Alfonsino, wychodzisz...

Pamięci Alfonsiny Storni

(22.05.1892 – 25.10.1938),

wybitnej argentyńskiej poetki,
w 75 rocznicę jej samobójczej śmierci.

Długo walczyła z chorobą nowotworową,
stanami nerwicowymi i zmiennymi nastrojami.

Tamtego październikowego dnia padał deszcz.
Alfonsina wyszła nad morze i nie wróciła.
Nie tą samą drogą.
Nie do tego świata.

Dzień wcześniej napisała:
"ah, jeszcze prośba...
jeśli on znów zadzwoni,
powiesz mu, żeby nie nalegał...
że wyszłam..."

To były jej ostatnie poetyckie słowa
i ani biografowie, ani nikt inny
nigdy nie odkryli, do kogo były skierowane.

Na plaży La Perla w Mar del Plata
Alfonsina skoczyła w morską toń z falochronu
lub - jak głosi romantyczna wersja wydarzeń -
powoli idąc w głąb morza, zapadała się w niebyt,
coraz głębiej i głębiej...

"Dobrze wiadomo, że nosimy w sobie

ukryte morze

które jakże często podpływa

pod same oczy.

Przykręć nieco lampę

i pozwól mi zasnąć w spokoju".

(Alfonsina Storni)

Alfonsino, wychodzisz.
Mar Canela


wieczór sączy się cicho

schody prowadzą donikąd

szukasz śladu dawnych słów

dotknięcia rąk na poręczy

nie ma nikogo, niczego

tylko oddech nocy na karku

lekko przygaszasz lampę

ćma obija skrzydła

jakby lgnęła do śmierci

ściany stoją nieruchomo

takie jest ich przeznaczenie

czasami im zazdrościsz

gdy pędzisz bez przerwy

bez chwili wytchnienia

we własną codzienną przepaść

teraz boli cię ciało

boli morze w tobie

piszesz list, piszesz wiersz ostatni

i zostawiasz włączoną lampę

wychodzisz Alfonsino

w strugach deszczu

zmokłaś, biedna

i bardziej zmokniesz

zaciskasz zęby, połykasz łzy

już niedaleko

morze podpływa pod same oczy

i tylko ta lampa w oknie...

Ból
Alfonsina Storni

W pewien cudowny 
październikowy wieczór 
chciałabym spacerować 
po odległym brzegu morza 
aby złoty piasek i zielone wody 
i czyste niebo
spostrzegły moje przejście.

Wysoka i wyniosła,

doskonała, niczym Rzymianka,

dopasować się do wysokich fal,

skał umarłych i szerokich plaż

otaczających morze.

Powolnym krokiem,

z zimnym spojrzeniem i niema

dać się ponieść,

bez mrugnięcia widzieć

jak niebieskie fale rozbijają się

o granit skał,

nie budząc się dostrzec

jak drapieżne ptaki

zjadają małe ryby,

nie westchnąć na myśl,

że kruche łodzie mogą

zniknąć pod wodą...

Dostrzec z twarzą do wiatru

jak zbliża się

najpiękniejszy mężczyzna

i nie pragnąć kochać...

Zagubić spojrzenie w roztargnieniu,

zatracić je i nigdy nie odnaleźć:

wyprostowana

między niebem a plażą

odczuć wieczne zapomnienie morza.

(tłumaczenie: Mar Canela)

*   *   *

Alfonsina Storni

przeczuwam...

żyć będę krótko

moja głowa jak tygiel

oczyszcza i trawi

ale bez cienia skargi

bez śladu przerażenia

aby się skończyć pragnę

by pewnego bezchmurnego popołudnia

w świetle przejrzystego słońca

z ogromnego jaśminu

powstała biała żmija

i słodko, bardzo słodko

ukłuła mnie w serce

(tłumaczenie: Mar Canela)

*   *   *

Alfonsina i morze

Félix Luna

Na miękkim piasku omywanym przez morze

nie odcisną się już Twoje drobne ślady,

samotna ścieżka bólu i ciszy

dotarła aż do głębokiej wody,

samotna ścieżka niemego żalu

dotarła do spienionej fali.

Tylko Bóg wie, jaka gorycz Cię przepełniała,

jakie dawne cierpienia spowodowały,

że zamilkł Twój głos,

a Ty zasnęłaś, ukołysana muzyką morskich muszli,

pieśnią, którą śpiewa ślimak w ciemnych głębinach morza.

Idziesz, Alfonsino, ze swoją samotnością,

jakich nowych wierszy będziesz szukać?

Odwieczny głos wiatru i soli

kruszy Twoją duszę i ją unosi,

a Ty, Alfonsino, podążasz gdzieś tam, niczym w marzeniach,

uśpiona i otulona przez morze.

Poprowadzi Cię pięć syren

ścieżkami wśród alg i korali,

świecące koniki morskie będą

Twoją gwardią przyboczną,

a mieszkańcy wód będą baraszkować

przy Twoim boku.

Przykręć nieco lampę

i pozwól mi zasnąć w spokoju,

a kiedy on zadzwoni, nie mów, że jestem.

Powiedz, że Alfonsina nie wróci...

A kiedy on zadzwoni, nigdy mu nie mów, że jestem,

powiedz, że odeszłam...