Patykiem na wietrze

Po kilkudniowych ulewnych deszczach

nastała pogoda jak marzenie. 

Powiał sur - ciepły, południowy wiatr.

Temperatura jak w lecie, ale długie cienie, 

grzybowe zapachy i wirujące w powietrzu liście

przypominają, że czas powoli schodzić niżej i chować się głębiej, 
w nasze jesienno - zimowe wełny i puchy,
gawry, norki i schronienia.

W tym czasie lubię zaszyć się w swojej Marowni - miejscu magicznym,

gdzie siano pod stopami, ogień w palenisku,

pachną suszone latem zioła i bukiety, 

czas zwalnia, a myśli ustają.

Wchodzę...

Zapalam kadzidło
i wybieram patyki  do przywołania ognia. 

Patyki. Absolutnie mam do nich słabość.

Stale je zbieram, i połamane konary też, i postrącane gałęzie. 

Patyki są po prostu piękne, każdy inny i jedyny w swoim rodzaju.

Jeszcze niedawno tańczyły na wietrze, było w nich życie, płynęły soki.

Teraz - kruche i łamliwe, nieme, choć jednak opowiadają swoje historie.

A sęki mrugają jak pawie oczka.
Wiele z nich zostaje ze mną, bo są tak wyjątkowe, że nijak nie idzie ich spalić :)

Wołam ogień. Przychodzi.

Przez okienko oplecione bluszczem zagląda słońce.

Szeleszczę sianem. 
Jego zapach nadal jest ciepły i intensywny, łąkowo - słoneczny.

Mijam siebie w lustrze,

na chwilę zostawiam płonący ogień i wychodzę do ogrodu, i dalej,
na pobliskie wzgórza.

Po drodze mruga do mnie malownicze, kapeluszowe towarzystwo.

Idę i myślę o tym, że oto zaczyna się już drugi miesiąc jesieni.
To jest dla mnie ta chwila, od której coraz mocniej 
zaczynam czuć proces pogłębiania się podziemnych korytarzy. 
Nasze ciała przynależą do Ziemi - i do ziemi, i jeśli tylko jesteśmy z nią blisko,
zestrojeni z jej pulsem i wibracją, to razem z nią
bierzemy teraz wdech i w rzece pod rzeką omywamy się,
uspakajamy, odpoczywamy.
Wiatr wydaje się być na powierzchni, ale to złudzenie.
Znakomicie potrafi dotrzeć aż do szpiku kości.
Kto raz został "przewiany na wskroś" ten wie, co mam na myśli.
Inaczej przechodzi poprzez nas ciepły wiatr, inaczej zimny.
Dziś jest ciepły, niestały. Ma silne zrywy, ale chwilami cichnie i daje czas
na przygotowanie się do następnego porywu.

Gdy potrzebuję coś w sobie poukładać, 

czegoś się pozbyć, od czegoś uwolnić -

idę na wzgórza, bo wiem, że tam wiatr zrobi ze mną porządek.

Wiem, że poruszy we mnie pranę, wyczyści, wylśni, dotleni.

Stanie na wietrze jest jak powietrzna kąpiel -

wszystkie komórki ciała ładują się, nasycają eterem.

Wraca się do domu odmienionym.

Trzeba tylko świadomie wytrzymać napór powietrza,

pozwolić, by targał ciałem, przeginał je, szarpał, popychał.

By zrobił swoje.

Dać mu się ponieść.

Głęboko oddychać.

Przypomina mi się, jak Carlos Castaneda pisał o tym,
że każda kobieta ma swój wiatr.
Idę zatem złapać swój, a raczej pozwolić, aby to on mnie wziął.

"Każda z kobiet ma właściwy sobie kierunek.

Właściwy sobie wiatr.

Wojowniczka może użyć swojego wiatru

do czego tylko będzie chciała.

Cztery wiatry to kobiety.

Dlatego właśnie kobiety wojowniczki ich szukają.

Wiatry i kobiety są takie same.

Kobiety szybciej się uczą, kiedy złączą się z odpowiednim wiatrem.

PORZĄDEK

Bryza to wschód.

To wiatr poranny, zwiastun dnia - przynosi nadzieję i światło.

Czasem jest słaby i niezauważalny,

innym razem może być dokuczliwy i napastliwy.

Bryza jest wesoła, zgrabna i przebiegła,

optymistyczna, pogodna, gładka, wytrwała jak stały wietrzyk.

WZROST

Ciepły wiatr to południe.

Ogrzewa, ochrania i ogarnia wszystko.

Jest szczęśliwy i zepsuty, i chełpliwy.

Dla czarownic jest to mocny wiatr, jego moc przychodzi wraz ze zmrokiem.

Kobieta opiekuńcza, głośna, nieśmiała, ciepła jak gorący wiatr.

UCZUCIE

Zimny wiatr to zachód.

Wiatr popołudniowy, smutny i dokuczliwy, nigdy nie zostawi cię w spokoju.

Wyziębia ludzi i doprowadza ich do płaczu.

