Dwa łabędzie, dwa oczka

Tymczasem zbliża się 2020 i bardzo mi się to podoba.

Dwa łabędzie, dwa oczka, symetria, stabilność, uziemienie.

Cieszę się na ten rok, zupełnie bez powodu, bardziej niż na inne.
Będzie inny. Przełomowy?

Wraz z nadejściem zimy zrobiło się wiosennie.

Szalejący od tygodni sur - mocarny wiatr z południa ucichł

tak nagle, jak się pojawił.

Raz widziałam go jeszcze pod moją miotłą, 
innym razem w dziupli jesionowej, 
potem jeszcze wskoczył przez okno do opuszczonej cabañi, 
i tyle go widzieli.

Deszcze też się zmyły.

Mgielne Istoty zaległy w górskich grotach.

Zrobiło się cicho, spokojnie, słońce świeci, niebo bezchmurne.

Ciepło w dzień, noce i poranki rześkie, srebrne, mokre od siwego szronu. 

Zatem, tymczasem w Kantabrii, zimowiosna.

Spomiędzy tej zimowiosny, powitam 2020 pod niebem ciężkim od gwiazd,

z rogalikiem przybywającego Księżyca,

z sypiącymi się iskrami nowych dni i nocy -

prosto w moje rozpostarte ramiona. 

Jeszcze tylko ostatnie zapiski w notesie codzienności,

aby domknąć i pożegnać 2019.

Dobry był, bezpieczny, syty i łagodny.

Lata dwudzieste, nowa dekada, jak to brzmi!

W powietrzu wiszą już zupełnie inne wibracje, 

zagląda inny rodzaj światła, 

inny Duch przejmie dowodzenie.

Ruchome piaski, ruchome wody, 

ruchomy ogień

 i powietrze ruchome.

Jesteśmy na planecie, gdzie wszystko się rusza,

zmienia, rodzi i umiera, transformuje.

Jesteśmy tym wszystkim, zawsze.
Zmieniają się lata, dekady, stulecia.
Zmieniamy się my, życie się zmienia.

Nigdy nie żyłam w latach dwudziestych, bo zeszłam w sześćdziesiątych.

No to zobaczymy, jak to jest ;)

Naprzód moja Mandalo!