Tam, gdzie łączy się lazur nieba
z błękitem morza, jest nasze mieszkanie.
Jesteśmy blisko tego miejsca
i daleko.
Śmierć to brama otwarta na wszechświat.
(Roberto Juarroz)
Umierasz każdego dnia.
z błękitem morza, jest nasze mieszkanie.
Jesteśmy blisko tego miejsca
i daleko.
Śmierć to brama otwarta na wszechświat.
(Roberto Juarroz)
Umierasz każdego dnia.
To nie jest zdarzenie, które ma miejsce pod koniec
(na koniec) twojego życia. Śmierć jest procesem.
(na koniec) twojego życia. Śmierć jest procesem.
Bardzo powoli umierasz każdego dnia
i nadchodzi w końcu dzień, kiedy ten proces umierania ustaje.
Śmierć zaczyna się wraz z urodzinami, a nawet wcześniej.
W chwili narodzin masz już 9 miesięcy.
Kiedy świadomość wycofuje się z ciała,
nie opuszcza go nagle, całe ciało nie umiera
w tym samym czasie.
Świadomość kurczy się wewnątrz i stopniowo opuszcza
każdą część ciała.
Około 9 miesięcy przed śmiercią coś się zdarza.
Będzie to taki czas, jaki upłynął między poczęciem a narodzeniem.
Ci, którzy są świadomi, natychmiast będą wiedzieć,
że coś się przerwało w ośrodku pępka -
zbliża się śmierć.
Świadomość czasu, to świadomość śmierci.
Gdy boisz się śmierci, masz mało czasu.
Lęk nie jest związany ze śmiercią, lecz z czasem.
Lęk dotyczy nieprzeżytego życia - nie potrafiłeś żyć.
Kiedy żyjesz, to nie ma lęku. W spełnionym życiu nie ma lęku.
Jesteś gotowy, choćby śmierć przyszła dziś, jesteś gotowy.
Poznałeś życie. W istocie powitasz śmierć z zadowoleniem,
ponieważ teraz otwiera się nowa możliwość,
otwierają się nowe drzwi, odsłania się nowa tajemnica.
Zatem żyj pełniej i intensywniej.
Nie marnuj życia.
Żyj tak, aby każda chwila przemieniała się w wieczność.
Żyj tak, aby każda chwila przemieniała się w wieczność.
Wtedy porzucasz poziome, a wchodzisz w pionowe.
Kochaj, a przekroczysz czas.
Wskazówki dalej się poruszają, ale czas staje.
W każdej chwili, niezależnie od tego, co robisz, rób to całkowicie
Małe i proste rzeczy: sprzątając dom, przygotowując jedzenie,
piorąc czy idąc na spcer - rób to całkowicie.
Wtedy nie trzeba medytować. Medytacja to tylko sposób uczenia się,
jak robić rzeczy całkowicie.
Niech życie będzie jedyną medytacją.
Wtedy czas znika, a kiedy znika czas, znika śmierć.
Wtedy nie boisz się śmierci. W istocie, czekasz na nią.
Śmierć to kulminacyjny moment w pełni przeżytego życia,
punkt szczytowy, crescendo.
Przeżyłeś wielkie i małe fale życia. Wtedy nadchodzi największa fala:
umierasz. To też musisz przeżyć w pełni.
Zatem jesteś gotowy umrzeć.
Sama ta gotowość jest śmiercią samej śmierci.
Jeśli jesteś gotowy ją przeżyć, śmierć jest bezsilna.
Jeśli się jej boisz, jest bardzo potężna.
Zacznij być świadkiem.
Idąc ulicą, stań się śwadkiem. Obserwuj idące ciało;
ty, ze swej najgłębszej istoty po prostu patrzysz, obserwujesz.
Nagle pojawi się uczucie wolności.
Nagle zobaczysz, że ciało idzie, a ty nie idziesz.
Czasem ciało jest zdrowe, a czasem chore.
Obserwuj, tylko obserwuj i nagle będziesz miał poczucie
całkowicie innej jakości bycia.
Odczujesz, że nie jesteś ciałem. Oczywiście, jesteś uwiązany do ciała,
ale nie utożsamiony z nim;
zakorzeniony w ciele, ale zawsze poza nim, przekraczasz je.
Jesteś świadkiem, obserwatorem na wzgórzach... daleko stąd.
Pierwszą medytacją jest oddzielenie siebie od ciała.
