W dolinie

mała wioseczka w dolinie

domy przycupnęły na chwilę

na trochę lat, na mgnienie wieczności

na wiosnę gałęzie malują niebo

nową zielenią liści

które zaraz wyłonią się z nicości

jak wyłania się wszystko

przypomnij sobie jak, niematerialny

czekałeś na swoje ciało

jak ta nowa zieleń na liść

którego jeszcze nie ma

ale gdzie on jest?

informacja w energii

nicość pełna czego tylko świat zapragnie

wioseczka

domy na trochę lat

tymczasem mgła

też przycupnęła w dolinie

nie rozmijając się z wiecznością

będzie do końca na tej Ziemi

jak chmury, jak wiosna, jak wiatr

jak szczyty gór i niebo bez dna

nasze ciała jak te domy

nasze dusze jak ta mgła

Powracać do miejsc

dzieckiem będąc, na wiosnę

zbierałam kwiatki najmniejsze

miniaturowe lśniące skrzydełka

trawki, groszki, pyłki –

układałam mozaiki

pod szkłem stłuczonej butelki

zakopywałam pod ziemią

dziś jak dawniej

wypatruję pierwszej jaskółki

jest coś magicznego

w oddechu powracających ptaków

też lubię powracać
do miejsc ukochanych
jak ta plaża na południu Hiszpanii

gdzie muszle, smaki, zapachy

nasączone odległym czarem
i Tobą
i tamtą mną, której już nie ma
bo nas już nie ma
choć jednak spacerujemy, rozemgleni jak niebyt
 spotykam nas tu stale

znowu zaczyna się przypływ
odpływ, przypływ, odpływ, 
czasy minione i czasy przyszłe
wszystkie w czasie teraźniejszym

nagle na piasku 
tuż pod moje stopy
serce 
wyrzucone przez fale

to spotkanie nie mieści się w słowach

poruszona w każdym atomie
z sercem na dłoni
idę dalej

przypływ, odpływ, przypływ
w spienionej fali u brzegu mrącej
by za chwilę odrodzić się na nowo
z tej samej materii utkana, lecz
nie ta sama, nie taka sama

pożegnania i powroty, nostalgia, i tęsknoty
odwieczna życia szambala