Plansza

 Słowa, które wyszły ze snu

jednej z tych grudniowych nocy:

jeśli nie chcesz,

aby coś się wydarzyło,

musisz zmniejszyć planszę,

wtedy się nie wydarzy.

Zmniejszyć planszę,

aby coś się nie wydarzyło.

Plansza do gry w życie,

w tę iluzję oddzielenia.

Zmniejsz ją, a wszystko 

co było na obrzeżach 

odpadnie, już się nie wydarzy.

Jeśli, to nie w twoim świecie,

nie na twojej planszy.

Szum informacyjny,

ludzie, którzy zgrzytają,

skrajności, nadmiary,

piąta woda po kisielu.

Zostanie centrum,

to, co najistotniejsze,

punkt zero,

nieruchome oko cyklonu.

Zostanie koronkowa architektura

twojego rdzenia,

w którym mieszka

czysta esencja Jedności.

Zmniejsz planszę.

Zostaw siebie.

Możesz zostawić kota 😺.

Wszystko ma się  zmieścić 

w bagażu podręcznym.

To jest koronkowa robota

koronkowej architektury.

Mało takiej na tym świecie.

Jest zachwycająca.

Jak to, co w nas najcenniejsze -

delikatne, subtelne, niecodzienne.

Zimowe Staniesłońca.

Ci, którzy wykorzystują moc natury wiedzą,

że teraz trzeba zejść w podziemia zamku

i tam, w ciszy i spokoju,

dokonać w końcu zmniejszenia planszy.

Już teraz nie trzeba więcej słów -

wystarczy milczenie

i ostry sztylet spojrzenia,

którym odetniesz wszystkie złudzenia.

*

Na zdjęciach

koronkowa architektura -

Castillo de Colomares, Benalmádena,

Andaluzja.

Błędne koło

"Szkoda, że moje życie

jest takie krótkie

i nie mogę uchwycić wszystkiego,

co bym chciał.

Ale to nie jest kłopot,

po prostu szkoda".

(Carlos Castaneda) 

nie zdążymy wszystkiego zobaczyć

nie zdążymy wszystkich odwiedzić

nie wszystkie długi wyrównamy

nie wszystkie lampy będą świecić

czasami pustka będzie tak pusta

że już nic więcej nie da się zmieścić

wszystko się zacznie gdy się skończy

w tym worku złudnych opowieści

co pogubione mocniej się zgubi

zmieni się to, co jest niezmienne

poznamy piątą stronę świata

niebyt radośnie się pogłębi

nie zdążymy wszystkiego spróbować

nie zdołamy sensu odnaleźć

bo krąg kwadratury koła

zacieśni horyzont zdarzeń

i będziemy szarpać za klamki

dróg właściwych szukać uparcie

oby choć na ostatniej prostej

czasu starczyło by spostrzec

że drzwi zawsze były otwarte

*

"Jesteśmy postrzegającymi istotami.

Jesteśmy świadomością.

Nie mamy granic.

Świat przedmiotów i materii

pozwala nam na wygodne

przebywanie na Ziemi.

Jest tylko opisem,

który został stworzony,

aby nam pomóc.

My, albo raczej nasz rozum,

zapominamy, że opis

jest jedynie opisem

i przez to wpędzamy pełnię siebie

w błędne koło, z którego

rzadko wyplątujemy się

w ciągu życia".

(Carlos Castaneda)

Bliżej, ciszej, głębiej

 Tu nie ma nic

oprócz

tego szalonego

tańca iluzji.

bądź bliżej, ale ciszej

zatrzemy swój ślad na Ziemi

pomoże nam wiatr i ogień

woda rozsypie za nami sól

nie mamy nic do stracenia

ty dłonią zakreślisz pustkę

ja wypełnię ją drżeniem

iluzja posypie się w gruzy

gdy tylko ostatni guzik

odepniesz od płaszcza istnienia

bądź wolniej, ale głębiej...

najgłębiej sięga dźwięk

czuję to gdy od szeptu

łamią się kości, pękają skały

a niebo ogarnia pusty śmiech

chodźmy, znajdziemy drogę

narysujemy ją sobie spojrzeniem

przypływ morza wyrówna piasek

czas zamknie za nami drzwi

nie mamy nic do stracenia

Zatoka zatopionych statków

Wiatr: - Czy ty sobie nie możesz 

jakoś tych włosów związać?

Przecież nic nie widzisz!

Ja: - Czy ty żesz musisz tak wiać?!

No przecież nic nie widzę!

😂 

Wygląda jakby wszystkie wiatry świata

przygnały teraz do Zatoki Biskajskiej 😁.

