Miejsce Spotkań Wymyślonych: września 2013

Jabłka, wino i róg obfitości.

Tuż po ostatniej pełni lata -

Pełni Księżyca Żniwiarzy -

dzień zrównuje się z nocą,

a Słońce zachodząc mija po drodze Księżyc,

który właśnie dźwiga się nad horyzont.

Dożynki.

Słowiańskie Święto Plonów.

Mabon - celtyckie święto równonocy jesiennej.

Mają przypominać nam o równowadze,

cyklicznych zmianach i przemijaniu.

Jasna Pora powróci dopiero w marcu.

A teraz jest czas dziękczynienia -

pokłonu dla Matki Ziemi za jej żyzność i obfitość,

za kłosy zbóż, za warzywa i owoce,

za miód i orzechy,

za ciepło, dojrzewanie i urodzaj.

Wkrótce Słońce wejdzie w znak Wagi i powitamy jesień,

z jej melancholijnymi mgłami,

nostalgią i tęsknotą jakże często nie wiadomo za czym...

Zacznie się Pora Ciemna, pora zwijania,

czas znajdowania siebie w sobie.

"Pełna przeczucia tęsknota pobudza

by wniknąć w głębiny mej istoty,

bym obserwując samego siebie

odnalazł się

jako dar słonecznego lata,

który jak ziarno żyje

grzejąc się w nastroju jesieni

jako źródło sił mojej duszy".

(Rudolf Steiner)

Jeśli ktoś, kto wie...

Na szczęście są jeszcze takie miejsca,

o których nikt prawie nie wie.

Zamaskowane, trudno dostępne, złudne i nierealne,
możliwe do odgadnięcia jeśli ktoś, kto wie, pokaże.

Strzegą ich strumienie, gąszcz krzewów,

kłujące drapaki, wysokie paprocie

i trawy wszelakie.

Światłocienie i urwiska.

I duchy przyrody:

gnomy, czyli duchy korzeni, związane z żywiołem ziemi -

wędrują poprzez kamienie i minerały

nie czując wcale ich oporu,

opiekują się nasionami, dbają o korzenie;

undyny i rusałki - są tam,

gdzie woda styka się z powietrzem:

wokół wodospadów, na kroplach, przy źródłach, we mgle;

sylfy, zwane też elfami

należą do żywiołu powietrza -

to duchy kwiatów, błędne ogniki -

pszczołom wskazują drogę do nektaru, uczą ptaki śpiewać,

a w rośliny wnoszą światło;

duchy ognia - salamandry, dbają o to, aby nasionom było ciepło,

towarzyszą też owadom i motylom,

a najbardziej lubią kołysać się w ciepłej atmosferze miłości

między zwierzęciem a jego opiekunem -
między dłonią a sierścią, między pasterzem a owcami.

Miejsca, o których nikt prawie nie wie.

Duchy natury, których nikt prawie nie widzi.

Urok, którego nikt prawie już odczuć nie umie -

tam, gdzie uroczyska, ziemskie zapadliny, odludne ruczaje -

urok miejsc nieuczęszczanych.

"... ja jestem w innych rzeczach

podróżuję oddając

szczyptę mego życia

pewnym drzewom

i pewnym kamieniom

które na mnie czekały

od wielu lat..."

(Vicente Huidobro)

Kiedyś, 7 września...

Wrześniowa kartka w kalendarzu
to portret mojego dziecka.

Kiedyś, 7 dnia tego właśnie miesiąca

zobaczyłyśmy się po raz pierwszy.
Z samego rana -
po nocy pełnej Księżyca w pełni
i wrażeń z powitania,
pierwszego oddechu, pierwszego dotyku,
pierwszego utulenia.
Za oknem był ciepły, słoneczny poranek,
jeden z moich najpiękniejszych...

patrzę na Ciebie dzisiaj

tyle minęło lat

gdy kiedyś podczas pełni

przelśniłaś się na ten świat

choć żyjesz na tej Ziemi

czasami znikasz jak wiatr

jeździsz na Wielkim Wozie

jak perła pośród gwiazd

dni swoje zaplatasz w warkocz

ze słońca, deszczu i run

z wiatru, światła i szczęścia

om mani padme hum...