Koronki chwil

dzień zaczyna się

w moim oknie

wchodzi, rozlewa się

blaskiem po ścianach

budzi senne powieki

prowadzi za sobą

bursztyn słońca

pachnący morzem i solą

rozprzestrzeniam zmysły

koronki chwil

których nigdy nie było

wargi szukają braku słów

by ułożyć je

w niemy zachwyt

nad pulsowaniem wszechbytu

w rzece mojej krwi

wędruję w miejscu

w nieskończoność nowego dnia

wczepiam się w radość poczucia:

jestem żywa!

jeszcze cielesna

jeszcze namacalna

nadal wierząca

w rzeczy niewidzialne

to wszystko objawia się
każdego ranka
powtarzane jak
echo echo echo

w granicach mojego oddechu

w granicach mojego ciała

w granicach mojego okna

choć wszystkie one nie mają granic