Zatoka zatopionych statków

Wiatr: - Czy ty sobie nie możesz 

jakoś tych włosów związać?

Przecież nic nie widzisz!

Ja: - Czy ty żesz musisz tak wiać?!

No przecież nic nie widzę!

😂 

Wygląda jakby wszystkie wiatry świata

przygnały teraz do Zatoki Biskajskiej 😁.

Chyba znowu chcą statki topić!

Utopionych jest już tutaj ponad 200.

Co najmniej.

"Gwałtowne zmiany głębokości sprawiają,

że fale uderzające od zachodu

spiętrzają się na płyciznach.

Spotkanie zimnych prądów z Atlantyku

z cieplejszymi wodami przybrzeżnymi

potęguje niestabilność morza". (Wiki)

Wzburzone morze, silne sztormy

i ogromne fale - to tu panują 

jedne z najsurowszych warunków pogodowych 

z całego Oceanu Atlantyckiego.

Dwa lata temu 4 listopada

załoga (503 osoby) i pasażerowie (943 osoby)

statku Spirit of Discovery

przeżyli tu prawdziwy horror,

gdy 9-metrowe fale 

i wiatr o sile 11 w skali Beauforta 

zaatakowały statek.

Występują tu nawet tak zwane

fale fenomenalne, które są skutkiem

specjalnego oddziaływania 

między zwykłymi falami a wiatrem.

Fale mogą "pożyczać" energię od 

sąsiednich fal i rosnąć niezwykle szybko.

Osiągają wysokość od 10 do ponad 20 metrów.

Mam tylko jeden sen, który mi się powtarza

i jest to sen o fali fenomenalnej -

zawsze obserwuję ją z bliska,

ale jestem bezpieczna.

To jest taka potęga, magnetyzm i piękno,

że mogłabym na nią patrzeć bez końca.

Listopad, och listopad!

To teraz dzika strona 

tego tajemniczego fragmentu oceanu,

który ukrywa się

między Francją a Hiszpanią,

najmocniej się pokazuje.

Bo Zatoka Biskajska to żywe stworzenie,

które oddycha i faluje,

huczy i szaleje, jest nieobliczalne,

ale potrafi też być ciche i spokojne,

jakby nigdy nic.

Miejsce fenomenalne!

Ale czasami tylko dla ludzi o mocnych nerwach 😄.

Dziady idą, Dziady!

"Oto obchodzimy Dziady!

Podajcie mi, przyjaciele,

ten wianek na koniec laski.

Zapalam święcone ziele,

w górę dymy! W górę blaski!

(...) Wezwali powietrznych duchów,

widzisz tych świateł tysiące

jakby gwiazdy spadające?

Ten ognistych ciąg łańcuchów?

To powietrznych roje duchów (...)

Tędy będą ciągnąć duchy (...)

Ukryj się ze mną w dąb suchy,

w ten dąb suchy i wygniły,

tu się kiedyś wróżki kryły".

(Adam Mickiewicz, Dziady)

*     *     *

Dziś wspominam bliskich

żywych 

już bez ciał.

Wspominam ich nie tylko dzisiaj,

dziś po prostu też.

Ciemno wszędzie.

Pamiętam zimy srogie,

jęki i chrzęst kości,

pamiętam księżyc

wyjący do wilków,

sanie i błędnych rycerzy,

stado jeleni gnające na oślep.

Szeptałam własne zaklęcia.

Ślady kruków wzdłuż i w poprzek,

życie kołem się toczy,

oddech przodków,

kręgi przodkiń,

podziemne ruczaje,

i moje niebieskie oczy.

Głucho wszędzie.

Rozsuwa się Tajemnica,

szeleszczą chochoły,

płoną kraboszki.

Dziady, idą Dziady!

Wracają do świata!

Tętent kopyt na drodze,

tumany kurzu,

wszystko znika

tylko nie moje zaklęcia.

Ciemno wszędzie, 

głucho wszędzie,

otwiera się listopad,

Dziady idą, Dziady,

dajcie wina, chleba,

dajcie mleka i miodu

dla proszalnych Gości.

Szeleszczą chochoły,

zaduszne modlitwy

otwierają zaświaty -

łapię za nić zza zasłony,

którą Duch Tajemnicy przędzie.

