Jeśli ktoś, kto wie...

Na szczęście są jeszcze takie miejsca,

o których nikt prawie nie wie.

Zamaskowane, trudno dostępne, złudne i nierealne, 
możliwe do odgadnięcia jeśli ktoś, kto wie, pokaże.

Strzegą ich strumienie, gąszcz krzewów,

kłujące drapaki, wysokie paprocie

i trawy wszelakie.

Światłocienie i urwiska.

I duchy przyrody:

gnomy, czyli duchy korzeni, związane z żywiołem ziemi -

wędrują poprzez kamienie i minerały

nie czując wcale ich oporu,

opiekują się nasionami, dbają o korzenie;

undyny i rusałki - są tam,

gdzie woda styka się z powietrzem:

wokół wodospadów, na kroplach, przy źródłach, we mgle;

sylfy, zwane też elfami

należą do żywiołu powietrza -

to duchy kwiatów, błędne ogniki -

pszczołom wskazują drogę do nektaru, uczą ptaki śpiewać,

a w rośliny wnoszą światło;

duchy ognia - salamandry, dbają o to, aby nasionom było ciepło,

towarzyszą też owadom i motylom,

a najbardziej lubią kołysać się w ciepłej atmosferze miłości

między zwierzęciem a jego opiekunem -
między dłonią a sierścią, między pasterzem a owcami.

Miejsca, o których nikt prawie nie wie.

Duchy natury, których nikt prawie nie widzi.

Urok, którego nikt prawie już odczuć nie umie -

tam, gdzie uroczyska, ziemskie zapadliny, odludne ruczaje -

urok miejsc nieuczęszczanych.

"... ja jestem w innych rzeczach

podróżuję oddając

szczyptę mego życia

pewnym drzewom

i pewnym kamieniom

które na mnie czekały

od wielu lat..."

(Vicente Huidobro)