Zgasnąć, rozbłysnąć

"Nasze żywoty to rzeki,

których ujściem jest śmierć,

która jest życiem.

Śmierć to brama otwarta na wszechświat.

Z wysokości zstępują narodzeni.

Tam jest gniazdo życia.

Nasze ciała to tylko odbitki.

Tajemnicza jest ojczyzna życia:

stamtąd przychodzi pieśń.

Stamtąd przychodzą ludzie i pieśni.

Tam jest rzeczywistość.

Tutaj tylko śnimy.

Tam wznosi się prawda, niewzruszona jak piramida.

Tam, gdzie kwiaty są prawdziwe.

Tam właśnie jest gniazdo życia.

Tam gdzie łączy się lazur nieba z błękitem morza,

jest nasze mieszkanie.

Jesteśmy blisko tego miejsca i daleko".
(Ernesto Cardenal)

José Ángel Leyva:

"Także nauka mówi

że spoglądamy w przeszłość słońca i gwiazd.

Ich wczoraj dla nas jest dzisiaj.

Dochodzą nas ich staro - nowe twarze,

światła jakiejś nowo narodzonej galaktyki, 
która właśnie umiera.

Czy my ludzie będziemy gasnąć tutaj

po to by rozbłysnąć

gdzie indziej?"

Octavio Paz:

"Trzeba rozszyfrować tatuaż nocy,

spojrzeć w oczy południa,

odczytać litera po literze

pismo gwiazdy i pismo rzeki,

przypomnieć sobie to,

co mówi krew i przypływ morza, ziemia i ciało,

powrócić do punktu wyjścia,

ani do wewnątrz, ani na zewnątrz,

ani w górę, ani w dół,

na skrzyżowanie dróg, tam

gdzie zaczynają się drogi (...)

jak nieskończona rzeka 

pod sklepieniem wieków przepływają 

pory roku i ludzie, zdążając tam,

gdzie bije żywy oddech źródła,

poza końcem i poza początkiem.

Między uciszeniem a ruchem

trwa wielkie pulsowanie bytu".

Octavio Paz:

"Dzisiaj wspominam zmarłych z mojej rodziny.

Także tego, co wyszedł na kilka godzin i nie wiadomo,

w jakiej ugrzązł ciszy.

Między drzwiami a śmiercią

jest przestrzeń niewielka.

Dzisiaj wspominam zmarłych z mojej rodziny.

Czy szukam w nich zagadki własnego istnienia,

boga krwi, który moją krew burzy?

W lustrze ich milczeń widzę swoje życie,

w moim życiu ich śmierć się przedłuża (...)

Życie i śmierć nie są przeciwieństwem,

jesteśmy tą samą łodygą,

która wydaje dwa bliźniacze kwiaty.

Dzisiaj wspominam zmarłych z mojej rodziny".


*

Na przełomie października i listopada granica między światami
robi się cienka jak zasłonka z muślinu.
Przezroczysta i lśniąca jak skrzydełko ważki.
Płonące świece rozświetlają miejsca zwykle zasłonięte...

Dzisiaj wspominam zmarłych z mojej rodziny.
I tych wszystkich, którzy, zanim stąd odeszli,
dotknęli mojego życia. 
Niektórzy bardzo subtelnie, krótko. Inni dogłębnie, znacząco.
Bez nich nie byłabym tą, którą jestem.

 

*

sprawiedliwie wszyscy

idziemy w jednym kierunku

wbrew potocznej opinii

życie nie jest krótkie –

setki miesięcy, tysiące dni

i nocy

rozpostartych w czasie

który nie mija

to my mijamy

melancholią rozstań

dotyka nagła myśl –

i nas kiedyś odprowadzą

z tej strony – pożegnają

powędrujemy do źródeł

otuleni aksamitem

nieuchwytnej siły

po linii uśmiechu Tajemnicy

zapadniemy w błękit

punktualnie w chwili

już dawno uzgodnionej

kiedyś nawet wiersze

wrócą tam skąd przyszły

spieszmy się kochać, póki żyjemy
póki krew cicho w żyłach płynie
póki wiatr, póki szmer rzeki, póki świt i zmierzch,
póki powstajemy ze snu po nocy każdej
jak feniks ognisty