmery istot z dna oceanu,

piski mew,

które już umarły,

echo minionych fal.

Dzień dzisiejszy też będzie kiedyś

odległym czasem

i może ktoś

z dalekiej przyszłości odkryje,

co schowałam wśród skał,

co wszeptałam na zawsze

w pamięć wieków,

która jest tu wszędzie.

Te miejsca są tak piękne,

że będę tu wracać

nawet wtedy,

gdy już mnie nie będzie.

"Woda jest wodą,

skałą jest skalna ściana,

mijają się ciosy

i przebłyski rzeczywistości.

Umysł przemija, zamyka się oko,

duch jest przejściem.

Piękno rzeczy, samo w sobie zupełne,

już było, zanim stały się oczy.

Piękno rozdzierające serca

pozostanie nawet wtedy

kiedy nie będzie już serc

gotowych pękać z zachwytu".

(Robinson Jeffers)

Kobieto, idź na pola

Kobieto, idź na pola,

na łąki, w góry, w las,

napełnij dłonie wrzosem,

kieszenie macierzanką

uwolnij szepty z ciszy,

wejdź duszą poza czas.

Daj stopom miękkość trawy,

zbierz w dzbanek

słodycz dnia,

idź boso skrajem nieba

natchniona, niewidzialna

jak echo pośród skał.

A potem w twojej kuchni

aromat ziół i czar,

na ogniu gar powideł,

w czajniczku napar z ruty,

przodkinie w kręgu nucą:

wilczyco, tylko wynijdź

na łąki, pola, w las.

*

Lato samo w sobie

jest jak jeden wielki owoc -

ciepły i soczysty, pachnący i promienny.

Kolory, kolory, kolory!

Popołudniowy napar z koniczyny, 

Trifolium pratense,

łączy mnie z różowym.

Jest delikatna, lekko karmelowa,

pobudza fantazję.

Przedłużam tę tonację

w zachwytach nad wrzosami.

Erica arborea

smakuje owocowo, odświeża, uspakaja.

Spacer pośród wrzosów

kołysanych ciepłym wiatrem

to jak wejście w malownicze światy

natchnionych poetów.

Zapach odurza, przywołuje nastrój

takiego błogostanu,

że można

rozpłakać się ze szczęścia.

O brązy zadbały okoliczne leszczyny -

Corylus avellana - orzechy

odżywcze i sycące

i nadmorskie sosny pinie 

Pinus pinea -

szyszki, a w nich orzeszki piniowe,

które po zdjęciu łupinki

łagodnie przenoszą mnie z brązu

w ciepłą biel z domieszką beżu -

taka kość słoniowa.

Czarny!

Błyszcząca czerń Sambucus nigra

czyli czarny bez.

A w nim schowane moje myśli

o zmianach, przeobrażeniach, przemijaniu -

tak niedawno, majową porą

to były białe, puszyste kwiaty,

potem zielone kulki, a teraz...

lśniąca czerń.

Wszystko w swoim czasie,

w swoim tempie, idealnie.

Sambucus jest jedną z najstarszych

ludowych roślin leczniczych.

Magiczny.

Ochronny, uzdrawiający, oczyszczający.

Pomaga splatać światy,

gdy zajdzie taka potrzeba.

Jak czerń, to też czarnuszka.

Nigella sativa.

Czarny kumin, złoto faraonów.

Wzmacnia odporność na wszystko.

Pięknie kwitnie,

a ususzona doda uroku każdemu bukietowi,

bo z kwiatostanów robią się

torebki nasienne podobne do makówek.

Torebeczki, po wysypaniu nasionek,

można też palić jak kadzidełka-

wydzielają bardzo przyjemny,

aromatyczny, ziołowy zapach.

Jarzębina, cudna pani.

Sorbus aucuparia.

(Jakie piękne są te łacińskie imiona!).

Optymistycznie pomarańczowa.

