jesień się zaczyna, zbiorami.
Zanim nastanie czas schodzenia do gawry,
czas cieni i ciemności -
jeszcze jest chwila, aby nacieszyć się energią
delikatnego słońca,
aby pozwolić ciepłu przeniknąć pod skórę,
pod sukienkę, pod cień.
Równowaga dnia i nocy,
ziemi i nieba, czasu i bezczasu,
wdechu i wydechu - w naturze i w nas.
Zatem czas zbiorów i obfitości
rzec by się chciało, że wręcz nieziemskiej,
ale jakże ziemska jest ona przecież.
przez cały rok jest zielona,
a jesienne róże niczym nie różnią się od tych,
które różowiły się latem...
coraz już więcej liści pod stopami,
mchy coraz wilgotniejsze,
dziuple coraz bardziej senne, zamyślone...
robi się coraz bardziej tajemniczo i nastrojowo
... a ostrokrzewy wystroiły się już
w swoje odświętne czerwone bombeczki.
Niektóre grzyby tylko podziwiam
a inne z radością wrzucam do koszyka
mam na rydza smaczek"...
zbierając, podśpiewuję sobie starą jak świat piosenkę.
Zagarniam w siebie tę obfitość,
nasycam nią każde włókno mojego życia,
wibruję nią,
dziękuję.
Obfitością jesień się zaczyna,
zbiorami, zimowitami...
złota i ochry, żółcieni i spokoju
przepływają przeze mnie,
bo tym właśnie jestem -
przepływem.
Wchodzę w królestwo czarów jesieni,
wieczorów długich jak nitki
babiego lata, mgieł porannych,
zup dyniowych i przypraw korzennych,
rytuałów skaczących paździerzy
i w kominku migotania ognia,
który ociepla mój jesienny świat.
Układam szyszki, suszę liście - te najpiękniejsze,
w notesie zapisuję zrywy wiatru, ruchy planet
i mrugnięcia gwiazd.
Układam się na jesiennym polu życia,
zmieniam dekoracje, wystrój wnętrza
i karmię ciszę makiem,
wodą deszcz, a oddechem wiatr.
Jestem całością i wszystko jest we mnie -
piaszczysta droga bez początku i końca,
suche liście kruszące się pod palcami
i zarys świeżych, wiosennych kwiatów,
które się jeszcze nie wydarzyły -
oto ten świat i nie ten świat.
"Nie mogę znieść utraty czegoś tak cennego,
jak jesienne słońce, pozostając w domu.
Więc spędziłem prawie wszystkie godziny światła
na otwartym niebie".
(Nathaniel Hawthorne)