Chyba znowu chcą statki topić!

Utopionych jest już tutaj ponad 200.

Co najmniej.

"Gwałtowne zmiany głębokości sprawiają,

że fale uderzające od zachodu

spiętrzają się na płyciznach.

Spotkanie zimnych prądów z Atlantyku

z cieplejszymi wodami przybrzeżnymi

potęguje niestabilność morza". (Wiki)

Wzburzone morze, silne sztormy

i ogromne fale - to tu panują 

jedne z najsurowszych warunków pogodowych 

z całego Oceanu Atlantyckiego.

Dwa lata temu 4 listopada

załoga (503 osoby) i pasażerowie (943 osoby)

statku Spirit of Discovery

przeżyli tu prawdziwy horror,

gdy 9-metrowe fale 

i wiatr o sile 11 w skali Beauforta 

zaatakowały statek.

Występują tu nawet tak zwane

fale fenomenalne, które są skutkiem

specjalnego oddziaływania 

między zwykłymi falami a wiatrem.

Fale mogą "pożyczać" energię od 

sąsiednich fal i rosnąć niezwykle szybko.

Osiągają wysokość od 10 do ponad 20 metrów.

Mam tylko jeden sen, który mi się powtarza

i jest to sen o fali fenomenalnej -

zawsze obserwuję ją z bliska,

ale jestem bezpieczna.

To jest taka potęga, magnetyzm i piękno,

że mogłabym na nią patrzeć bez końca.

Listopad, och listopad!

To teraz dzika strona 

tego tajemniczego fragmentu oceanu,

który ukrywa się

między Francją a Hiszpanią,

najmocniej się pokazuje.

Bo Zatoka Biskajska to żywe stworzenie,

które oddycha i faluje,

huczy i szaleje, jest nieobliczalne,

ale potrafi też być ciche i spokojne,

jakby nigdy nic.

Miejsce fenomenalne!

Ale czasami tylko dla ludzi o mocnych nerwach 😄.

Dziady idą, Dziady!

"Oto obchodzimy Dziady!

Podajcie mi, przyjaciele,

ten wianek na koniec laski.

Zapalam święcone ziele,

w górę dymy! W górę blaski!

(...) Wezwali powietrznych duchów,

widzisz tych świateł tysiące

jakby gwiazdy spadające?

Ten ognistych ciąg łańcuchów?

To powietrznych roje duchów (...)

Tędy będą ciągnąć duchy (...)

Ukryj się ze mną w dąb suchy,

w ten dąb suchy i wygniły,

tu się kiedyś wróżki kryły".

(Adam Mickiewicz, Dziady)

*     *     *

Dziś wspominam bliskich

żywych 

już bez ciał.

Wspominam ich nie tylko dzisiaj,

dziś po prostu też.

Ciemno wszędzie.

Pamiętam zimy srogie,

jęki i chrzęst kości,

pamiętam księżyc

wyjący do wilków,

sanie i błędnych rycerzy,

stado jeleni gnające na oślep.

Szeptałam własne zaklęcia.

Ślady kruków wzdłuż i w poprzek,

życie kołem się toczy,

oddech przodków,

kręgi przodkiń,

podziemne ruczaje,

i moje niebieskie oczy.

Głucho wszędzie.

Rozsuwa się Tajemnica,

szeleszczą chochoły,

patrzą oczy kraboszki.

Dziady, idą Dziady!

Wracają do świata!

Tętent kopyt na drodze,

tumany kurzu,

wszystko znika

tylko nie moje zaklęcia.

Ciemno wszędzie, 

głucho wszędzie,

otwiera się listopad,

Dziady idą, Dziady,

dajcie wina, chleba,

dajcie mleka i miodu

dla proszalnych Gości.

Szeleszczą chochoły,

zaduszne modlitwy

otwierają zaświaty -

łapię za nić zza zasłony,

którą Duch Tajemnicy przędzie.

Zaklęcia, ciemno wszędzie,

duchy, głucho wszędzie,

błąkają się dusze,

jęczą chochoły,

płoną kraboszki,

co to będzie,

co to będzie?

*     *     *

Samhain zaczyna się od pełni

w październiku

i kończy podczas

pierwszego tygodnia listopada.

Teraz jest Ten Czas.

*

 Kiedy jest się głęboko

wewnątrz tchnień ducha
w samotności czystej 

jak dźwięk dzwonu,
wtedy się czuje, że Tamten Świat

wydobywa się z miejsc

niedostępnych nikomu.

Coś się dzieje w pustce,

w ciszy, po kryjomu,

możesz wtedy tylko stać

w dziwnym uczuciem

od karku do stóp,

nieruchomo.