Mimo wszystko, posiada on taką głębię, że niewiele jest rzeczy

tak wartych spotkania jak ten wiatr.

Jest markotny, zmienny, a często melancholijny i zamyślony.

Kobieta zamknięta w sobie, pełna skruchy, zręczna,

przebiegła jak zimny powiew wiatru.

SIŁA

Silny wiatr to północ.

Zimny albo gorący, albo i jedno i drugie.

Ten wiatr przychodzi w środku dnia.

Jego podmuchy są pełne mocy, ale też pełne zaślepienia.

Forsuje drzwi i burzy ściany.

Czarownica musi być niezwykle silna, aby go przyjąć.

Silny wiatr jest energiczny, dominujący i niecierpliwy.

To kobieta pomysłowa, śmiała, bezpośrednia,

nieustępliwa jak silny wiatr.

Jeśli kobieta się wyciszy i zatrzyma wewnętrzny dialog,

jej wiatr weźmie ją sobie i już!"

*

Dobrze, gdy wiatr nam w życiu sprzyja.
Gdy popchnie nas lub powstrzyma w najodpowiedniejszym momencie,
ochłodzi, gdy gorąco, pogłaszcze po skórze, rozwieje włosy.
Wymiecie kurze i pajęczyny z rutyny życia,
zakręci wesoło karuzelą w lunaparku codziennych zdarzeń.
Będzie łagodny i łaskawy dla naszych kręgów na wodzie,
domków z kart i szałasów z patyków.
I poniesie wysoko latawce naszych marzeń.

Pozwalam, by wicher przechodził wskroś mnie,

jakbym była niematerialna.

Lubię to uczucie. Jest niezwykłe.

Nawet jeśli zmarznę.

Nawet jeśli z oczu popłyną łzy.

On wysuszy je i tak.

I są takie chwile, gdy mam wrażenie,

że przechodzę na drugą stronę wiatru,

a tam,

jest jakiś zupełnie inny świat.

Dom, ciepły dom

Przyszły deszcze.

 Pierwsza jesienna fala obfitego deszczu.

Ale jeszcze ma być ciepło i słonecznie,

jeszcze nacieszymy się spacerami, dozbieramy kasztanów i orzechów,

wyciśniemy ostatnią słodycz z fig.

A póki co - kominek buzuje, herbata paruje, świece lśnią.

Niegdyś, gdy tylko nastały chłody, życie przenosiło się do domu.

I teraz też tak jest.

Tylko że teraz już niemalże nikt nie puszcza w ruch wrzeciona,

nie zajmuje się tkaniem i własnoręcznym przygotowywaniem swoich ubrań od podstaw. 

Jak to było?

Gdy z własnego pola zebrano len, łodygi roszono, 

czyli rozkładano na łące, żeby zdrewniałe części zbutwiały.

Dzięki temu później, podczas międlenia, które polegało na

uderzaniu w wysuszone już łodygi, te łatwiej oddzielały się od łyka.

Części, które podczas uderzania odpadały - to paździerze.

I to one dały nazwę październikowi.

Paździerze wyrzucano, a z reszty łodygi powstawała przędza.

Z wyczesaną, upraną, wysuszoną i nawiniętą na szpule,

siadano do kołowrotka.

Gdy z lnu i wełny tkano płótna, bajano przy tym i gawędzono,

i przyśpiewywano, i nici snuły się na równi ze słowami.

Na polach pustki, a w domach tętniło życie.

Czasy bardzo się zmieniły i stare zwyczaje odeszły do lamusa.

Nie mam kołowrotka ani licznej rodziny,

jesienne wieczory nie schodzą na bajaniu i bajdurzeniu,

ale czasami - na wspominaniu.

I tak, siedząc przy kominku w ten październikowy wieczór,

dałam się ponieść obrazom z przeszłości, które wyświetliły mi...

domy.

Domy, w których mieszkałam.

Wszystkie wspominam z czułością.

Gdzieś pomiędzy były mieszkania. 

Mniejsze, większe, w różnych miastach. 

Też bardzo kochane. 

Ale dziś napiszę o domach. 

Ktoś kiedyś powiedział:

"bo to były domy, a nie mieszkania, 

a domy, jak i psy, są ludźmi..." 

Ten w Urugwaju, dawno temu, wciąż jest żywy we mnie najbardziej,

bo trudno było mi się z nim rozstać.

Ostatniego dnia chodziłam apatycznie po wszystkich pomieszczeniach

i pytałam siebie, połykając łzy: to jak to, jak to? Już trzeba wyjść?

Już nigdy tu nie wrócę? Wrócę jakoś. Muszę wrócić!

Nie wróciłam.

Choć podróż sentymentalna do Urugwaju wciąż mieści się w planach

na to życie. 

Odnajdę ten dom natychmiast i prosto z serca

spojrzę mu prosto w okna.

A okna z jednej strony patrzyły na ogród, z drugiej - na park. 

