Teraz już wiem

Przyglądam się swojemu zdjęciu z czasów, gdy byłam nastolatką. 

W zamyśleniu, w nagłym bezruchu,

z pewną tęsknotą za tamtym spojrzeniem i uśmiechem

bardzo młodej dziewczyny, zanim jeszcze otworzyły się te drzwi,

które wpuszczają dorosłość - to, co już się szykowało,

gotowało i doprawiało, ale jeszcze nie zaistniało.

I nagle, w odpowiedzi na moją melancholię, usłyszałam:

no niestety, nie mogę ci obiecać, że będziesz wiecznie młoda,

ale mogę ci zagwarantować, że będziesz wiecznie wieczna.

Już jesteś.

Już.

Jesteś.

Wzięłam tę wieczność, bo nie bardzo miałam inny wybór.

Zeszłam ze schodów, roześmiana niewieczną młodością

i poszłam dalej.

W ten dziwny świat, gdzie lewa strona staje się prawą, jak tylko się obrócę.

Gdzie zawsze jest coś mniejszego od najmniejszego, 
które zamienia się w pustkę większą od największego.

Gdzie wszystko jest takie względne.

I tak bardzo zależy od punktu odniesienia.

Od tamtego zdjęcia minęło ponad 40 lat, 

a ja nadal bardzo dokładnie pamiętam, jak schodziłam z tych schodów. 

Wiem już, co wydarzyło się dalej, przez te setki miesięcy, aż do dziś.
Wiem, w które drogi lepiej było nie wchodzić, 
których świateł nie gasić, a których nie zapalać,
gdzie lepiej było zostać, a skąd czym prędzej odejść, 
kogo pogłaskać, a kogo ugryźć, 
które supełki życia delikatnie rozwiązać, a które przeciąć na zawsze.
Dziś już wiem.

- No i co? W jakim miejscu jesteś teraz? - zapytał ten sam głos z wewnątrz.

- W słodko - gorzkim. Między czarną czekoladą, a skórką pomarańczy.

Aż do późna w nocy przyglądam się, jak zapada zmrok, 

choć dawno już zapadł.

Aż do ostatniej iskry siedzę przy ognisku, choć został już tylko popiół.

Wybieram ostatnie dźwięki z piosenki, choć tam już tylko cisza.

Rozgarniam ostatnie suche liście, choć rozpadły się już w pył.

Długo patrzę przez okno w samochodzie, choć dawno stoi już w miejscu

i krajobraz za szybą znieruchomiał.

Dziś już wiem, że dwa i dwa to nie zawsze cztery,
bo iluzja jest wszechpotężna.

Nowy rok wcale nie zawsze zaczyna się tam, gdzie kończy się stary.

Zimowe Staniesłońca

Zbliża się Pełnia Księżyca Długiej Nocy (Księżyc Dębowy),

a wkrótce potem - zimowe przesilenie.

Szczodre Gody. 21 - 22 grudnia.

I początek nowego roku słonecznego.

Nasi przodkowie zawieszali nad drzwiami podłaźniczkę -

iglastą gałąź pięknie udekorowaną,

a we wschodnim kącie domu pojawiał się snop diduch -

opiekuńczy duch domu.

Zaraz zacznie się zima, choć tu, gdzie mieszkam -

na razie 17 stopni, zero wiatru, sucho.

Tuż przed pełnią - jest moc, 

zbieram więc i suszę koniczynę czerwoną, bo i w niej moc wielka,

szczególnie dla kobiet.

Drzewa liście pogubiły, choć dęby i jesiony jeszcze nie do końca.

Trawa soczyście zielona.

Jeszcze kilka dni temu zbierałam ostatnią w tym roku lawendę.

Ostrokrzew już w zimowej, czerwonokulkowej szacie,

choć na tle zieleni taki nie do końca wiarygodny :)

Na okolicznych górach było już trochę śniegu, ale stopniał.