Kiedy obserwacja ciała stanie się już bardziej przenikliwa -
zacznij obserwować swoje myśli, umysł.
Wszystko, co można obserwować, staje się od ciebie oddzielone,
nie jest tobą - jesteś obserwującą świadomością,
nagle bez ciała i umysłu.
Czysta świadomość. Po raz pierwszy jesteś.
Przedtem po prostu spałeś i śniłeś - teraz jesteś.
A kiedy jesteś - wtedy nie ma śmierci.
Wtedy wiesz, że będziesz także obserwował swoją śmierć.
Kiedy poznasz, czym jest śmierć, przyjmiesz ją bardzo uroczyście,
powitasz serdecznie - to spełnienie wysiłku
całego twojego życia. Podróż się kończy, wracasz do domu.
W śmierci nie umierasz. To tylko enegia, która była ci dana
poprzez ciało i umysł, uwalnia się i powraca do świata.
Zatem pozostań osadzony w obserwatorze,
cokolwiek robisz, gdziekolwiek idziesz.
Będziesz nowym człowiekiem z życiem, jakiego nie znałeś
nigdy wcześniej: w twoich oczach będzie coś wiecznego,
w każdym geście coś z nieśmiertelnego Istnienia.
Kiedy już wiesz, co to jest życe, a co śmierć -
przekroczyłeś oba.
Świadek nie jest ani życiem, ani śmiercią,
nigdy się nie rodzi ani nie umiera,
umiera tylko ciało, mechanizm.
To, co chcemy ocalić, na pewno umrze,
a to, co będzie istnieć wiecznie,
będzie istnieć bez naszego wysiłku.
Możesz wyjść z ciała. Możesz wyjść i wejść.
Wedy ciało staje się tylko mieszkaniem.
Gdy przychodzi czas, liść rozluźnia swój delikatny uchwyt
i z wewnętrznym wdziękiem wita śmierć.
Tak musisz uczyć się umierać.
Niech twój uchwyt będzie tak delikatny,
żeby mógł być rozluźniony w każdej chwili, bez walki,
bez chwili zwłoki, ponieważ nawet chwila zwłoki wystarczy,
żeby chybić celu, stracić łaskę śmierci.
Kiedy następuje śmierć, bądź pełen szacunku,
ponieważ śmierć nie jest czymś zwykłym,
to najbardziej niezwykłe zjawisko na świecie.
Nic nie jest bardziej tajemnicze niż śmierć.
Śmierć sięga do samego jądra istnienia,
a kiedy człowiek umiera - poruszasz się po świętym terenie.
To najwznioślejszy moment.
(Osho. Fragmenty z książki "Podróż w nieznane. O życiu i umieraniu").
* * *
Tak oto pokolenia na ziemi
schodzą do grobu
i wyskakują z łona.
Bez uszczerbku trwają
mimo zmian świat odnawiających.
Niczym liście strącone na leśną ziemię
mroźnym wiatrem konającego roku.
Aż do tchnienia
pierwszych źdźbeł trawy nowej wiosny.
(Percy Bysshe Shelley)
Kiedy porusza się życie,
kości śmierci odpowiadają swym ruchem.
Kiedy porusza się śmierć,
zaczynają się obracać kości życia.
Śmierci trzeba zaufać.
Jak we śnie, natura Życia - Śmierci - Życia w najdzikszej postaci
jest tak prosta jak łagodny wydech (koniec) i wdech (początek).
Trzeba tylko zaufać,
że gdzie jeden się kończy, drugi się zaraz zaczyna.
(Clarissa Pinkola Estés)
Wtedy nie trzeba medytować. Medytacja to tylko sposób uczenia się,
jak robić rzeczy całkowicie.
Niech życie będzie jedyną medytacją.
Wtedy czas znika, a kiedy znika czas, znika śmierć.
Wtedy nie boisz się śmierci. W istocie, czekasz na nią.
Śmierć to kulminacyjny moment w pełni przeżytego życia,
punkt szczytowy, crescendo.
Przeżyłeś wielkie i małe fale życia. Wtedy nadchodzi największa fala:
umierasz. To też musisz przeżyć w pełni.
Zatem jesteś gotowy umrzeć.
Sama ta gotowość jest śmiercią samej śmierci.
Jeśli jesteś gotowy ją przeżyć, śmierć jest bezsilna.
Jeśli się jej boisz, jest bardzo potężna.
Zacznij być świadkiem.
