A ptaki pozostaną

"... i odejdę. Ale ptaki pozostaną

śpiewając,

i mój ogród pozostanie

z zielonym drzewem, i studnią."

(Juan Ramón Jiménez)

"Byliśmy cicho przez długi czas.

- Jaki był koniec tej historii, don Genaro? - zapytałem.

- Koniec?

- To znaczy kiedy i jak dotarłeś w końcu do Ixtlan?

- Moja podróż nie ma końca. Nigdy nie będzie końca.

Wciąż jestem w drodze do Ixtlan. Jednak czuję czasami,

wydaje mi się, że dzieli mnie od niego tylko jeden krok.

Ale nigdy tam nie dotrę. W mojej podróży nie odnajduję nawet

niegdyś znajomych mi miejsc. Nic nie jest już takie samo.

Odszedłem. I ptaki pozostały, śpiewając.

Don Genaro popatrzył na mnie przenikliwie, 

a później spojrzał w dal, na południe.

- Nigdy nie dotrę do Ixtlan - powiedział".

(Carlos Castaneda)

*

nigdy nie dotrę...

jestem wiatrem

jestem pustą przestrzenią

niewidzialną, ale niezbędną

dlatego mogę się ukryć

między drzewami dwoma

jestem ich milczeniem

jestem ciszą

która wplata się w ciało

w ostatniej chwili przed snem

łącząc się z praoddechem

pierwotnej kobiety

jestem jej wiecznym echem

nigdy nie dotrę

jestem piaskiem złotym

pochłanianym przez fale

wilgotnym zagłębieniem

po odciśniętej dłoni

toczącym się kamieniem

nie dotrę, bo jestem

tą ziemią

na której rozsypały się ziarna

wierszami, które jeszcze we mnie 

zrodzić się mogą

jak dojść bym mogła skoro

ta podróż nigdzie

nie ma końca

a ja sama... jestem drogą...

*

"Poczułem nagłą beztroskę.
A potem siła podobna do wiatru
uniosła ze sobą cały świat..."
(Carlos Castaneda)