Przez wiele dni nad Atlantykiem mgły spowijały wszystko,

ale się rozwiały. 

skromny krajobraz końca jesieni

zwalniam ja i mój świat

a między drzewami

duchy i wiatr

szepczą modlitwę

o płomień miłości

 misterium najdłuższej nocy

świece mocniej lśnią

a w migotliwym blasku zapatrzenia

znika czas

wtedy rozpalam tę miłość

o którą

modlił się wiatr

We śnie

"Czytałem chiński wiersz

napisany przed tysiącem lat.

Autor opowiada o deszczu

padającym przez całą noc

na bambusowy dach łodzi

i o spokoju, który nareszcie

zagościł w jego sercu.

Czy to zbieg okoliczności,

że znowu jest listopad i mgła

i ołowiany zmierzch?

Czy to przypadek,

że znowu ktoś żyje? (...)

Jesień po jesieni

odziera z liści dumne drzewa

i jeśli coś zostaje

to delikatny szmer deszczu

w wierszach, które nie są

ani radosne, ani smutne.

Tylko czystość jest niewidoczna

i wieczór, kiedy i cień, i światło

zapominają o nas na moment

zajęte tasowaniem tajemnic".

(Adam Zagajewski)

* * *

... przed tysiącem lat, za tysiąc lat...

będę żyć

będę tu wracać, aż się obudzę

"zbiegi okoliczności" i "przypadki"

pokazują mi wciąż to samo:

znów żyjesz

tu już byłaś, to już widziałaś

znowu to samo, kręcisz się w kółko

bo to już śniłaś, to już śniłaś...

ktoś mną potrząsa...

to ja sama z przyszłości

dziecko, które stale pyta: czemu, czemu, czemu?

i nie zawsze oczekuje odpowiedzi

bo ona bardziej potrzebna jest mnie

tej we śnie

tak, będę tu wracać, aż się obudzę

są już takie, na razie, chwile
wylśnione poza snem

dotykam ich z czułością i delikatnie

bo kruche są i tak szybko znikają

jak bańki mydlane na wietrze

a cenne są tak, jak to,

co najcenniejsze

(wnuś z babcią)

Nieba nie ma

"Człowiek prawdziwy zważa na to, czy przeżywa swoje życie

zgodnie z własną wizją,według własnego światła

i nie dopasowuje się do żadnej formy -

jest czystą wolnością.

Przypomina ptaka na niebie, 

który nie zostawia żadnych śladów.

Żyj we własnym istnieniu, nie pozwól, by ci rozkazywano

i kierowano tobą z zewnątrz.

Zaryzykuj wszystkim, żeby być sobą,

nie częścią psychologii tłumu.

Wędruj sam, wydepcz własną ścieżkę w świecie prawdy.

Nie naśladuj. 

Tylko dzięki wejściu w nieznane tworzysz ścieżkę.

ścieżka jeszcze nie istnieje,

tworzysz ją dzięki swojej wędrówce.

Nie wierz.

Ludzie nie chcą prawdy, ludzie chcą wiary.

Wierzący nie jest poszukującym,

chce uniknąć poszukiwania, dlatego wierzy.

Prawda jest doświadczeniem, nie jest wierzeniem.

Nie można poznać prawdy, ucząc się o niej,

prawdę trzeba spotkać, trzeba stanąć w jej obliczu.

Nie poznasz Himalajów, patrząc na mapę. Mapa to nie góry!

Poszukuj indywidualnie, nie polegaj na cudzych wnioskach.

Bądź dla siebie światłem, ogłoś swoją wolność".

(OSHO)

* * *

Co nosisz w sobie, na sobie, 

co wokół ciebie udaje twój świat?

Jakie kolory, jakie tkaniny, jakie wzory?

Ile poglądów "z dziada pradziada" uznajesz za swoje,

choć tak naprawdę łączy cię z nimi jedynie ich ciężar?

Uświadom sobie, ile poglądów tak naprawdę nie jest twoimi.

Ile plastikowej wody przelewasz przez swoje święte ciało?