Zaklęcia, ciemno wszędzie,

duchy, głucho wszędzie,

błąkają się dusze,

jęczą chochoły,

płoną kraboszki,

co to będzie,

co to będzie?

*     *     *

Samhain zaczyna się od pełni

w październiku

i kończy podczas

pierwszego tygodnia listopada.

Teraz jest Ten Czas.

*

 Kiedy jest się głęboko

wewnątrz tchnień ducha
w samotności czystej 

jak dźwięk dzwonu,
wtedy się czuje, że Tamten Świat

wydobywa się z miejsc

niedostępnych nikomu.

Coś się dzieje w pustce,

w ciszy, po kryjomu,

możesz wtedy tylko stać

w dziwnym uczuciem

od karku do stóp,

nieruchomo.

Czuję siebie

żywą, ciepłą,

żywi dla żywych...

Wracam do domu.

Tamten Świat jest

na wyciągnięcie ręki,

której podać 

nie ma komu...

Kiedyś nawet wiersze

wrócą tam, skąd przyszły -

spieszmy się kochać 

póki żyjemy,

póki krew w żyłach cicho szemrze,

póki wiatr, póki szmer rzeki,

póki świt i zmierzch,

póki powstajemy ze snu

po nocy każdej

jak feniks ognisty.

*     *     *

Między Samhain a Yule

Dziady. Halloween. Samhain.

Participation mystique

"Paricipation mystique -

zdolność umysłu do odsunięcia się

na jakiś czas od ego

i utożsamienia z inną rzeczywistością,

innym sposobem pojmowania świata,

innym rozumowaniem.

Jest to doświadczanie idei

i zdobywanie wiedzy poprzez

pogrążenie się 

w odmiennych stanach umysłu

i zdolność przenoszenia wiedzy

zdobytej w ten sposób

do rzeczywistego świata".

- Clarissa Pinkola Estés

*

 Zawsze oczekuję na listopad

z pewnym rodzajem ekscytacji.

Listopad jest dla mnie nagrodą 

za koniec lata, które jest mojej naturze

najbliższe, a tu, na północy Hiszpanii

w sposób naturalny kończy się

w październiku.

Ale listopad już podgląda zza drzew.

Mgielny, cichy, tajemniczy.

Na pograniczu snu i jawy,

na skraju śmierci,

która przemieni się w życie.

Pełen zjaw, widm cienkich jak muślin,

pełen dziadów i chochołów.

Dziecko we mnie lubi się trochę pobać,

zrobić wielkie oczy, zadrżeć,

dostać gęsiej skórki.

Wyobrazić sobie jak idą wilcy,

jak o zmroku przesuwają się

ich cienie. Usłyszeć kruki.

Popuchaczyć z puchaczami,

które nawołują się 

na pobliskich dębach i jesionach.

Skrzypienie sań jadących 

po śniegu z przeszłości.

Jęczące mary, dziadowe pieśni,

wędrowne chobołdy

stukające do drzwi w deszczowe noce.

A przy palenisku Grzenia,

która utula zmarzniętych, smutnych,

zmęczonych i samotnych.

Dzikie Barstuki

nadeptujące sobie na brody.

Grudki ziemi osypujące się z kurhanów.

Szelesty liści i w liściach.

Szszszsz....

Participation mystique.

Jeśli czujesz, 

że potrzebujesz się schronić,

ukoić, otulić - zrób sobie taki właśnie

szeleszczący bukiet Samhain.

Robi się go tylko z tego,

co już opadło, co już zetknęło się 

z ziemią:

z gałązek strąconych przez wiatr,

patyczków, z zaschniętych kwiatów,

badyli różnych i liści.

Pozbieraj i uśmiechnij się do życia,

które już w nich zamarło.

Obwiąż szarym sznurkiem i gotowe.

Bukiet Samhain przypomina nam 

o zmienności,

przemijaniu, transformacji.

Zatem, oczekuję na listopad...

*

"Nie bać się rzeczy wielkich,

cyklicznych, nieprzewidzianych,

rzeczy tak rozległych 

i wszechpotężnych

jak sama natura,

rzeczy dziwacznych, niepojętych, niezwykłych".

- Clarissa Pinkola Estés