Nierealność

nasila się baśniowo wokół mnie.

Lekka mgiełka, bzyczenie owadów w kwiatach,

ptaki jak nuty w melodii wiosny,

bajdurzenie krasnali niewidzialnych,

domyślnych tylko w kołysaniu traw.

Nierealność otacza mnie zewsząd.

Takie dziwne odczucie.

Jakby cały wielki świat wydarzał się

za parawanem mojego istnienia.

Wiem, że w wielu miejscach realność wściekle kopie...

Przesilenie.

*

"Kiedy patrzymy na świat albo

kiedy go słyszymy, mamy wrażenie, 

że znajduje się on na zewnątrz i że jest rzeczywisty.

Kiedy postrzegamy świat wolą

wiemy, że nie jest on ani na zewnątrz,

ani też tak rzeczywisty, jak sądzimy".

(Carlos Castaneda)

Pytam.

Co teraz ważne realnie?

Prawda i Dobro.

Wola Prawdy i Dobra.

Ta Intencja. Świadomość.

Z tą Wolą, z tą Intencją zapadam się z kwiaty,

czuję wibrujące pod ziemią zmiany, 

tętniące coś, czego jeszcze nigdy nie było.

"Intencja jest obecna we wszystkim.

To właśnie intencja stwarza świat".

(Carlos Castaneda)

Obserwuję ze środka siebie,

a wszystko dzieje się jak za szybą.

Jakiś sen, który się śni temu, co śpi po tej stronie lustra.

Jak myśl tego, który nas pomyślał.

Jedna z wielu.

Ziemiotrawy wyszumiane zielenią,

ziemioręce zmoczone wilgocią,

ziemiopola rozkołysane wiatrem,

ziemiokobieta uspokojona w oddechu -

wdechu, wydechu, wdechu, w echu, echu...

Duchy pogody zarządziły deszcz.

Jadą z wodą.

Uśmiechamy się do nich uśmiechem wdzięczności.

Za krople, za chmury brzemienne 

zataczające magiczne kształty nad naszymi głowami,

za ocean odpoczywający teraz samotnie

tam, gdzie patrzę -

za tamtymi górami. 

Nie tylko deszcz wisi w powietrzu.

Uwiesiła się tam też owa nierealność.

Jeszcze nie wydarzona.

Jeszcze zależna od intencji.

*

Herbata wypita.

Realny kubek stoi na realnym stole,

głaszczę realnego kota,

czuję grunt pod nogami mocniej niż kiedykolwiek,

ale i odlatywać mi się udaje dalej niż zwykle.

Iluzja realności w nierealnym świecie.
Złudzenie nierealności w realnym dzianiu. 

"Rzeczy stają się rzeczywiste tylko wtedy,

gdy człowiek nauczy się zgadzać na ich realność".

"Kiedy pękają nasze łańcuchy,

stajemy się wolni od codziennych trosk.

Istniejemy w zwykłym świecie,

ale nie jesteśmy już jego częścią".

(Carlos Castaneda)

Wola Prawdy i Dobra.

Taka odpowiedź na moje pytanie.

Dobro i Prawda.

Tym być, w tym istnieć.

Tym wibrować, siać i zagarniać w ramiona,

w fałdy spódnicy, i do serca zbierać.

Prawda i Dobro -

 potem z wiatrem wdmuchiwać je w świat.

Nic więcej, nic więcej nie trzeba.

Tak mówią trawy, koty, kubek, krzesło i stół,

 nierealność, melancholia i drzewa.