Idąc ulicą, stań się śwadkiem. Obserwuj idące ciało;
ty, ze swej najgłębszej istoty po prostu patrzysz, obserwujesz.
Nagle pojawi się uczucie wolności.
Nagle zobaczysz, że ciało idzie, a ty nie idziesz.
Czasem ciało jest zdrowe, a czasem chore.
Obserwuj, tylko obserwuj i nagle będziesz miał poczucie
całkowicie innej jakości bycia.
Odczujesz, że nie jesteś ciałem. Oczywiście, jesteś uwiązany do ciała,
ale nie utożsamiony z nim;
zakorzeniony w ciele, ale zawsze poza nim, przekraczasz je.
Jesteś świadkiem, obserwatorem na wzgórzach... daleko stąd.
Pierwszą medytacją jest oddzielenie siebie od ciała.
Kiedy obserwacja ciała stanie się już bardziej przenikliwa -
zacznij obserwować swoje myśli, umysł.
Wszystko, co można obserwować, staje się od ciebie oddzielone,
nie jest tobą - jesteś obserwującą świadomością,
nagle bez ciała i umysłu.
Czysta świadomość. Po raz pierwszy jesteś.
Przedtem po prostu spałeś i śniłeś - teraz jesteś.
A kiedy jesteś - wtedy nie ma śmierci.
Wtedy wiesz, że będziesz także obserwował swoją śmierć.
Kiedy poznasz, czym jest śmierć, przyjmiesz ją bardzo uroczyście,
powitasz serdecznie - to spełnienie wysiłku
całego twojego życia. Podróż się kończy, wracasz do domu.
W śmierci nie umierasz. To tylko enegia, która była ci dana
poprzez ciało i umysł, uwalnia się i powraca do świata.
Zatem pozostań osadzony w obserwatorze,
cokolwiek robisz, gdziekolwiek idziesz.
Będziesz nowym człowiekiem z życiem, jakiego nie znałeś
nigdy wcześniej: w twoich oczach będzie coś wiecznego,
w każdym geście coś z nieśmiertelnego Istnienia.
Kiedy już wiesz, co to jest życe, a co śmierć -
przekroczyłeś oba.
Świadek nie jest ani życiem, ani śmiercią,
nigdy się nie rodzi ani nie umiera,
umiera tylko ciało, mechanizm.
To, co chcemy ocalić, na pewno umrze,
a to, co będzie istnieć wiecznie,
będzie istnieć bez naszego wysiłku.
Możesz wyjść z ciała. Możesz wyjść i wejść.
Wedy ciało staje się tylko mieszkaniem.
Gdy przychodzi czas, liść rozluźnia swój delikatny uchwyt
i z wewnętrznym wdziękiem wita śmierć.
Tak musisz uczyć się umierać.
Niech twój uchwyt będzie tak delikatny,
żeby mógł być rozluźniony w każdej chwili, bez walki,
bez chwili zwłoki, ponieważ nawet chwila zwłoki wystarczy,
żeby chybić celu, stracić łaskę śmierci.
Kiedy następuje śmierć, bądź pełen szacunku,
ponieważ śmierć nie jest czymś zwykłym,
to najbardziej niezwykłe zjawisko na świecie.
Nic nie jest bardziej tajemnicze niż śmierć.
Śmierć sięga do samego jądra istnienia,
a kiedy człowiek umiera - poruszasz się po świętym terenie.
To najwznioślejszy moment.
(Osho. Fragmenty z książki "Podróż w nieznane. O życiu i umieraniu").
* * *
Tak oto pokolenia na ziemi
schodzą do grobu
i wyskakują z łona.
Bez uszczerbku trwają
mimo zmian świat odnawiających.
Niczym liście strącone na leśną ziemię
mroźnym wiatrem konającego roku.
Aż do tchnienia
pierwszych źdźbeł trawy nowej wiosny.
(Percy Bysshe Shelley)
Kiedy porusza się życie,
kości śmierci odpowiadają swym ruchem.
Kiedy porusza się śmierć,
zaczynają się obracać kości życia.
Śmierci trzeba zaufać.
Jak we śnie, natura Życia - Śmierci - Życia w najdzikszej postaci
jest tak prosta jak łagodny wydech (koniec) i wdech (początek).
Trzeba tylko zaufać,
że gdzie jeden się kończy, drugi się zaraz zaczyna.
(Clarissa Pinkola Estés)
