Koło życia

zawiera w sobie wszystko.

Toczy się nieustannie w doświadczaniu,

produkując uczucia i emocje.

To one są solą życia.

Coraz więcej rzeczy przypomina mi się.

To tak, jakbym zerwała się nagle

na równe nogi po długim śnie, 

poczuła ogień w sercu, powietrze w płucach,

wodę w każdej komórce mojego ciała

i ziemię pod stopami, i w materii samej siebie.

One wszystkie zawsze tam były,

to mnie czasami nie było.

Żywioły.

Żywioły w kole życia.

Ogień lata zagasł, posypując jesień popiołami.

A popiół żyzny jest, życiodajny.

Można się z niego odrodzić, prawda feniksie?

Gdy minie już czas ciemności,

miesiąc zrywania wichurami ostatnich liści z drzew.

*

"Coraz to z ciebie, jako z drzazgi smolnej

wokoło lecą szmaty zapalone;

gorejąc nie wiesz, czy stawasz się wolny,

czy to, co twoje, ma być zatracone?

Czy popiół tylko zostanie i zamęt

co idzie w przepaść z burzą? - czy zostanie

na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,

wiekuistego zwycięstwa zaranie".

Słowa Norwida, które wyglądają oknami duszy,

żywiołami ciała, eterem ducha i wciąż pytają:

co zostanie, co z tego wszystkiego zostanie?

 

 

  w mandali życia zawieszona
pośród milionów innych istnień
kluczem iluzji otwieram pamięć

by odkryć
skąd i dlaczego tutaj przyszłam 

zawieszona w powietrzu

zakopana w ziemi

zatopiona w wodzie

spalona w ogniu

odradzam się

ziemia jest moim ciałem

woda jest moją krwią

ogień jest moim duchem

powietrze jest moim oddechem

eter... eter jest

moim nieistnieniem

ciekawa jak kot

czytam z wody i z dymu

wypatruję znaków

zbieram koronki fal, łzy rusałek

i pióra ptaków

czasami mruczę czasami drapię

albo wspinam się na drzewo

by z góry lepiej zobaczyć

ten szmat drogi

po obu stronach istnienia

uczę się moknąć na deszczu

i stać na zimnym wietrze

zasypiać na gołej ziemi

krzesać ogień kamieniem

gdy poznam wielką ciszę

i splotę w sobie żywioły

wtedy dopiero spokojnie

domknę koło życia