Z tarasu od strony ogrodu można było dotknąć liści wysokiej palmy, 

które z najmniejszym podmuchem wiatru cudnie szeleściły.

Dom w Ekwadorze. Wysoko, na wzgórzu,

z którego widać było fragment Quito.

Miasto położone na prawie 3 tysiącach metrów n.p.m.,

blisko równika, na stokach czynnego wciąż wulkanu Pichincha.

Na tej wysokości, gdzie tlenu mamy znacznie mniej,

chcąc nie chcąc, żyje się bez pośpiechu,

ponieważ każdy ruch wymagający wysiłku czy prędkości

przyprawia o zadyszkę i gwałtowne bicie serca.

W dzień - okoliczne góry - wulkany i miasto w dolinie,

wieczorem - morze świateł. 

Dom, w którym dzwoniły szyby i kołysały się lampy,

gdy ziemię nawiedzały mniejsze lub większe wstrząsy,

tak typowe dla tego regionu.

Pewnej nocy 6 i pół stopnia w skali Richtera mocno dało się nam we znaki.

Na samo wspomnienie robi mi się niedobrze.

Do tego świadomość bezpośredniego sąsiedztwa aktywnego wulkanu,

który realnie zagraża miastu,

dopełniał odczucie podskórnego niepokoju.

Lubiłam ten dom, ale jednak podróży do Ekwadoru nie planuję ;)

I domy w Hiszpanii.

Pierwszy - w okolicach Madrytu. Centrum kraju.

6 lat miłości, przytulności, szczęścia.

W ogrodzie drzewa oliwne, wierzba płacząca, lawenda

i dużo bluszczu, malowniczo oplatającego ściany

i zwieszającego się na kamienie skalne, 

a w wielu miejscach na podłożu zajmującego miejsce trawy.

Dwa kolejne domy - w Andaluzji. Południe.

3 lata absolutnego zauroczenia wszystkim dokoła:

zwieszające się bugenwille,

juki, kaktusy, wszechobecne palmy, 

pachnące tymianki i rozmaryny, i obfitość kwiatów wszelakich,

których nazwy są mi nieznane; kwiatów, które cieszyły oko i duszę.

Białe domki i domeczki

poprzytulane do zboczy gór, patrzące na nieodległe Morze Śródziemne.

Tam uczyłam się piec chleb. Od skrzatów :)

Sielanka, po prostu.

I dom, w którym jestem teraz. 

Aby w nim zamieszkać, jadę na przeciwległy kraniec Hiszpanii, 

ponad 900 kilometrów. 

Kantabria. Północ. Zupełna zmiana scenerii.

Magiczne klimaty mgieł, wielkich, zielonych przestrzeni

poprzetykanych pastwiskami, strumykami i wstążeczkami ścieżek.

Drzewa kasztanowe i figowe, jesiony i eukaliptusy, 

mimozy, magnolie i kamelie, i hortensje, hortensje, hortensje.

Dwukolorowe zimy, biało - zielone.

Domy z kamienia czyli cabañas, są atrakcją dla turystów.

Często widać je samotne, wysoko w górach, tuż pod chmurami.

A za górami - atlantyckie plaże, spienione, huczące, rzadko spokojne.

Różne domy, różne historie i etapy życia. 

I tak sobie myślę, że miałam dużo szczęścia

mogąc rozpalać ogniska domowe w tak przyjaznych, ciepłych domach

w niezapomnianych krajobrazach.

Jaki dom i gdzie czeka jeszcze na mnie? 

Zawsze teraźniejszość, która wpuszcza w siebie przyszłość

odchodzącą w przeszłość.

"Przejdź się po pokojach, w których śpisz,

 jesz i żyjesz. 

Pobłogosław ściany, dach, okna, fundament. 

Podziękuj za to, co posiadasz.

Przekonaj się, że dom twoich marzeń 

mieszka w tobie. 

Musisz znaleźć go w tajemniczym sanktuarium

twojego serca, zanim przekroczysz próg jutra". 

(Sarah Ban Breatchnach) 

*   *   *

I jeszcze, na zakończenie,

mój stary wiersz o starych domach:

stare domy

obrastają historią lat

szyby drżą na wspomnienie

awantur lub dźwięcznego śmiechu

futryny pamiętają

przebiegające dzieci

i trzaskanie drzwiami

a drzwi - podglądanie

przez dziurkę od klucza

ściany wszystko słyszały

okna wszystko widziały

sufity dzielnie trzymały

kryształowe żyrandole

a podłogi dusiły się

od ciężaru wełnianych dywanów

kuchnia kręciła nosem

na zbyt mocne aromaty

łazienka ciężko dyszała

od nadmiaru pary

pokoje lubiły zamieniać się miejscami

tak dla hecy

a ludzie byli tak zabiegani

że nikt tego nie zauważał

ludzie, ludzie... bez nich domy

zapadają się w sobie

na ruinie wspomnień

na ruinie cegieł

domy, domy... bez nich ludzie

zapadają się w sobie

na ławce w parku

pod gołym niebem