Kilka dobrych rzeczy...

Codziennie zapisuj kilka dobrych rzeczy,

które się wydarzyły i za które jesteś wdzięczny.

Albo takie, które sprawiają ci przyjemność.

Nie wystarczy o nich pomyśleć,

trzeba właśnie je zapisać.

To powoduje, że przyciąga się ich coraz więcej.

"Wdzięczność jest pamięcią serca".

Mój Dziennik Wdzięczności i Rzeczy Ulubionych zapełnia się...

"A ona ciągle śniła lazurowy swój sen

w białych prześcieradłach pachnących lawendą".

(John Keats)

Świeżo wyprana, wysuszona na sznurku pościel,

pachnąca wiatrem i słońcem.

Sznurowanie butów przed spacerem.

Podarować coś komuś z okazji braku okazji.

Słuchanie deszczu, koniecznie siedząc wewnątrz ciepłego koca.

Lody i czekolada. Może być na odwrót. Może być razem.

Radosna niespodzianka.

Nostalgia o zmroku.

Huśtawka. I to coś w brzuchu, kiedy opadam.

Nów. Gdy noc staje się tak ciemna, że widać tylko nic.

Wieczorna herbata z rumem.

Fiołek na parapecie, który od wielu już lat stale kwitnie,

dając mi dobry przykład.

Czytanie Kubusia Puchatka. W ogóle, czytanie.

Słuchanie pulsowania ziemi i westchnień wiatru.

Muzyka, która w trzy sekundy porywa mnie do tańca.

Nagłe poczucie podskórnego szczęścia, nie wiadomo skąd.

Natchnienie.

Mgła.

Wybór perfum przed wyjściem.

Leśne uroczyska. Szczególnie w maju, gdy pachną konwalie.

Radość córki. Objęcia wnuka.

Podróże. I powroty.

Obrus z surowego płótna.

Poniedziałki. Naprawdę lubię poniedziałki.

Plaża po sezonie.

Szczyty gór ponad chmurami.

Cynamon, imbir i goździki.

Cisza przed burzą, a potem zamykanie okien przed ulewą.

Głębokie spojrzenie w oczy. Szczególnie we własne.

Ciepły dom.

Wieczorne zapalanie świec i kadzideł.

Mocny uścisk dłoni.

Ogień w kominku. O każdej porze roku.

Kwitnienie lawendy. A potem zbieranie jej i suszenie.

Zapach książki. I szelest przewracanych kartek.

Drewniane półki z koronkową falbanką.

Wiązanie kolorowych wstążek na gałęziach drzew i patrzenie,

co wyczynia z nimi wiatr.

Chwile  nicnierobienia i nicniemyślenia.

Patrzenie z góry, co jest na dole. Czasami na odwrót.

I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej...

"Wdzięczność daje nam poczucie spełnienia w życiu.

Daje nam poczucie zasobności i obdarza obfitością.

Nadaje sens naszej przeszłości, przynosi spokój dniu dzisiejszemu 

i tworzy wizję jutra".

(Melody Beatie)

Na wieki wieków

Miasto stare jak świat.

Z tych, co to niejedno już widziały,

niejedno słyszały, niejedno przeżyły.

Pokolenie za pokoleniem wydeptuje tu swoje ścieżki, 

burzy i buduje, zostawia zachwyty i westchnienia,

chłonie magię i doświadcza dziwnego odczucia,

że wszyscy, którzy wpisali się w historię tego miejsca

nadal gdzieś tu są -

cała przeszłość wielowiekowa

kołysze się pośród starych murów

i nie chce odejść, bo tu jest tak pięknie!

Uliczki wąskie jak przecinki.

A niektóre jak pół przecinka, niewjezdne,

a tym bardziej niewyjezdne.

Lubię Toledo i za ten dreszcz emocji,

kiedy okazuje się, że ostatnią deską ratunku,

aby jakoś wydostać się z przecinka,

jest złożenie lusterek w samochodzie...

Światłocienie pojawiają się już przed zmrokiem

i potęgują wrażenie nierealności, niesamowitości

i przemieszania epok, zdarzeń i czasów.

To właśnie w szczelinie zmroku (lub świtu), w półcieniu,

pojawia się w Toledo to coś,

o czym wiadomo tyle tylko, że jest jedyne nie tylko w Europie,

ale i na świecie.

Sekrety i tajemnice, być może nieśmiertelne,

enigma w murach zaklęta.

Można ją odczuć na własnej skórze.

Żyje i oddycha. Oddycha i żyje.

Przed nami, po nas. I w nas.

Bezczas

CZAS składa się jedynie z dwóch czasów:
przeszłego i przyszłego.
Teraźniejszość nie jest częścią czasu,
teraźniejszość jest częścią wieczności.
(Osho)

*

coraz częściej nie mogę iść

i muszę przystanąć

przytłacza mnie nadmiar szczęścia

w dzień - bo słońce, bo niebo

w nocy - bo księżyc, bo gwiazdy

zapadam się w kaszmir bezczasu

w jedwabną podszewkę Boga

potem znów ruszam przed siebie

w sobie oddalając się za bardzo

wracam dopiero

gdy wilki depczą mi po piętach

(foto>net)