... czyli fin de temporada.
Kiedyś nie mieszkałam w pobliżu morza.
Ale od kilkunastu lat, tak.
I odkąd zakosztowałam tej bliskości, zrozumiałam, a właściwie odczułam,
jak bardzo jej pragnęłam.
Nadmorskie miasta i miasteczka mają jedyny w swoim rodzaju klimat.
Inny w trakcie apogeum lata, a jakże odmienny po sezonie,
w tym nagłym uciszeniu, uspokojeniu, opustoszeniu,
które przynosi ulgę zmęczonym tłokiem i gwarem uliczkom,
drzewom i chodnikom pod stopami.
Odpoczywają ławeczki i kawiarnie, schodki i dróżki, i piasek.
I osiołki też.
Lodziarnie już bez kolejek i znowu można normalnie zaparkować.
Teraz już głównie tubylcy kręcą się po rynku i bulwarze,
wystawiają twarz do słońca,
wysiadują na ławkach na placu z fontanną
i pozdrawiają się swoim codziennym "buen día, qué tal?"
A na plaży pusto.
Skały bawią się w chowanego i patrz!
Możesz się schować i ty, i nie dać się odnaleźć...
"Koniec sezonu.
Letników coraz mniej, wiatr zamiata plażę, szeroko,
jakby ją chciał gruntownie po nich oczyścić.
Morze szumi tragiczniej i piękniej,
sosny wtórują.
Jest wspaniale i nudno.
I w życiu, tak samo, po sezonie,
przyjaciół coraz mniej wkoło nas,
pustoszeje świat.
Żywioły za to przychodzą do głosu.
Dla nas szum sosen, dla nas rozpętany głos morza.
Zapóźniajmy się więc na plażach,
wytrzymujmy "la saison morte"..."
(Maria Pawlikowska - Jasnorzewska)
Co prawda "martwego sezonu" tu, w Hiszpanii, właściwie nie ma nigdy,
ale wrześniowa "vuelta al cole" czyli powrót dzieci do szkół,
jest też czasem powrotu do względnej równowagi.
(Hiszpania jest drugim, po Francji,
najchętniej odwiedzanym krajem na świecie
- co roku przepływa tu fala ponad 80 milionów turystów.
To widać, to słychać, to czuć).
Zatem wrzesień.
Kwitnące pióropusze plumeros oznajmiają to jednoznacznie,
punktualnie, jak co roku o tej porze.
Kto chce, może pojeździć po plaży konno,
albo posnuć się po mieście, przystanąć w bramie,
posłuchać w zakamarkach starych kolumn
echa mijającego lata.
Można poukładać fantazyjnie patyki wyrzucone przez morze,
można iść bez końca.
"mądra kobieta mówi:
życie jest piękne
mądra kobieta mówi
woda jest ciepła
wyciągam rękę
dotykam wody
kobieta mówi: jest miłość
myślę: czemu nie miałabym uwierzyć
raz jeszcze
jak łatwo wierzyć na rozgrzanej
plaży południa
kiedy drży skóra
całowana
wodą i słońcem"
(Halina Poświatowska)
"rozkołysane morze jest naszym wnętrzem
i flotylle odpływające w przyszłość
chwieją się zakotwiczone
w zgięciu naszych kolan
w półksiężycu uniesionych stóp"
(Halina Poświatowska)
"szum morza w otwartym oknie
budzi mnie w nocy znienacka
świat leży przy mnie i błyszczy
jak złotych gwiazd pełna tacka"
(Maria Pawlikowska - Jasnorzewska)
"horyzont zasnuty czerwono
to słońce umiera
aby mogła narodzić się noc"
(Halina Poświatowska)
"przystanęła woda
aby otrzeć się o stopy
nieznanemu brzegowi"
(Halina Poświatowska)
Wciąż jest ciepło.
Ale ciepło inaczej, bo zapach inny, i cienie coraz dłuższe.
Tak, kiedyś nie mieszkałam blisko morza.
Teraz tak, i to jest wielka rzecz.
"Grają świateł milczące kuranty:
- czemuż dnie być nie mają
jak świecące brylanty?
Śmieją się wszystkie fale
białymi zębami:
- czemuż nie być szczęśliwym
dniami i nocami?"
(Maria Pawlikowska - Jasnorzewska)