Ile godzin dziennie tracisz bezpowrotnie 

wpatrując się w białe światło ekranu?

Jak często podłączasz się pod strumień mas?

Jak często robisz to, na co nie masz już zupełnie ochoty

i dlaczego tego nie zmieniasz?

Dlaczego uważasz, że tego nie da się zmienić?

Nie da się czy boisz  się to ruszyć?

Rutyna, przyzwyczajenie, wygoda, status quo, stabilizacja

czy zmiany, wyzwania, przygody, coś nowego, coś szalonego?

Listopadowy czas mgieł i cieni jest idealny,

aby zrobić przegląd swoich wewnętrznych komnat, schowków,

strychów i piwnic, aby zajrzeć w każdy zakamarek,

w każdą szczelinę i fałdę.

I przekonać się, co tam siedzi.

Oczyszczamy przestrzeń wokół siebie,
(pisałam o tym tu: Oddaj.Wyrzuć.Spal.)

ale co z tym, co niewidoczne, bo wewnątrz?

Zakorzenione, rozrośnięte, zdziczałe,

a suche gałęzie drapią boleśnie, ranią, przeszkadzają.

Niech nie wiszą na tobie całym ciężarem ci, którzy są,

a tym bardziej ci, których nie ma.

Szanuj swój czas, bo każdy jeden dzień więcej, to jeden dzień mniej.

Pochyl się nad sobą. Wnikliwie i uczciwie.

Oczyść wodę w sobie.

Wyrównaj  sploty życia, ponawlekaj swoje własne korale.

Otwórz ciszę swojego istnienia

na autentyczność siebie.

Obudź swoje wewnętrzne dziecko.

Nad twoją głową nie ma "nieba", kto ci to wmówił?

Tam jest bezkresny kosmos.

I wieczność.
"...turkusowy błękit miesza się w międzygwiezdnej przestrzeni
z granatową przestrzenią nieskończoności..."

"Daleko na północy w krainie zwanej Svithjod,

wznosi się skała. 

Ma sto mil wysokości i sto mil szerokości.

Raz na tysiąc lat przylatuje tu mały ptaszek i dziobie ją.

Kiedy skała zostanie skruszona,

przeminie jeden dzień wieczności".

(Hendrik Willem van Loon, "Dzieje ludzkości")

O wielkie nieba!!!

Jeden dzień wieczności w nieskończoności!

"Ciężko jest sobie wyobrazić bardziej wymagające

intelektualnie przeżycie niż to, 

o którym dowiedzieliśmy się w ciągu ostatniego stulecia,

że rzeczywistość, której doświadczamy,

jest tylko odblaskiem prawdziwej rzeczywistości."

(Brian Greene, fizyk)

Wewnątrz ciszy

"Jestem częścią tego, czego dotykam

i tego, co dotykało mnie".

(Thomas Wolf)

***

Dawno nie byłam w wielkim mieście -

pomyślałam ostatnio, wybierając ziarna ryżu

do palenia agnihotry.

Alchemia pura, gdy płonie ten święty ogień,

a delikatny, słoneczno - ziemski zapach

wysnuwa się z miedzianej piramidki,

by ogarnąć i otulić bliższą i dalszą okolicę.

Tak, wielkie miasta gdzieś są, nawet całkiem blisko.

Ale bliżej jest ich nieobecność.

Bliżej jest przestrzeń innego rodzaju.

Wewnątrz niej obserwuję, kiedy mrówki

zaczynają działalność, a kiedy kończą.

Kiedy i co kwitnie na łąkach, i co po czym.

Kiedy pojawiają się maleńkie jaszczurki,

kiedy dojrzewają orzechy, figi i winogrona,

kiedy koty rozciągają się z lubością
w światłocieniu późnego lata,

a siano pachnie tak, że można dostać

zawrotu głowy z odurzenia;

kiedy trawa rośnie szybciej, a kiedy wolniej

i kiedy jest najwięcej pajęczyn.

