Przechodzące stada

Fernando Pessoa:

Nigdy nie strzegłem trzód,

ale jest tak, jakbym strzegł.

Moja dusza jak pasterz

poznała wiatr i słońce,

chodzi pod rękę z Porami Roku,

kroczy za nimi i patrzy.

Cały spokój Natury bez ludzi

przysiada u mego boku.

Jeśli czasem pragnę,

tak w wyobraźni być barankiem

(albo być całym stadem,

chodzić rozproszony po zboczu

i być wieloma szczęśliwymi rzeczami jednocześnie)

to tylko dlatego, że czuję, co piszę o zachodzie słońca,

albo kiedy chmura przesuwa dłoń ponad światłem

i po trawie przemyka cisza.

Pozdrawiam was i życzę wam słońca

i deszczu, kiedy potrzebny jest deszcz,

i niech wasze domy mają

przy otwartym oknie 

ulubione krzesło.

(Fernando Pessoa)

Chowam się do środka i zamykam okno.

Oby moje życie było zawsze takie:

dzień pełen słońca lub miękki od deszczu,

lub burzowy, jakby kończył się świat,

delikatny wieczór

i przechodzące stada.

Przemija drzewo i zostaje rozproszone przez Naturę,

więdnie kwiat i jego pył trwa na zawsze.

Płynie rzeka i wpada do morza,

a jej wody zawsze są i będą należeć do niej.

Przemijam i zostaję, jak Wszechświat.

(Fernando Pessoa)

oczy mam niebieskie, bo gdy lecę

pochłaniam niebo

lazur wlewa się przez powieki

a słońce barwi moje włosy

kolorem złotych dukatów, które dzwonią

w mojej sakiewce u lewej nogi

jestem bogata jak polny wiatr

dotykam wszystkiego przelotem

łąki bywają piękniejsze od róży

pozwalają zakwitnąć kobiecie

jeśli tylko nie zawaha się

bez śladu trwogi ruszyć w nieznane

zapach macierzanki doda jej odwagi

wędruję sama

boso, w sukience

rozkładam  skrzydłoramiona

i faluję w powietrzu

lekka jak piórko na oddechu Boga

wolna jak puch z dmuchawca

(Mar Canela)

Nie wiedziałem, jaką obrać drogę,

ale wiał silny wiatr

i ruszyłem drogą, po której wiatr mnie popychał w plecy.

Takie zawsze było moje życie i chcę,

by zawsze takie mogło być:

idę tam, gdzie wiatr mnie gna.

(Fernando Pessoa)