Spokój

 No i co ty tam robisz w tych patykach?

Eeee, nic. Czy mogę robić nic?

Generalnie to czekam na drugie słońce na niebie

i ciągle go wyglądam. Ma być.

Patyki to tylko pretekst.

Z sercem blisko ziemi czuję się bezpiecznie.

Wyciszam umysł, by usłyszeć inne głosy.

A te gałęzie to wiatr połamał.

Silny wiatr z południa, sur,

który zadomowił się tej jesieni w naszej dolinie

i gania po polach i łąkach jak szalony.

"Wind of change" chciałoby się rzec,

słowami dawnej piosenki.

Dzięki niemu jest ciepło.

I dawno nie padał deszcz.

Teraz gałęzie się suszą, 

a gdy już wyschną, powędrują do mojej drewutni -

bardzo się przydadzą, bo dużo ognisk jesienią palimy.

Większość ludzi nie cierpi listopada,

więc ja go pokochałam, żeby mu nie było przykro.

Zresztą z tego samego powodu uwielbiam poniedziałki.

I Saturna.

I inne różne dziwne rzeczy, których nikt nie lubi.

Tak sobie siedzę, cichutko jak mysz pod miotłą

i słucham bajania tego wiatru o dwóch słońcach.

Że to już niedługo.

I że Saturn i Jowisz zmierzają zgodnie

w kierunku Wodnika - cóż to będzie za spotkanie!

Po 20 latach dwa olbrzymy razem.

Najbliżej siebie od 1623 roku, czyli w odległości jednej dziesiątej stopnia.

 Achh!

Chciałabym, żeby mój spokój w sercu

objął cały świat.

Żeby wszystko było proste i prawdziwe.

Na swoim miejscu.

Wygodnie. Jak ulał.

Gdy już z wiatrem pogadałam,

z patykami ustaliłam to i owo,

ogarnęłam się z całą tą moją wrodzoną melancholią,

która jesienią trąca struny duszy mocniej niż kiedykolwiek,

gdy już ruszyłam niesiona podmuchem

na wzgórza, pagórki i ścieżynki pomiędzy -

to było mi tak dobrze, tak dobrze, że aż motyle w brzuchu...

Między niebem a jesienią - kolory, kolory, kolory...

zapach palonego drewna

 snuje się smużką po polach,

szelest liści pod stopami,

gdzieniegdzie kopczyki kretów,

o zmroku sowy i nietoperze,

spokojny wiejski świat - on we mnie, w nim ja.

Narsilion - taka muzyka teraz mnie otacza.

Gdy możecie posłuchać tego samego, co ja -

jesteśmy bliżej siebie.

Szczyt

 Jedziemy kilkanaście kilometrów od domu, w góry. 

Wjeżdżamy na około 800 m n.p.m. i ruszamy, na spacer, ot, tak sobie, 

bez celu, przed siebie.

Ale nagle okazuje się, że mamy przed sobą szczyt do zdobycia.

Ciągnie jak magnes... 1260 metrów wysokości.

Pogoda idealna, a my - babcia z wnuczkiem -

wolni jak ptaki, beztroscy jak pustelnicy,

niestrudzeni jak młodość.

(Młodość wnuczka ofkors 😃)

Damy radę?

 

Gdzie jesteśmy? 

W jakiej bajce, w jakiej epoce, w jakim czasie? 

To zupełnie nie ma znaczenia.

Jesteśmy i to wystarczy.

Mięśnie pracują na wysokich obrotach,

ciało wspina się wyżej i wyżej,

oddech przyspiesza, krew pulsuje mocniej, a myśli ustają.

Przysiadamy czasami jak na balkonie Ziemi.

Jest tak lekko, tak eterycznie, tak przejrzyście.

Niektórzy to sobie nawet polegują

w miękkości traw 😊

I dalej, dalej, wyżej...

I tylko ta cisza wokół, tylko te widoki jak namalowane,

trawy w rudościach i ochrach jesieni,

chmury wygodnie rozłożone w dolinie,

a my już ponad nimi.

 

Powoli przybliżamy się do szczytu.

My coraz wyżej, a słońce coraz niżej...

Długo szliśmy, kilka godzin.

Kontemplacja, odpoczynek przed zejściem w dół.

Chmury podpełzają coraz wyżej,

jakby chciały dosięgnąć nas i otulić swoim puchem.

Widok, jakbym leciała samolotem,

ale tym razem wzbiłam się o własnych skrzydłach.

Za chwilę zapadnie zmrok.

Wracać będziemy już szybciej, bo w dół,

około trzech godzin już tylko w świetle księżyca.

Nasyceni wysokością, dzikością i niezwykłością wszystkiego dokoła,

dziękujemy za niecodzienny spektakl,

żegnamy się z niewidzialnymi, acz wyczuwalnymi strażnikami 

tego miejsca

i ruszamy w drogę powrotną.

Cała naprzód!

Koło życia

zawiera w sobie wszystko.

Toczy się nieustannie w doświadczaniu,

produkując uczucia i emocje.

To one są solą życia.

Coraz więcej rzeczy przypomina mi się.

To tak, jakbym zerwała się nagle

na równe nogi po długim śnie, 

poczuła ogień w sercu, powietrze w płucach,

wodę w każdej komórce mojego ciała

i ziemię pod stopami, i w materii samej siebie.

One wszystkie zawsze tam były,

to mnie czasami nie było.

Żywioły.

Żywioły w kole życia.

Ogień lata zagasł, posypując jesień popiołami.

A popiół żyzny jest, życiodajny.

Można się z niego odrodzić, prawda feniksie?

Gdy minie już czas ciemności,

miesiąc zrywania wichurami ostatnich liści z drzew.

*

"Coraz to z ciebie, jako z drzazgi smolnej

wokoło lecą szmaty zapalone;

gorejąc nie wiesz, czy stawasz się wolny,

czy to, co twoje, ma być zatracone?

Czy popiół tylko zostanie i zamęt

co idzie w przepaść z burzą? - czy zostanie

na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,

wiekuistego zwycięstwa zaranie".

Słowa Norwida, które wyglądają oknami duszy,

żywiołami ciała, eterem ducha i wciąż pytają:

co zostanie, co z tego wszystkiego zostanie?

 

 

  w mandali życia zawieszona
pośród milionów innych istnień
kluczem iluzji otwieram pamięć

by odkryć
skąd i dlaczego tutaj przyszłam 

zawieszona w powietrzu

zakopana w ziemi

zatopiona w wodzie

spalona w ogniu

odradzam się

ziemia jest moim ciałem

woda jest moją krwią

ogień jest moim duchem

powietrze jest moim oddechem

eter... eter jest

moim nieistnieniem

ciekawa jak kot

czytam z wody i z dymu

wypatruję znaków

zbieram koronki fal, łzy rusałek

i pióra ptaków

czasami mruczę czasami drapię

albo wspinam się na drzewo

by z góry lepiej zobaczyć

ten szmat drogi

po obu stronach istnienia

uczę się moknąć na deszczu

i stać na zimnym wietrze

zasypiać na gołej ziemi

krzesać ogień kamieniem

gdy poznam wielką ciszę

i splotę w sobie żywioły

wtedy dopiero spokojnie

domknę koło życia