Żyjmy

   życie  niczym podróż
niczym wielki lot 

mamy czas od startu do lądowania

co będzie potem, 
dowiemy się każdy w swoim czasie

a póki co - 
zmieniają się lata, krajobrazy, kierunki,

towarzysze tej wyprawy

żyjmy tak, abyśmy w końcu kiedyś zdołali

unieść się na własnych skrzydłach

domyka się brama
numer dwa tysiące jedenaście

w ciemnościach grudniowej nocy
nam akurat
udaje się przejść dalej

tuż przed północą
zanim wystrzały
wystraszą tych wszystkich
którym obojętny jest upływ czasu
zanim ruszą z posad
korki szampana
w tej ostatniej chwili
starego roku
uśmiechnij się
do swojego życia
za to tylko, że jest

niczego sobie nie obiecuj
aby uniknąć rozczarowań

gdy odstawisz kieliszek
radosnym zawrotem głowy
powitaj nowy rok

Jesienna Andaluzja

  Niektórzy jesienią zbierają jabłka i gruszki...

a ja zbieram... pomarańcze,
które właśnie dojrzewają

w całej swojej pomarańczowości :)

Dziś było 20 stopni i słonecznie.

Potem nagle z gór zeszły chmury kłębiaste.

Spadł deszcz, który zniknął równie szybko,

jak się pojawił.

Wtedy podrzuciłam wysoooko w górę

jedną z moich pomarańczy.

Zawisła na niebie, rozpromieniła się z radości,

a zawstydzone słońce otarło z oczu

resztkę deszczu

i zalśniło w całym swoim jesiennym majestacie.

Andaluzyjski listopad pachnie pomarańczą.

Nie tylko. Poza tym.

nie jestem tylko kobietą

jest we mnie pył gwiezdny

który tylko czeka, aby mnie

rozsypać

pośród miejsc, które wskażę

choć on od zawsze wie

gdzie to jest

bo już tam był

nie jestem tylko kobietą

jest jeszcze dziwna muzyka

brzmiąca echem

niepamiętnych spraw

wydarzeń z innego życia

innej pani

nie jestem tylko kobietą -

jest we mnie leniwy kot

zdumiona dniem sowa

wilczyca, którą oswajam

późną jesienią chrapiący niedźwiedź

poza tym cisza

Zapomnienie

dom na wzgórzu

z kamiennym kręgiem

w całym ogrodzie stare skrzaty

strącają liście

strącają w zapomnienie

wzgórze za wzgórzem

wichrowe wrzosy, fiolety lawendy

tyle czasu faluje na wietrze

malują się polne drogi

malują się w zdumienie

kamień na kamieniu

mchy na pniach

szyszki na gałęziach

w igłach strach

że nie wróci już, nie będzie

nie będzie już młodości

dni długich, kwiatów wszędzie

co było już nie wróci

do domu na wzgórzu

ani we wrzosach, ani w lawendzie

(Las Castillas niedaleko Madrytu, 

dom utracony, 2010)

Łąki

zatrzaśnięta w czerwieni łąki

nie szukam wyjścia do świata

przyglądam się małym sprawom

wielkiego życia w trawie

niebo skręca w kierunku maków

mrówka po ręce mnie głaszcze

później wrócę do życia, później

bo teraz z Bogiem się bawię

Powrót

za jakiś czas

powrócę

na tamten świat

nie zabiorę niczego

może jedynie

zapach lata

Tak, lubię cztery pory roku:

lato, lato, lato, lato :)

Noszę w sobie emocjonalne lato.

Gorący wiatr jest moim sprzymierzeńcem.

Czereśnie, maliny, porzeczki, brzoskwinie, jagody, arbuzy,

truskawki i poziomki - pokarm dla mnie doskonały.

Jedna warstwa lekkiej sukienki

i pozłacana słońcem skóra.
Nagrzane kamienie.
Pył polnych dróg.

To wszystko pachnie latem.

Na zawsze.