Czasami podróż

"Czasami podróż zwraca się do wewnątrz

i odnajduje tam wszystkie podróże

które zarysowała przeszłość

także te do których nigdy nie doszło.

A wtedy odkrywamy że jakaś inna podróż

na którą złożyły się kroki wszystkich innych

dojrzewała w nas potajemnie

a teraz nas wciąga i zabiera

tam gdzie nigdy się nie wybieraliśmy.

Podróże spełnione i podróże niespełnione

są tylko pretekstem i matrycą

dla podróży co nie zna zmęczenia i chwili przybycia

i wymyśla wciąż dla siebie

wędrowca a także trasę i metę.

(Roberto Juarroz)

~~~~~~~~~~

jeszcze się kołyszę

jeszcze nie wróciłam z podróży

obserwuję ją

raz z góry, raz z dna

chłonę ciepło ziemi

na pustej

słońcem ubitej drodze

obracam w palcach czas

widzę siebie

miliony gwiazd temu

choć wiem, że to złudzenie

bo to wcale nie ja

ktoś jednak we mnie

zadaje pytanie:

gdzie będziesz za świetlne eony lat?

wróżę z układu kamieni

mówią niezmiennie to samo:

wplatasz się w warkocz wieczności

zawsze po raz ostatni

i zawsze pierwszy raz

Jakby na coś czekały

A każde drzewo, to okruch wieczności.
(Wiesław Myśliwski)

*

usłyszeć drzewo w sobie

usłyszeć siebie w drzewie

znaleźć drzwi w głąb, w podziemne korytarze

powrócić do korzeni

korzeniami do ziemi

ziemią do wody

wodą do nieba

aż i tylko tyle

nic więcej nie trzeba

Przeważająca liczba drzew nigdy nie doczeka się

dotknięcia ręką człowieka.

Mimo że rosną w miejscach, gdzie codziennie przechodzą obok ludzie.

Dużo ludzi.

Wzdłuż chodników, w parkach, wokół osiedlowych domów, 

na placach, przy przystankach, w ogrodach, na wsi czy w mieście -
zdajemy sobie sprawę z ich obecności, ale na tym koniec.
Idziemy dalej.
A przecież one do nas nie podejdą.

Często mam wrażenie jakby wodziły za nami wzrokiem.
Jakby na coś czekały. Jakby miały na coś nadzieję.
Jakby za czymś tęskniły.
Jakby.
Jednak. 
Jednak ludzie najczęściej mijają je jakby ślepi, głusi, zamknięci.

Dotknijmy ich czasami. Zauważmy je.

Wystarczy 30 sekund. Zatrzymać się i przyłożyć dłoń do kory.

Pogłaskać, poklepać.

Z czułością. Z wdzięcznością. Świadomie.

Nie tylko wtedy, gdy potrzebujemy ich energii, 

gdy szukamy wsparcia czy wzmocnienia -

gdy idziemy w zaciszne miejsce, by nikt nas nie widział,

wyszukujemy zdrowe, dorodne drzewo 

i przytulamy się do niego w konkretnym celu.

Chodzi mi o dotykanie przydrożnych drzew, 

do których nikt się nie uśmiecha, 
choć cierpliwie  stoją tam od zawsze;

drzew miejskich, które dzień po dniu

tkwią w zgiełku i szumie, w pośpiechu mijających je ludzi;

drzew, które rosną tuż przy domach, 

z których stale mieszkańcy wychodzą, albo wchodzą.

Czasem, na wiosnę, ktoś przelotem zauważy:

O! Zobacz, są już młode liście!  Jakie piękne! I bazie!

Traaach gałązki do wazonu...

Dotykajmy tylko po to, by podarować ten dotyk.

Krótka chwila wystarczy.

Wiązów jest coraz mniej, bo czują się niepotrzebne,

niedostrzegane. Wspierajmy je, gdy tylko napotkamy.

Zauważajmy drzewa. Zwracajmy na nie uwagę.

Podarujmy uśmiech, dobrą myśl, spojrzenie,

współodczuwanie.

Dotykajmy. 
Każde jedno dotknięte drzewo przekaże wiadomość innym:

że ludzie są dobrzy, że kochają,

że niosą w dłoniach czułość, a nie piłę motorową,

że można im zaufać, że jest dla kogo istnieć,

zielenić się, rosnąć, kwitnąć, szumieć, szeleścić.

Wiele z nich było tu przed nami.

Inne zostaną po nas. 

Uczcijmy tę krótką chwilę w wieczności, w której mogliśmy zaistnieć razem.

*

"W drzewach, w koronach drzew,
pod sutymi sukniami liści,
pod sutannami blasku,
pod zmysłami, pod skrzydłami, pod berłami,
w drzewach kryje się, oddycha, kołuje
ciche, senne życie,
szkic wieczności".
(Adam Zagajewski)