Czuję siebie

żywą, ciepłą,

żywi dla żywych...

Wracam do domu.

Tamten Świat jest

na wyciągnięcie ręki,

której podać 

nie ma komu...

Kiedyś nawet wiersze

wrócą tam, skąd przyszły -

spieszmy się kochać 

póki żyjemy,

póki krew w żyłach cicho szemrze,

póki wiatr, póki szmer rzeki,

póki świt i zmierzch,

póki powstajemy ze snu

po nocy każdej

jak feniks ognisty.

*     *     *

Między Samhain a Yule

Dziady. Halloween. Samhain.

Participation mystique

"Paricipation mystique -

zdolność umysłu do odsunięcia się

na jakiś czas od ego

i utożsamienia z inną rzeczywistością,

innym sposobem pojmowania świata,

innym rozumowaniem.

Jest to doświadczanie idei

i zdobywanie wiedzy poprzez

pogrążenie się 

w odmiennych stanach umysłu

i zdolność przenoszenia wiedzy

zdobytej w ten sposób

do rzeczywistego świata".

- Clarissa Pinkola Estés

*

 Zawsze oczekuję na listopad

z pewnym rodzajem ekscytacji.

Listopad jest dla mnie nagrodą 

za koniec lata, które jest mojej naturze

najbliższe, a tu, na północy Hiszpanii

w sposób naturalny kończy się

w październiku.

Ale listopad już podgląda zza drzew.

Mgielny, cichy, tajemniczy.

Na pograniczu snu i jawy,

na skraju śmierci,

która przemieni się w życie.

Pełen zjaw, widm cienkich jak muślin,

pełen dziadów i chochołów.

Dziecko we mnie lubi się trochę pobać,

zrobić wielkie oczy, zadrżeć,

dostać gęsiej skórki.

Wyobrazić sobie jak idą wilcy,

jak o zmroku przesuwają się

ich cienie. Usłyszeć kruki.

Popuchaczyć z puchaczami,

które nawołują się 

na pobliskich dębach i jesionach.

Skrzypienie sań jadących 

po śniegu z przeszłości.

Jęczące mary, dziadowe pieśni,

wędrowne chobołdy

stukające do drzwi w deszczowe noce.

A przy palenisku Grzenia,

która utula zmarzniętych, smutnych,

zmęczonych i samotnych.

Dzikie Barstuki

nadeptujące sobie na brody.

Grudki ziemi osypujące się z kurhanów.

Szelesty liści i w liściach.

Szszszsz....

Participation mystique.

Jeśli czujesz, 

że potrzebujesz się schronić,

ukoić, otulić - zrób sobie taki właśnie

szeleszczący bukiet Samhain.

Robi się go tylko z tego,

co już opadło, co już zetknęło się 

z ziemią:

z gałązek strąconych przez wiatr,

patyczków, z zaschniętych kwiatów,

badyli różnych i liści.

Pozbieraj i uśmiechnij się do życia,

które już w nich zamarło.

Obwiąż szarym sznurkiem i gotowe.

Bukiet Samhain przypomina nam 

o zmienności,

przemijaniu, transformacji.

Zatem, oczekuję na listopad...

*

"Nie bać się rzeczy wielkich,

cyklicznych, nieprzewidzianych,

rzeczy tak rozległych 

i wszechpotężnych

jak sama natura,

rzeczy dziwacznych, niepojętych, niezwykłych".

- Clarissa Pinkola Estés

Szeptem

"Tyle jest światów, tak dużo do zrobienia,

a tak mało zrobiono;

tak to właśnie jest".

- A.L.Tennyson

Tyle jest światów.

Tak dużo do zrobienia...

Możemy doświadczać tego,

że nie należymy do tego świata,

mimo że w nim zaistnieliśmy.

Niektórzy czują bardzo wyraźnie,

że w ogóle tu nie pasują.

Wewnątrz mojego października,

w jednym z wieloświatów

wszystko teraz dzieje się szeptem.

Ptaki śpiewają ciszej,

przymglone słońce wschodzi w milczeniu.

Chodzę na palcach

by nie budzić

cichości chłodnej, jesiennej ziemi.

Rzeźbię totemy miłości.

Tasuję karty losu.

Dym zasmuża marzenia.

Śmierć życiem się toczy.

Szeptem.

Gdy widzisz - świat odsłania 

swoje piękno.

Gdy celebrujesz, życie nabiera smaku.

Gdy świętujesz "zwykły dzień", 

duch spływa.

Chodzi o to, aby naszym

przytępionym codziennością zmysłom

przywrócić świeżość spojrzenia

i takiego postrzegania świata wokół

jakby z każdym porankiem

wydarzał się on pierwszy raz.

