Zostaje nic

zaparzyłam listopadową herbatę

w ciszy przyglądam się

jak paruje

moment podnoszenia filiżanki do ust

jest chwilą absolutnego szczęścia

pełnia

przybywam ze środka tego

czym jestem

filiżanka i ja

potem zostaje tylko filiżanka

aż nie zostaje nic

pustka

bo to, co jest, jest

a to, czego nie ma, nie jest

pustka wewnątrz pełni

Ale nie

w pożółkłe liście dmie wiatr

starą aleją w parku

otulona jego szalikiem

wraca pierwsza miłość

myślałaś, dawno temu rozpadła się

jak tamte listy podarte

ale nie

krótkie cienie drzew

nisko chodzi słońce

otulone jego rzęsami

wraca ostatnie spojrzenie

myślałaś, dawno temu spłonęło

jak tamte zdjęcia w kominku

ale nie

miłość, której nie chciałaś

której nie rozpoznałaś

oddycha gdzieś w eterze

i w pamięci twojego ciała

myślałaś, będzie gorzka

jak czarna kawa bez cukru

ale nie

pragniesz

w przeszłości zatrzymać świat

byście, nim ruszy dalej

pójść mogli inną drogą