Wewnątrz ciszy

"Jestem częścią tego, czego dotykam

i tego, co dotykało mnie".

(Thomas Wolf)

***

Dawno nie byłam w wielkim mieście -

pomyślałam ostatnio, wybierając ziarna ryżu

do palenia agnihotry.

Alchemia pura, gdy płonie ten święty ogień,

a delikatny, słoneczno - ziemski zapach

wysnuwa się z miedzianej piramidki,

by ogarnąć i otulić bliższą i dalszą okolicę.

Tak, wielkie miasta gdzieś są, nawet całkiem blisko.

Ale bliżej jest ich nieobecność.

Bliżej jest przestrzeń innego rodzaju.

Wewnątrz niej obserwuję, kiedy mrówki

zaczynają działalność, a kiedy kończą.

Kiedy i co kwitnie na łąkach, i co po czym.

Kiedy pojawiają się maleńkie jaszczurki,

kiedy dojrzewają orzechy, figi i winogrona,

kiedy koty rozciągają się z lubością
w światłocieniu późnego lata,

a siano pachnie tak, że można dostać

zawrotu głowy z odurzenia;

kiedy trawa rośnie szybciej, a kiedy wolniej

i kiedy jest najwięcej pajęczyn.

Kiedy miotła jest sucha, a kiedy nastroszona wilgocią.

Kiedy nadchodzi dzień palenia szałwii,
która tak bujnie rozrasta się w moim ogrodzie.

To wszystko dzieje się tak cicho, tak cicho...

... tak cicho, jak cicho mogę położyć kapelusz na sianie
i boso stąpając, prząść złoto
wewnątrz tej ciszy.
Obie kieszenie spódnicy pełne mam szeptu skoszonych traw,
we włosach bezszelestne promienie słońca,
w sierści kota zapach upału.

Chmury cichusieńko zagarniają mój czas
pod puchową kołdrę nieistnienia.
Rozczesują go delikatnie, rozciągają, rozdmuchują i...
znika... 

"Cieszę się sobą, wyśpiewuję siebie;
nie robię nic, a odkrywam duszę..."
(Walt Whitman)