To zbieram tej jesieni

cienie i mgły

są tajemnicą

jeszcze echo

razem z nimi

kiedy zgodnie

chodzą dreszczem

po plecach

wyobraźni

razem zamieszkują doliny

nie tylko te

między wzgórzami

również doliny

ludzkiej duszy

która sama w sobie

jest mgłą

nieprzeniknioną

cienie i mgły

snują się echem

Twoich słów

pachnących ziołami

Arek Irek:

Mówisz -

jakie piękne

cienie i mgły

a ja cały dzień

zbierałem słońce

taki dziurawy

ten mój worek

ze słów

takie smutne

moje promienie

w dłoniach

to prawda -

czuję pustkę

tak dobrze

że Twój uśmiech

wykorzysta

każdą nitkę

babiego lata

aby być przy mnie

niewiele stracę

- może powiem

ale nie przyznam się -

dokładnie to zbieram

tej jesieni

...

Dziękuję Arku :)

Pierwszy jesienny wieczór

Kantabria, północ Hiszpanii, Klaudia pisze:

"A gdy przysiądzie się trochę dłużej i posłucha,

to cicha nuta szemrze juz rzeką wiadomość o tym,

że pierwsze pożółkłe liście kasztanowca

pognały w dół, ku morzu..."

Ale tu u mnie, na południu

andaluzyjska aura wciąż nie sprzyja 

jesiennym nastrojom -

jest upalnie, sucho i bezwietrznie,

kwiaty kwitną,

a pomarańcze wiszą już na drzewach,

na razie jeszcze zielone,

by w najbliższych tygodniach zamienić się w małe,

pomarańczowe słoneczka.

Patrzę przez moje okno

z domu na wzgórzach:

w dole miasto wciąż pełne turystów,

w oddali brzeg Afryki,

a pomiędzy - szafirowe morze.

Tylko wieczory pachną już nieco inaczej,
ostrzej,

z pewną nutą imbiru i goździków,

a noc zaczyna wcześniej odbijać gwiazdy
w tafli morza...

Przypomina mi się nagle jesienny obraz Eleny Dudiny

"Fin de verano"

Koniec lata

To jest właśnie to nic

"Całujesz niebieski kolor
dlaczego akurat ten?

Odbieram cię powrotami..."

(Zygmunt Jan Prusiński)

całuję niebieski kolor

bo właśnie ten

podpłynął do ust

wprost z bezchmurnego

nieba

spokój kołysze się

razem ze mną

zaplątany w sznurkach

hamaka

i w moich włosach

cicho szemrze krew

sączy się czas

słodkiego nieistnienia

to jest właśnie to nic

którego mi potrzeba

lubię dni księżycowe

pośród słonecznych nocy

lubię powitania

lubię powroty

właśnie dlatego stale

muszę odchodzić

bezszelestnie

odciskając ślady

na ruchomych  piaskach

Późne lato

późne lato dojrzewa

jak winogrona

jak kobieta

preludium słodkiego wina

odwieczna mandala zmysłów

tao istnienia

przeżyj to

niosąc ciało w duszy

a duszę w przeczuciu

niedalekiej jesieni

schodząc ze szczytów lata

zachowaj ciepło w sercu

a blask letniego nieba

w błękitnym spojrzeniu