Między niebem a jesienią

Między niebem a jesienią jest ta chwila,
gdy zwijam moje lato w odcieniu różowej czerwieni.

Po prostu łapię je z powietrza 
i zwijam na dziewięć miesięcy, aż do czerwca,
gdy znowu w pełni rozwinie się, narodzi na nowo
prosto z łona Ziemi.

Zwijam kwiaty i motyle, bukiety i płatki,
ciepłe rulony wiatru, dłuuugie dni,
słodkie lenistwo na hamaku,
soczyste arbuzy, czereśnie i truskawki,
puste już gniazda ptaków.

Cienie wydłużają się, słońce łagodnieje,
księżyc coraz mocniej uwydatnia swoją siłę zstępującą.
Rano mgły snują się po polach
zaplątując się w babie nitki porozciągane wzdłuż i wszerz.
Pomiędzy nimi dwie istoty lekko unoszą się nad ziemią
trzymając się za ręce... Nostalgia z Melancholią.

Sen nocy letnich wyśnił się do końca,
ale nigdy nie gaśnie całkiem.
Będzie się tlił nowymi marzeniami,
będzie się kołysał, czekał, dojrzewał.

*

 widzę wszystkie zapachy

skoszonych łąk

cicho, wolno, uroczyście

lato szykuje serce

do odejścia, czuję

jego puls w swoich skroniach

i smutek oddzielenia

bo latem właśnie najmocniej

zapuszczam korzenie

dym z kominów splata się z mgłą

lato sznuruje buty

odchodzi z mojego wiersza

odchodzi z mojego spojrzenia

by nie upaść na duchu

opieram się o krawędź nieba

czekam na statki z chmur

co lekko poniosą mnie w dal

poprzez jesienne przestrzenie

A ptaki pozostaną

"... i odejdę. Ale ptaki pozostaną

śpiewając,

i mój ogród pozostanie

z zielonym drzewem, i studnią."

(Juan Ramón Jiménez)

"Byliśmy cicho przez długi czas.

- Jaki był koniec tej historii, don Genaro? - zapytałem.

- Koniec?

- To znaczy kiedy i jak dotarłeś w końcu do Ixtlan?

- Moja podróż nie ma końca. Nigdy nie będzie końca.

Wciąż jestem w drodze do Ixtlan. Jednak czuję czasami,

wydaje mi się, że dzieli mnie od niego tylko jeden krok.

Ale nigdy tam nie dotrę. W mojej podróży nie odnajduję nawet

niegdyś znajomych mi miejsc. Nic nie jest już takie samo.

Odszedłem. I ptaki pozostały, śpiewając.

Don Genaro popatrzył na mnie przenikliwie, 

a później spojrzał w dal, na południe.

- Nigdy nie dotrę do Ixtlan - powiedział".

(Carlos Castaneda)

*

nigdy nie dotrę...

jestem wiatrem

jestem pustą przestrzenią

niewidzialną, ale niezbędną

dlatego mogę się ukryć

między drzewami dwoma

jestem ich milczeniem

jestem ciszą

która wplata się w ciało

w ostatniej chwili przed snem

łącząc się z praoddechem

pierwotnej kobiety

jestem jej wiecznym echem

nigdy nie dotrę

jestem piaskiem złotym

pochłanianym przez fale

wilgotnym zagłębieniem

po odciśniętej dłoni

toczącym się kamieniem

nie dotrę, bo jestem

tą ziemią

na której rozsypały się ziarna

wierszami, które jeszcze we mnie 

zrodzić się mogą

jak dojść bym mogła skoro

ta podróż nigdzie

nie ma końca

a ja sama... jestem drogą...

*

"Poczułem nagłą beztroskę.
A potem siła podobna do wiatru
uniosła ze sobą cały świat..."
(Carlos Castaneda)