Bo przecież tak właśnie się wydarza.

Szeptem.

Sarah Ban Breathnach 

w swojej książce

"Twoje wewnętrzne bogactwo

czyli jak czerpać radość z każdego dnia"

pisze tak:

"Najlepszym sposobem na odświeżenie zdolności

odbierania przez nasze zmysły wrażeń

jest wprowadzenie własnych obrządków.

Moim skarbem jest mała książeczka:

Ceremonial of Common Days

napisana w 1923 roku przez 

Abbie Graham.

Znalazłam ją ukrytą w ciemnych czeluściach 

zakurzonej półki antykwariatu i kupiłam

za dolara. 

Teraz ta ręcznie drukowana,

w czarnej oprawie z żółtymi i zielonymi

rytymi w drewnie kwiatami wyrocznia

leży na moim biurku. 

Złote litery na jej grzbiecie 

przypominają mi,

że nasza zdolność postrzegania pojawia się wtedy,

gdy nadajemy rytm naszemu życiu.

Nic nie jest bez znaczenia 

dla naszego prawdziwego ja. 

Nic nie pozostanie niezauważone".

No właśnie.

Wprowadzenie własnych obrządków.

Abbie Graham w 1923 roku pisała, 

że ceremonia to duchowy hołd złożony

pięknu tego świata.

Rytuały to tętniąca życiem,

cudowna i organiczna więź

z naszym doświadczaniem natury

i pór roku.

"Zatrzymajmy się w zachwycie

nad prostymi przyjemnościami

i ulotnymi chwilami, które składają się

na naszą codzienność:

pisanie listów, spacery, poranna kawa,

deszcz, który przerywa nasze 

szaleńcze życie, abyśmy mogli zwolnić 

ku takim podtrzymującym duszę zajęciom

jak czytanie książki, picie herbaty z przyjacielem,

rozmyślanie o cudzie wiosennych rzodkiewek

czy szeleszczący, nowy papier do pisania".

Jakże mi bliskie to wszystko,

o czym pisała Abbie 100 lat temu.

Już wtedy życie było szaleńcze...

Zatem obrządki, rytuały i ceremonie.

One powodują, że zwalniam, 

łapię dystans

i wchodzę w świadome, 

skupione przeżywanie.

Magiczna strona życia jest niesamowita

bo wydobywa na światło dzienne

wewnętrzne pulsowanie bytu.

Widzimy wtedy wyraźnie

jak oto dziś zamienia się we wczoraj,

na które za chwilę spojrzymy z jutra,

które zamieni się w dziś.

Całkiem niezauważalnie.

Szeptem.

"Jestem pewna, że Magia jest 

we wszystkim,

tylko my nie potrafimy jej zatrzymać

i wykorzystać, by pracowała dla nas".

- Frances Hodgson Burnett

"W naszej duszy tkwi potrzeba

by świętować, zaznaczać i chwalić

wszystko to, co sprawia,

że odczuwamy, że żyjemy".

- Temperance Alden

Ostatni raz

"Nieistnienie

jest twoim

prawdziwym istnieniem.

Niebycie jest byciem

po raz pierwszy ".

- Osho

*

 Byłam samotnością

skrytą w trzewiach Ziemi,

byłam iskrą,

która przetrwała w popiele,

liściem targanym przez wiatr,

lśnieniem wody o zachodzie słońca,

duchem drgającym w eterze.

Tyle razy już znikłam,

spłonęłam, zamilkłam,

tyle razy porzucałam już kości,

krew doświadczeń zbierałam

jak cenne diamenty,

napinałam łuk życia

w radości i w złości.

Tyle razy wśród duchów

grzechotałam kołatką,

by otwarto, by wpuścić

wciąż nowych gości -

tych otrutych cykutą,

tych nabitych na pal,

tych, co przejść nie zdążyli

po zwodzonym moście.

Patrzcie, wkoło Cyganki,

patrzcie, mnisi i chłopi,

kruki i wrony,

i śmiech karuzeli,

koło Życia i Śmierci

duszami potrząsa,

dobre rady chcą dawać

święci anieli.

Tyle razy, ale kiedyś

raz będzie ostatni,

nie wezmę już duszy

co rada się wcielić,

nie wezmę już ciała,

gdy dzwony zadzwonią,

by nie dać się więcej

od Pełni oddzielić.

"Jeśli jesteś,

śmierć może być możliwa.

Ale jeśli stwierdzisz

wewnątrz siebie

czystą pustkę,

że nie ma nikogo,

gdzie jest śmierć?

Kto może umrzeć?"

- Osho