Święto Gasnącego Słońca

31.10. - 01.11. - 02.11.

święto Gasnącego Słońca, Samhain

za górami, za lasami, Irlandia

roztańczona wyobraźnia Celtów

wielka tarcza ochronna

strzegąca świata żywych

opada

i wtedy wszystko się zaczyna...

noc poza czasem

ci, co już nie wrócą

i ci, którzy dopiero nadejdą

wchodzą pomiędzy nas

przenika chłód i ciemność

pośród cieni płoną pochodnie

i ognie na szczytach wzgórz

światło i mrok

życie i śmierć

Słońce i Księżyc

i porządek Rzeczy pomiędzy

Dziady, Halloween

święto Gasnącego Słońca, Samhain

Alfonsino, wychodzisz...

Pamięci Alfonsiny Storni

(22.05.1892 – 25.10.1938),

wybitnej argentyńskiej poetki,
w 75 rocznicę jej samobójczej śmierci.

Długo walczyła z chorobą nowotworową,
stanami nerwicowymi i zmiennymi nastrojami.

Tamtego październikowego dnia padał deszcz.
Alfonsina wyszła nad morze i nie wróciła.
Nie tą samą drogą.
Nie do tego świata.

Dzień wcześniej napisała:
"ah, jeszcze prośba...
jeśli on znów zadzwoni,
powiesz mu, żeby nie nalegał...
że wyszłam..."

To były jej ostatnie poetyckie słowa
i ani biografowie, ani nikt inny
nigdy nie odkryli, do kogo były skierowane.

Na plaży La Perla w Mar del Plata
Alfonsina skoczyła w morską toń z falochronu
lub - jak głosi romantyczna wersja wydarzeń -
powoli idąc w głąb morza, zapadała się w niebyt,
coraz głębiej i głębiej...

"Dobrze wiadomo, że nosimy w sobie

ukryte morze

które jakże często podpływa

pod same oczy.

Przykręć nieco lampę

i pozwól mi zasnąć w spokoju".

(Alfonsina Storni)

Alfonsino, wychodzisz.
Mar Canela


wieczór sączy się cicho

schody prowadzą donikąd

szukasz śladu dawnych słów

dotknięcia rąk na poręczy

nie ma nikogo, niczego

tylko oddech nocy na karku

lekko przygaszasz lampę

ćma obija skrzydła

jakby lgnęła do śmierci

ściany stoją nieruchomo

takie jest ich przeznaczenie

czasami im zazdrościsz

gdy pędzisz bez przerwy

bez chwili wytchnienia

we własną codzienną przepaść

teraz boli cię ciało

boli morze w tobie

piszesz list, piszesz wiersz ostatni

i zostawiasz włączoną lampę

wychodzisz Alfonsino

w strugach deszczu

zmokłaś, biedna

i bardziej zmokniesz

zaciskasz zęby, połykasz łzy

już niedaleko

morze podpływa pod same oczy

i tylko ta lampa w oknie...

Ból
Alfonsina Storni

W pewien cudowny 
październikowy wieczór 
chciałabym spacerować 
po odległym brzegu morza 
aby złoty piasek i zielone wody 
i czyste niebo
spostrzegły moje przejście.

Wysoka i wyniosła,

doskonała, niczym Rzymianka,

dopasować się do wysokich fal,

skał umarłych i szerokich plaż

otaczających morze.

Powolnym krokiem,

z zimnym spojrzeniem i niema

dać się ponieść,

bez mrugnięcia widzieć

jak niebieskie fale rozbijają się

o granit skał,

nie budząc się dostrzec

jak drapieżne ptaki

zjadają małe ryby,

nie westchnąć na myśl,

że kruche łodzie mogą

zniknąć pod wodą...

Dostrzec z twarzą do wiatru

jak zbliża się

najpiękniejszy mężczyzna

i nie pragnąć kochać...

Zagubić spojrzenie w roztargnieniu,

zatracić je i nigdy nie odnaleźć:

wyprostowana

między niebem a plażą

odczuć wieczne zapomnienie morza.

(tłumaczenie: Mar Canela)

*   *   *

Alfonsina Storni

przeczuwam...

żyć będę krótko

moja głowa jak tygiel

oczyszcza i trawi

ale bez cienia skargi

bez śladu przerażenia

aby się skończyć pragnę

by pewnego bezchmurnego popołudnia

w świetle przejrzystego słońca

z ogromnego jaśminu

powstała biała żmija

i słodko, bardzo słodko

ukłuła mnie w serce

(tłumaczenie: Mar Canela)

*   *   *

Alfonsina i morze

Félix Luna

Na miękkim piasku omywanym przez morze

nie odcisną się już Twoje drobne ślady,

samotna ścieżka bólu i ciszy

dotarła aż do głębokiej wody,

samotna ścieżka niemego żalu

dotarła do spienionej fali.

Tylko Bóg wie, jaka gorycz Cię przepełniała,

jakie dawne cierpienia spowodowały,

że zamilkł Twój głos,

a Ty zasnęłaś, ukołysana muzyką morskich muszli,

pieśnią, którą śpiewa ślimak w ciemnych głębinach morza.

Idziesz, Alfonsino, ze swoją samotnością,

jakich nowych wierszy będziesz szukać?

Odwieczny głos wiatru i soli

kruszy Twoją duszę i ją unosi,

a Ty, Alfonsino, podążasz gdzieś tam, niczym w marzeniach,

uśpiona i otulona przez morze.

Poprowadzi Cię pięć syren

ścieżkami wśród alg i korali,

świecące koniki morskie będą

Twoją gwardią przyboczną,

a mieszkańcy wód będą baraszkować

przy Twoim boku.

Przykręć nieco lampę

i pozwól mi zasnąć w spokoju,

a kiedy on zadzwoni, nie mów, że jestem.

Powiedz, że Alfonsina nie wróci...

A kiedy on zadzwoni, nigdy mu nie mów, że jestem,

powiedz, że odeszłam...

Tu i tam jesienią w Andaluzji

 Październik w Andaluzji

to magia krajobrazów

odpoczywających po najeździe turystów

i po letnich upałach.

Czas nieco spokojniejszy,

wciąż zachwycający intensywnymi smakami,

łagodnym ciepłem barw,

oddechem długich cieni

niżej już wędrującego słońca.

Malaga:

ze Starego Miasta niedaleko jest nad morze

Marbella:

w Marbelli na Starym Mieście

pięknie grają -

ja grać nie umiem,

mogę tylko nadrabiać uśmiechem :)

Budha Marbella

i jesienne morze

marbellańskie balkony

Marbella baśniowa...

i lawendowa...

Ronda:

korzenie Rondy to uśmiech korzeni

drzew oliwnych

gdy nie idzie nikt...

biel odbija się echem od ścian

lubili Rondę Orson Welles, Ernest Hemingway

i Rainer Maria Rilke, który napisał kiedyś:

"cudownie, że znalazłem Rondę...

spektakl tego miasta jest nie do opisania..."

czas na herbatę, a potem...

zjeżdżamy 40 km krętą drogą...

Gibraltar - widoczna za mną

Skała Gibraltarska

otulona niezwykłym rysunkiem z chmur

Nerja:

w znakomitym towarzystwie króla Alfonsa XII

na Balkonie Europy

Mijas Costa:

Mijas Pueblo

Buddyjska Stupa w Benalmádena:

Stupa nocą

w zamyśleniu...

tuż za Stupą rośnie drzewo bodhi -

pod takim właśnie drzewem Budda doznał oświecenia

A rano - znów dalej w drogę...