Dzbany ustawić

"Istnieje duchowa przestrzeń

w Kosmosie. Uważajmy,

czym ją wypełniamy".

(Ken Wilber)

*

Gdy dopada cię tęsknota,

by usiąść na wzgórzu twarzą do wiatru

i słuchać tylko jego - zrób to.

Może rozpaliłbyś ognisko, zapatrzył się
w taniec dymu, zagrzebał ziemniaki w popiele?

Rozpal.

Jeśli chcesz mieć skrawek własnego nieba -

wyszukaj go sobie.

A może byś tak pobiegł gdzieś, nie zważając na nic?

Pobiegnij. Może być w podskokach.
Krętą drogą. Albo prostą. Byle przed siebie.

Upiec ciasto? Pozbierać kasztany?
 Znaleźć szczęście w paprociach?

Ustawić dzbany, by czekały na wodę?

Może zejść głęboko, zobaczyć, kto mieszka w trzewiach Ziemi?

Zejdź. Puść wodze fantazji.
Do tego trzeba naprawdę niewiele.

A może tylko postać przy płocie,

w ciszy jesiennego wieczoru,

wchłonąć w siebie szelest opadających liści?

Napełnić dłonie miękkością kota,
a kieszenie jego drżącym mruczeniem?

Może wejść w to miejsce między niebem a ziemią,

gdzie znika wszystko to, co odeszło?

Wejdź. Zbadaj to. Wejście jest po lewej.

W samotności, w swojej przestrzeni, w swoim duchu.
Uchwyć sacrum zwykłej chwili, zwykłego dnia.
Bo każdy jest niezwykły, ożywiony twoim oddechem.
Ważne, by to sobie uświadomić, uczcić,
 zrobić coś właśnie dla siebie.

Teraz. Nie zwlekaj. Bo kolejna jesień nastała.
Każdy jeden dzień więcej, to jeden dzień mniej.
A te ptaki, które miały odlecieć, już odleciały.

Mnisi zen przysłuchują się, jak rosną skały...