Kiedy miotła jest sucha, a kiedy nastroszona wilgocią.

Kiedy nadchodzi dzień palenia szałwii,
która tak bujnie rozrasta się w moim ogrodzie.

To wszystko dzieje się tak cicho, tak cicho...

... tak cicho, jak cicho mogę położyć kapelusz na sianie
i boso stąpając, prząść złoto
wewnątrz tej ciszy.
Obie kieszenie spódnicy pełne mam szeptu skoszonych traw,
we włosach bezszelestne promienie słońca,
w sierści kota zapach upału.

Chmury cichusieńko zagarniają mój czas
pod puchową kołdrę nieistnienia.
Rozczesują go delikatnie, rozciągają, rozdmuchują i...
znika... 

"Cieszę się sobą, wyśpiewuję siebie;
nie robię nic, a odkrywam duszę..."
(Walt Whitman)

W cieniu lata

głosy starego jesionu

mówią że niebo

na wyciągnięcie gałęzi

między moimi dłońmi

taniec w cieniu lata

splot istnienia i nieistnienia

macadamia kobiecych zmysłów

głodna uwolnienia

w zapachu skoszonych traw

oddech każdego źdźbła
a na kuchennym stole

tkliwość zebranych owoców

tak już bardzo dalekich 

od ciemności korzenia

w moich skroniach, czuję, pulsuje

szept tej chwili i wieczność

i słodkie znużenie

pełna jestem pełni Księżyca

i pachnącej sierpniem zieleni

P.S. "We własnej psychice wyczuwamy odgłos dalekiego,
znanego oddechu, czujemy drżenie ziemi
i instynktownie pojmujemy, że porusza się w nas
coś potężnego, ważnego, wolnego i dzikiego.

Przemierzajmy psychiczne otchłanie,
zatrzymując się tu i tam,
słuchając głosu Odwiecznej Pierwotnej Matki,
karmiąc się owocami ducha i jednocząc się ze wszystkim,
co kochamy".

(Clarissa Pinkola Estés)

Na trawie

"Pewnego dnia,

wyłoniwszy się z cielesnego kokonu

wzbiję się jak złoty ptak o cichych skrzydłach

wdzięcznie niczym dym przygasającego płomienia.

Skończą się już moje sny o miejscach

ukrytych potajemnie w dalekich zakątkach niebios,

gdzie stopa nie zostawia żadnego śladu".

(WingMakers)

*

najdziwniejsze rzeczy

dzieją mi się zawsze

w dwudziestej piątej godzinie doby

albo w ósmym dniu tygodnia

często w trzynastym miesiącu roku

zapominam o nich

zanim jeszcze się wydarzą

ale potem długo o nich pamiętam

jak pełnia niczego

wypełnia wszystko

swoim nieistnieniem

tak ja siedzę na trawie

w nierealnym świecie

toczącej się właśnie kwadratury

koła mojego życia

Stawanie

(musi się stać

zanim się stanie

aby mogło się stać)

