We śnie

"Czytałem chiński wiersz

napisany przed tysiącem lat.

Autor opowiada o deszczu

padającym przez całą noc

na bambusowy dach łodzi

i o spokoju, który nareszcie

zagościł w jego sercu.

Czy to zbieg okoliczności,

że znowu jest listopad i mgła

i ołowiany zmierzch?

Czy to przypadek,

że znowu ktoś żyje? (...)

Jesień po jesieni

odziera z liści dumne drzewa

i jeśli coś zostaje

to delikatny szmer deszczu

w wierszach, które nie są

ani radosne, ani smutne.

Tylko czystość jest niewidoczna

i wieczór, kiedy i cień, i światło

zapominają o nas na moment

zajęte tasowaniem tajemnic".

(Adam Zagajewski)

* * *

... przed tysiącem lat, za tysiąc lat...

będę żyć

będę tu wracać, aż się obudzę

"zbiegi okoliczności" i "przypadki"

pokazują mi wciąż to samo:

znów żyjesz

tu już byłaś, to już widziałaś

znowu to samo, kręcisz się w kółko

bo to już śniłaś, to już śniłaś...

ktoś mną potrząsa...

to ja sama z przyszłości

dziecko, które stale pyta: czemu, czemu, czemu?

i nie zawsze oczekuje odpowiedzi

bo ona bardziej potrzebna jest mnie

tej we śnie

tak, będę tu wracać, aż się obudzę

są już takie, na razie, chwile
wylśnione poza snem

dotykam ich z czułością i delikatnie

bo kruche są i tak szybko znikają

jak bańki mydlane na wietrze

a cenne są tak, jak to,

co najcenniejsze

(wnuś z babcią)