Garstka

                                            „Każdy trzyma w ręku

garstkę nieskończoności”.

(Adam Zagajewski)

  

Dzień jak dziś.

Moja garstka nieskończoności.

Gdy się budzę, pierwsze, co widzę, to niebo i korony drzew.

Poranne zakładanie kolczyków – mały, codzienny rytuał

na powitanie nowo narodzonego poranka,

jeszcze uśmiechnąć się do siebie w lustrze: dzień dobry, dniu!

Otwieram szerzej okna.

Lubię gdy ciepłe powietrze wchodzi do domu i snuje się po nim jak dym,

a lato zagnieżdża się w zakamarkach jak wędrowny ptak.

Lubię, gdy odgłosy życia domu przeplatają się z tymi, co na zewnątrz:

dyskretne tykanie zegara, które jest częścią domowej ciszy

i przyjemny szelest wiatru pośród liści palmowych,

ćwierkanie ptaków i cykady.

I bambusowe dzwonki zawieszone na tarasie,

które odzywają się tylko wtedy, gdy wiatr z południa.

Znaczy się: będzie ciepło!

 I ceramiczny czajnik w kwiaty, który pyka radośnie,

niestrudzenie gotując wodę na kolejne herbaciane delicje.

Zielona z miodem, ulubiona. Sączę ją siedząc na ganku.

Wysokie trawy przed domem na łące

jak pięknie się kładą, jakby głaskane niewidzialną ręką.  

Słyszę jak rozkwitają wciąż nowe kule hortensji.

Patrzę w dal, odpoczywając wzrok. Jest dobrze, tak po prostu.

Bo zawsze mogę też patrzeć w górę.

Bo odczuwam dobrostan zdrowego ciała i spokój rozleniwionej latem duszy.

Bo „w moim ciele są święte rzeki: tutaj słońce i księżyc,

i święte miejsca pielgrzymek”. 

Bo tak wiele jeszcze mi się chce, a już nic nie muszę. 

Kolejny raz i bez końca, dziękuję za wszystko, co mam

i za wszystko, czego nie mam; za wszystko, co jest i za wszystko, co nie jest.

Tak siedzę sobie w tę niedzielę mojego życia, 

z miską (dużą!) czereśni rozrumienionych słońcem 

i z własnymi, dobrymi myślami. I różnymi marzeniami, na teraz, na zaś...

Starając się podążać stale w kierunku wewnętrznego raju,

czując dobrego ducha za plecami.

Mam świadomość, że żyję już bardzo długo, 

z wolna rozwija się drugie półwiecze. 

Ludzie gadają: życie jest krótkie, czas tak szybko leci,

dopiero co było to czy tamto, a już minęło jak błyskawica, jak młodość...

Mam dokładnie odwrotne odczucia: 

wrażenie, że moje dni i noce mijają powoli, 

rozsmakowane własnym istnieniem, 

pociągając mnie za sobą delikatnie w niespieszne życie; 

wrażenie, że żyję już ze dwieście lat, co najmniej.

Dzieciństwo, barwne i szczęśliwe, 

wydaje się być oddalone w czasie o lata świetlne, 

a młodość, wesoła, zmienna i szalona,  

przykryta już warstwami ciągle nowych zdarzeń, 

żyje zaszyta gdzieś we wspomnieniach, ale równie daleko jak słońce.

Lata trzydzieste i czterdzieste mojego życia, pełne ruchu, 

zmian i niespodzianek, powitań i pożegnań, 

„razembycia”, ale i rozstań ostatecznych – 

też zamieszkują już odległe otchłanie kosmosu.

Zamglone, nieostre, niewyraźne, choć jeszcze w kolorze.

„A my

żyliśmy dziko i bujnie jak łąka,

chwastami i wiatrem,

mniszkiem i zawilcem,

w ogromnym pluralis barw i dźwięków,

namiętnie i niemo,

w grzechu i modlitwie, rano i wieczorem,

w nudzie i śmiechu, trwał wieczny taniec,

maj, czerwiec, tyle się zdarzało,

pocałunki prawdziwe lub tylko w marzeniu,

warkocze, kłosy, twoje spojrzenie, weranda, cisza

i nic, purpura jesieni, tak, wszystko pamiętam,

maki, leszczyny, w mieście ciepłe cegły (...)”

(Adam Zagajewski)

Nie. Moje życie nie jest krótkie, ani nie mija szybko.

Gdzieżby w krótkim życiu mogło wydarzyć się tak wiele?

Przez chwilę wspominam nawet przyszłość - bo wszystko istnieje przecież

tu i teraz, nawet jeśli jeszcze się nie wydarzyło.

Ale nieuchronnie się jednak wydarza.

„Czyżby istniał wybór –

inny, delikatniejszy, lepszy świat,

piękniejsze drzewa, cedry o jeszcze

ciemniejszych szpilkach, święta jeszcze

wspanialsze, chwile zamyślenia

prowadzące prosto do sedna wiedzy,

dobry i łagodny czas, oddający nam

tych, których straciliśmy na zawsze

i nas samych, niewinnych i młodych?”

(Adam Zagajewski)

                                     Słychać pomruk dojrzewającego lata.

Obok moje koty, które uczą mnie łagodnych ruchów.

Biała chustka z koronką, lniana, przewieszona przez poręcz krzesła –

szczegóły są takie piękne!

„Czarodzieje mogą wszystko” – książka kupiona kiedyś tam,

przed laty, którą teraz na nowo odkrywam.

Metalowy świecznik, staromodny, wygrzebany w równie staromodnym sklepie

w kamiennym miasteczku – dostał wreszcie świecę i zabłysnął radością.

Projekt, który miałam w głowie od dawna – 

odnowienie starej szafy z duszą  – ukończony. 

Dzięki mojej córce, która wszystko potrafi! :)

Mam w końcu swoją rustykalną, lawendową szafę.

„...nie zapominały o woreczku z lawendą

który zamieniał szafę z bielizną w łąkę

pachniała bezinteresownie, szaleńczo

pod ciężkim śniegiem prześcieradeł...”

(Adam Zagajewski)

Cały dom rozpachnił się chlebem, który właśnie rośnie w piecu.

  

Oddech mój, oddech Ziemi. Wdychamy, wydychamy.

Bicie serca moje, bicie serca Ziemi. Bam, bam, bam.

"Daleko z betonu świat"...

„Jestem dzieckiem powietrza, mięty i wiolonczeli,

i nie wszystkie drogi wysokiego świata

krzyżują się ze ścieżkami życia, które, na razie,

należy do mnie”.

(Adam Zagajewski) 

Chucham i dmucham na darowaną mi garstkę nieskończoności.

Dbam o nią najlepiej, jak potrafię.

Chleb rośnie, zegar tyka, świeca się pali, życie płynie.