po jednej stronie płotu

dom i jego dzień codzienny

z parzeniem herbaty

rozmowami

chodzeniem po schodach

po drugiej stronie płotu

kobieta z tego domu 
w zamyśleniu tylko jest

często tak jest

bo lubi zeprzeć się na płocie

i patrzeć na dom

wewnątrz siebie

zanim go urodzi

i w nim zamieszka

kopie ziemię i pali ogień

a w popiele delikatnie

układa kształty marzeń

oddechem zapładnia

niewidzialną istotę spełnienia

by ruszyła ku światu

długa spódnica

zabrudzona żywiołami

kolistym ruchem zamyka krąg

skoszone trawy

przykryją to miejsce dokładnie

Księżyc napoi mlekiem

Słońce nakarmi miodem

i szepnie: rośnij, rośnij

stawaj się

teraz już możesz, teraz jest ten czas

kobieta odbiega od płotu

i zapomina o wszystkim

aż się stanie

Nowe życie

ileż to zapomnianych zdarzeń

ukrywa się w starych notatnikach

bardzo ważnych kiedyś spraw które dziś

nie mają już żadnego znaczenia

dawne radości i niepokoje
cienie kobiet i mężczyzn

plus własne i cudze

mniej lub bardziej mądre 
myśli, cytaty, spostrzeżenia

rok temu w kwietniu też była wiosna

szpula czasu niestrudzenie

nawija film naszego istnienia

tak do końca nie wiadomo

co ma sens, może tylko to

że kwiaty rosną

oddycham pełną piersią

patrzę często w stronę nieba
wyrzucam stare notatniki

nowe życie zaczyna się wiosną

Podaj dalej

pora topniejącego śniegu

pora budowania gniazd

pora chowania się do nory

czas zamkniętych okien, okien uchylonych

okien otwartych na oścież

pora zaryglowanych na głucho okiennic

pora sięgania do gwiazd

pora szukania kości

i znajdowania ich

pora drapania pazurami, wycia, szlochania

pora umierania ze śmiechu

czas schodzenia z utartych szlaków

pora jaskrawych kolorów

pastelowych, tylko czerń i biel

pora żałobnych wieści

pora krótkich włosów, pora najdłuższych

ulizanych, potarganych, skołtunionych, siwych
pora na lunch

pora kokoszenia się w domu

czas powrotu do matecznika

pora robienia mioteł
bezlitosnego rwania chwastów
skoszona trawa znowu odrośnie

palenie wspomnień, zrywanie mostów, zwijanie żagli

posucha, kanikuła, pierwsza kropla, pierwsza jaskółka

tak, czyni moją wiosnę

pora grubych książek o skrzypiących grzbietach

czas płacenia za błędy

czas dmuchania na zimne

pora dzwonów, dzwonków, dzwoneczków

pora znalezionych kluczy

do których nie ma drzwi

czas braku przyjaciół, braku wrogów

blablanicnieznaczącychrozmówblablabla

iluzja, sen, rzeczywistość

gdzie wiadomo, co jest co i co jest nie co

plaster miodu, plaster na ranę

plaster zamiast skalpela

pora dymu z komina

pora szeleszczącej kukurydzy

pora długich spódnic

pory roku, ery, eony, lata świetlne
czas studni z dnem i bez dna

pora kołysania biodrami

zbieranie chrustu i gałęzi

pora poszukiwania straconego czasu

czas łapania słów rzuconych na wiatr

pora cichnącej ciszy

pora jęczących kotów

blask nocy i głęboka czerń dnia

pora dłoni do modlitwy

czas oddawania kołyski

pora lizania ran

pora grubych korali

pora ugoszczenia samotności

pora ratowania, pora dobijania

sanktuarium, rytuały, ceremonie

pora przodków, pora następców

pora bycia niezastąpionym

czas zejścia ze sceny (the last dance)

pora blasku w oczach

pora motyli w brzuchu

czas tasowania kart

pora dziwnych odkryć na starym strychu

pora na bal

pora łzy drążącej policzek

pora kropli spływającej po skale

życie jest złe, życie jest dobre

życie jest wszystkim

podaj dalej

Koronki chwil

dzień zaczyna się

w moim oknie

wchodzi, rozlewa się

blaskiem po ścianach

budzi senne powieki

prowadzi za sobą

bursztyn słońca

pachnący morzem i solą

rozprzestrzeniam zmysły

koronki chwil

których nigdy nie było

wargi szukają braku słów

by ułożyć je

w niemy zachwyt

nad pulsowaniem wszechbytu

w rzece mojej krwi

wędruję w miejscu

w nieskończoność nowego dnia

wczepiam się w radość poczucia:

jestem żywa!

jeszcze cielesna

jeszcze namacalna

nadal wierząca

w rzeczy niewidzialne

to wszystko objawia się
każdego ranka
powtarzane jak
echo echo echo

w granicach mojego oddechu

w granicach mojego ciała

w granicach mojego okna

choć wszystkie one nie mają granic