w wysokich jesionach wokół
coraz częściej odzywa się wiatr - el viento
mówi, że jesień... że tarnina, że jarzębina
a ja mówię - mniszki do sałatki
chodź, kocie mój, pozbieramy
poleżymy na trawie, pooddychamy
jeszcze jest zielono, tak bardzo zielono
choć kończy się już wrzesień
i sypią się kasztany
tak, jesień - otoño, nitki babiego lata
plączą się między palcami
ale, między niebem a jesienią
też jest piękne życie -
te dzikie róże, dynie, obrus w kolorze ecru
dymiące kopczyki liści
i długie wieczory z duszą i melancholią
utkane ze spokoju
i nieuchwytnej magii
Chciał, nie chciał, lato odeszło.
I mimo że odczuwam takie wewnętrzne "nie chcę!",
to jednak jestem już pogodzona
z przemianami koła natury,
żyję mocno zanurzona w jej cyklach
i mój wewnętrzny torus powoluuutku ciągnie mnie już
do środka.
Do zamyśleń, zapatrzeń, świec, nostalgii i ciszy.
Na szczęście mieszkam na południu Europy,
więc jest łagodniej.
Liście jeszcze nie opadają i wciąż kwitną kwiaty.
W dzień słońce wciąż mocno grzeje,
ale wieczory i poranki już gnają mnie do szafy po sweter.
Istoty mgielne coraz częściej wychylają się
zza gór i szykują swoje mleczno - szaro - srebrne tiule i woale,
bo już wkrótce będą nimi oplatać pola, łąki
i bezkresne kantabryjskie doliny.
Skończył się przepiękny czas.
Pełen lata w lecie, takiego najprawdziwszego.
Wdzięczność.
Jesienne zrównanie dnia z nocą,
święto Mabon, celebruję przez kilka dni.
To taki szczególny moment na kole roku,
taki akcent, znak dla samej siebie,
że oto zmiana, w którą trzeba wejść
i popłynąć w niej bez oporu,
jak statkiem niesionym jesiennymi chmurami.
Mój futrzak kontroluje, czy może nie potrzebuję już
chwilowego "szalika z kota" 😀,
ale nie - jest ciepło, bo to przecież teraz pora
na indian summer - indiańskie lato.
Zaobserwowano, że często jest tak,
że od połowy września aż do końca października
pojawia się ciepła, słoneczna i prawie bezwietrzna pogoda,
a nocami temperatury znacznie spadają.
Podczas dnia leciuteńkie podmuchy powietrza
unoszą ze sobą młode pająki,
które jadą na swoich cienkich niteczkach
niczym na linach i rozglądają się
za odpowiednim miejscem do spędzenia zimy.
Trzepoczące pajęczyny.
Późne lato tkających pająków.
Nitki babiego lata.
Wszędzie ich teraz pełno.
To nieodzowny element indian summer.
Zatem teraz czas między Mabon a Samhain.
Pisałam o tym w zeszłym roku:
*
"Spacerując wśród mchów i paproci
słyszę nad tym drzewem, co się złoci
ostatnią nić lata, jak tu pęka
jakby ją zerwała czyjaś ręka..."
(Stevan Raicković)