W naparach słodka, nadająca ton,

z nutką wspomnień o czasach,

gdy nosiło się

jarzębinowe korale.

A potem łagodne przejście w czerwień

dzikiej róży.

Rosa canina.

Parzona razem z jarzębiną

w jednej filiżance

zaplata słodycz z radością i szczęściem.

Intensywna zieleń rozmarynu.

Rosmarinus officinalis -

uwielbiam!

Ten aromat, te delikatne kwiatki

całe w fioletoniebieskościach!

Dodaje odwagi, prowadzi i pyta -

do czego masz nosa?

Wyczuj to.

Idź za tym.

W duecie z lawendą to już w ogóle

można poczuć podskórną sielankę.

Lavandula -

balsamiczna, lekko żywiczna,

łagodna, kobieca, zmysłowa.

Uspakaja, lekko odurza.

Rozmaryn i lawenda- 

kochankowie zapachu, który

zostaje nawet gdy oni znikną.

Najczęściej robię napary.

Intuicyjnie dobieram rośliny,

z którymi na ten moment chcę być.

Gdy czuję potrzebę głębszego kontaktu,

wtedy lepszy jest odwar,

na żywym ogniu.

Moc potęguje się i podąża za

moją intencją.

Żółty!

Malutkie słoneczka na łodyżkach.

Kocanka piaskowa 

Helichrysum arenarium.

Helios to słońce, a chrysos- złoto.

Szeleszcząca, aromatyczna,

a gdy całkiem się ususzy to ten aromat

robi się po stokroć mocniejszy.

Pachnie wszystko wokół -

piaskiem, słońcem, latem, beztroską.

Kocanka niesie w sobie ciepło i suchość,

jest lekka i lotna, a zatem

ma moc wpływania na umysł.

Kocanka i dziurawiec,

Hypericum perforatum,

to kolejna para oblubieńców.

Zgrani kolorystycznie,

uzupełniają się w nutach zapachowych.

Obydwoje kochają wysokie słońce,

długie, suche dni i letni czas.

Zupełnie jak ja 😁.

Dziurawiec też dotyka umysłu,

też niesie ukojenie i radość.

Pomaga wydobywać się z depresji,

ze zniechęcenia do życia, z ociężałości,

smutku i lęku.

Radośnieją przy nim nawet

najsmutniejsze dusze.

Zbierany w noc letniego przesilenia

niesie ze sobą magię dawnych obrzędów -

opowiada o nich potem prosto z filiżanki

w długie, jesienne wieczory.

Jeszcze jest tyle innych kolorów,

które zbieram do duszy i koszyka.

Ale nie da się tu wszystkiego pomieścić.

Bo przecież i rumianek, krwawniki, arcydzięgle,

mięta, pokrzywa, koper, tymianek,

 liście poziomek, dzika marchew...

Dzika marchew! 

No przecież muszę o niej wspomnieć.

Daucus carota.

Koronkowe arcydzieło. 

Po przekwitnięciu zwija się ku górze

i wygląda jak gniazdo ptaka.

Najczęściej biała, ale nad morzem

spotykam też kolorowe.

Piękna i niezwykłości dodaje

tkwiący w wielu kwiatach

w samym środku

jeden jedyny purpurowy kwiatuszek.

Zbiera się, oprócz kwiatostanów,

również nasiona o kminkowym posmaku

 i korzenie.

Jest świetlista, rozgrzewająca, odmładzająca,

bardzo kobieca.

*

Lato to zbiory, gromadzenie.

To radość z nieprzebranej obfitości

i rozmaitości kolorów, 

smaków, zapachów, 

dni pełnych życia i energii,

aksamitnych wieczorów

 i magicznych, ciepłych nocy.

Kobieto, tylko wynijdź

na łąki, pola, w las,

na klify morzem ciągnione,

w góry, gdzie cisza dzwoni,

zapomnij siebie i świata zapomnij

i zbieraj, wąchaj, głaszcz.