idę po polach
i taka radość
wszystko jest moje
choć nic do mnie nie należy
ale przepuszczam przez siebie
ten wiatr, te śpiewy ptasie, tę pełnię maja
pachnie cała moja sukienka
bo w kwiatki
a koszyk podarowany przez
poetę, kiedyś dawno
wypełniony wtedy najlepszymi na świecie jabłkami
zadowolony jest
bo stale nosi dobroć natury
oddech drzew
od trzeciego roku życia
mówię po hiszpańsku
i wydaje mi się jakby te wibracje
nasycały mą duszę słońcem
bo to taki bardzo słoneczny język:
mi alma brilla
wewnątrz swojego szczęścia
nawet gdy czasem pada deszcz łez -
uważam tylko
by mi nie zmoczył
książki dnia pozostawionej nieopatrznie
na stole w ogrodzie
albo
suszącego się siana
by nie zagłuszył modlitwy wonnej
do trawy rosnącej zielenią
buzującą i mocną
jak uderzenie szampana wiosny
zmierzch, który wyłania się znikąd
zastaje eremitkę
siedzącą na zboczu wszechświata
z kotami i falbankami pytań
o niewidzialne i tajemne bytu zagadki
właściwie
ma ona mocne skrzydła
i mogłaby skoczyć w nieodgadnioną dal
ale wraca do domu
bo tam
czekają truskawki
a poza tym
jest coraz bliżej
do lata 😎
